FILM 
"When I get through with you, you'll have to wipe your ass with your nose." (George Eastman als Raul Morales)

In de jaren '80 was er absoluut geen gebrek aan actiefilms. Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger waren toen de grote sterren, je had Cannon en hun copycats en er waren ook nog de Italianen. De makers van dit soort pulp hebben zich nooit geschaamd voor het economische aspect van hun films. Vaak baseerden ze zich op Amerikaanse voorbeelden, maar konden ze met het budget dat niet meer dan 1/20e was van een Amerikaanse film een gelijkaardig Italiaans product afleveren. Dat het om een Italiaanse film ging kon het publiek uit het Midden-Oosten en de Aziatische landen maar weinig schelen en dus haalden de distributeurs van deze landen voor een bepaald budget vijf Italiaanse titels binnen waar ze anders maar één Amerikaanse voor zouden kunnen krijgen. Er werden in Italië ongeveer zo'n 350 films per jaar gemaakt (jawel) en dat bleef duren tot het moment dat de digitale cinema opkwam en de Italianen niet meer konden concurreren.

Een van die filmmakers was Sergio Martino. In eigen land is hij vooral bekend voor zijn komedies die bij ons geen kat kent, maar buiten de Italiaanse grenzen wordt hij vooral geprezen voor zijn giallo-titels The Strange Vice Of Mrs. Wardh, The Case Of The Scorpion's Tail, Your Vice Is A Locked Room And Only I Have The Key en natuurlijk All The Colors Of The Dark. Maar verandering van spijs doet je eten en Sergio Martino wilde alle genres maken, en dus ook actiefilms. Een van die titels was Hands Of Steel, wat oorspronkelijk de titel Hands Of Stone had en in Italië gewoon als Vendetta Dal Futuro op de affiche stond. De film is een geestige copycat van The Terminator die wegens twee redenen de geschiedenisboeken haalt. Een daarvan is dat de actieprent nieuw leven werd ingeblazen door Quentin Tarantino, maar ook omdat de film de dood betekende voor acteur Claudio Cassinelli.

Claudio Cassinelli was een acteur die zowel in de Italiaanse auteurscinema zat en rolletjes vertolkte in gerenommeerde films van Paolo en Vittorio Taviani en Liliana Cavan als in routineuze genrefilms. Hij was een ster van de poliziotteschi, maar in 1986 was hij al flink op retour en hij smeekte zijn vriend Sergio Martino om een bijrol te krijgen. Misschien had hij dat maar beter niet gedaan, want tijdens het filmen vloog een helikopter waarin hij zat door een fout van de piloot te pletter tegen de Navajo-brug in Colorado. De man was 46. Het kon ook de dood van John Saxon betekend hebben. De Italiaanse genrecinema werd ook wel smalend het olifantenkerkhof genoemd, want steeds had je er Amerikaanse sterren die op retour waren en die nog een flinke duit geld met deze films konden verdienen en er ook nog eens een extra reisje aan overhielden. Kijk naar Once Upon A Time In Hollywood van Tarantino en u weet er alles over. Maar John Saxon hield zich aan de regels van de Screen Actors Guild en die verbood alle opnames van buitenlandse regisseurs die in Amerika werden gedraaid omdat die geen vakbondsfilms waren. En dus was Saxon niet te zien tijdens de fatale opnames in Colorado. Had hij zich niet aan de regels gehouden zou hij wellicht niet tot 2020 hebben geleefd.

Saxon speelt een kwaadaardige industrieel die een cyborg (Daniel Greene) heeft gecreëerd die voor 70% robot en 30% mens is. Ideaal dus als je je vijanden wil uitschakelen, maar het is die 30% die ervoor zorgt dat de cyborg zich vragen stelt over zijn opdrachten en zich tegen zijn maker keert. Voor de rest doet het verhaal er niet toe. Je ziet zeer veel armworstelen (wat wel origineel was want Stallone zou Over The Top pas een jaar later maken), massa's explosies, nietszeggende dialogen, ridicule kostuums en vooral mensen die niet kunnen acteren. Soms heeft Sergio Martino wel oog voor talent, zo zou hij naar verluidt Nicole Kidman hebben ontdekt, maar voor de rol van de cyborg had hij gewoon een Stallone-cloon nodig en dat was een klusje die zijn assistent Adriana Chiesna mocht klaren. Ze vond wat ze zocht in Daniel Greene. Een man die zich daarvoor tevreden moest stellen met nietszeggende rollen zoals een chauffeur in de soapreeks Dynasty, maar wel een gespierd lijf had. Hands Of Steel werd zijn grootste rol, ook al kreeg hij daarna nog wat miniscuul werk in titels als Arthur 2: On The Rocks, Elvira: Mistress Of The Dark, There Something About Mary en Me, Myself & Irene.

Er moest ook nog een schone vrouw gevonden waren en daar had men Janet Ågren voor aan de haak geslagen. Martino noemt haar zonder al te veel blikken of blozen "not essential for the movie", maar ze was de vrouw van producer Carlo Maietto en ze had in Lucio Fulci's City Of The Living Dead en Umberto Lenzi's Eaten Alive! al eens bewezen dat ze haar keelgat kon openzetten.

Hands Of Steel is pulpcinema voor liefhebbers. Het is niet beter dan pakweg een aflevering van McGyver of The A-Team, maar het heeft toch op één of andere manier een onweerstaanbare charme.

BEELD EN GELUID
Deze film kwam uit via 88 Films in hun Italian Collection. Hoewel er ongetwijfeld ook wel een Italiaanse versie bestaat, moet je het hier zien te doen met de Engelse. En je weet hoe de Italianen het deden. Eerst filmen en daarna het geluid, en loopt dat niet synchroon dan is dat maar zo. Jammer genoeg ontbreekt hier ondertiteling waardoor je je televisie ongelooflijk luid moet zetten wil je er iets van horen en het is vooral de pompeuze score van Claudio Simonetti die overheerst en die duidelijk iets probeert te doen wat in de buurt ligt van wat Jan Hammer deed voor Miami Vice. Het is gewoon één kakofonie waar je achteraf een verpakking Sedergine voor nodig hebt. Over het beeld zijn we wel tevreden. Niks van mankementen en met een mooi cheesy '80's-tintje.

EXTRA'S
Qua extra's heb je een 45 minuten durend interview met Sergio Martino waarin hij zich steeds maar zit mooi te spreken over zowel het tragische ongeluk met de helikopter als over het feit dat hij zich niet schaamt over de kwaliteit van zijn films. Ten slotte is er ook nog een trailer reel met titels uit de 88 Films-catalogus.

CONCLUSIE
Hands Of Steel is een grappige rip-off van The Terminator die de fans van het pulpgenre wel zal plezieren. Zoals te verwachten trekt het verhaal op niks, zijn de acteerprestaties potsierlijk slecht, maar is het wel anderhalf uur plezant filmvertier.