FILM 
Massage Parlor Murders is een film die vaak gezien wordt als één van de beste die de duistere kant van New York in de jaren '70 toont. Goed om te weten, en ergens is dat ook wel zo, maar daarmee heb je meteen ook de enige reden om deze exploitation-thriller te gaan bekijken. Voor de rest moet je het niet doen. Je kan je misschien nog wel amuseren met het staren naar blote konten van '70's-schoonheden maar als film mist dit gedrocht alles. Er is geen sprake van editing of verhaal en ook de logica is compleet zoek. Er wordt ontzettend slecht geacteerd en op de koop toe is het ook nog eens vervelend om naar te kijken. En zeggen dat dit een Vinegar Syndrome-release is, niet bepaald het goedkoopste label dat je vinden kan.

Het verhaal van deze film is eigenlijk samen te vatten in de filmtitel zelf. In het hartje van New York City loopt er een gek rond die de massagesalons afdweilt en daar de één na de andere vrouw vermoordt. Het is een scène die je ongeveer vijf keer te zien krijgt. Steeds met hetzelfde decor en dezelfde set-up, alleen het slachtoffer is verschillend en de manier waarop ze gedood wordt. De ene keer is dat door het gezicht met de spiegel te verbrijzelen en de andere keer volstaat een handdoek om de vrouw er in kwestie mee te wurgen. Nooit wordt het spannend, wel moeten we toegeven dat de special effects meer dan geslaagd zijn en er vrij realistisch uitzien. De twee rechercheurs Rizotti (George Spencer) en O'Mara (John Moser) zijn met de zaak belast en gaan op zoek naar de moordenaar. Hoe ze dat doen is te gek voor woorden. Gewoon iemand die ze op straat door zijn looks er zo maar uitpikken, hem tot moes slaan om dan tot de vaststelling te komen dat ze zich hebben vergist.

Met zo’n premisse zou je kunnen denken dat je een leuke misdaadfilm te zien zult krijgen met een erotisch en retro-tintje. Dat van die tintjes klopt wel, maar het verhaal zelf slaat nergens op. Zelfs de ontknoping (als je het al zo kan noemen) is zo van de pot gerukt, en vooral slecht geregisseerd (slow motion net op het moment dat slow motion niet moet) dat je spijt hebt van de tijd die je in deze film hebt geïnvesteerd, en natuurlijk ook van het verkwiste geld. In twintig minuten van de filmlengte wordt er gesproken, en voor de rest is dit pure vulling. Soms voel je je als een toerist die een ritje neemt met een sightseeing bus en zo de nachtelijke straten van New York ontdekt. Het moet worden gezegd dat dit best leuk is om te zien, maar of je er nu ook een goede film meemaakt is een andere kwestie.

Er is ook een wilde achtervolging die (hoe kan het anders) zo slecht in scène gezet is dat het na een paar seconden al begint te vervelen. De grootste troef was dat men voor deze film Sandra Peabody (aka Sandra Cassel) kon strikken, de actrice die anderhalf uur het slachtoffer was van een verkrachting in The Last House On The Left van Wes Craven. Niet dat ze na deze culthit daar een carrière als actrice aan over hield. Zeg zelf, titels als Teenage Hitchhikers, The Filthiest Show In Town of Voices Of Desire liegen er niet om. Maar de makers beseften dat ze Sandra Peabody moesten gebruiken en dus werd ze verliefd op één van de agenten en komt ze meermaals in beeld. Ook hier loopt het fout, je ziet het koppel minutenlang keuvelen door Central Park en vooral veel vrijen. Scènes die zo lang duren dat je blij bent dat er in je buurt een smartphone ligt. We zien verder nog een scène waarin een agent naar de kerk gaat en via de lezing van het Evangelie weet wie de moordenaar is (ook al is dat voor de kijker allesbehalve logisch) en er is ook nog een fragment van zo’n tien minuten dat zich in een zwembad afspeelt en waar mensen poedelnaakt zwemmen. Ook zonder reden, want meer valt er niet te zien.

De film werd gemaakt door Chester Fox en Alex Stevens. Het werd hun enige titel, hoewel Stevens in Hollywood bleef werken als stuntman en nietszeggende rolletjes aanvaardde zoals een buitenwipper of in Silent Night, Bloody Night als de man die in brand vloog. De regie is gewoon één ellendige boel. Niet zo slecht dat het leuk wordt, maar gewoon degoutante onkunde. Dit maar om te zeggen dat we geen enkele reden kunnen bedenken waarom Massage Parlor Murders 70 minuten van je leven waard is…

BEELD EN GELUID
Vinegar Syndrome is een Amerikaans label dat regiovrije Blu-rays uitbrengt van films waar eigenlijk geen haan naar kraait, maar cultliefhebbers (en dat zijn er heel wat) pleziert met titels die vaak een erotisch tintje hebben. Of hoe je met andere woorden als label zelf het cultaanbod weet uit te breiden. Het is opmerkelijk welke moeite er gedaan om dit soort titels een restauratiebehandeling te gunnen waar vele echte klassiekers alleen maar kunnen van dromen. Maar men schaft nu eenmaal het publiek wat het wil. We kunnen ons iets voorstellen bij de originele print (lees op en top beschadigd), maar de restauratie van deze flutfilm is fenomenaal en biedt net als een documentaire dat zou doen een perfecte blik op het nachtleven van New York rond Times Square. Af en toe zie je wel een streepje, maar dat komt maar zelden voor. De geluidsband is één grote ramp. Naast een alsmaar wederkerend strontvervelend James Last-achtig melodietje bevat deze Dolby Surround 2.0 veel dialogen waar je door het vele geruis gewoon niets van snapt. En het feit dat er geen Engelse ondertitels bevat maakt er het boeltje niet gemakkelijker op. 

EXTRA'S
Het meest interessante (ten minste als je iets over deze film wil weten) is het boekje dat geschreven werd door een fan, en ja die bestaan! Voor de rest krijg je twee trailers, kun je kiezen tussen twee versies van de films (een gekuiste en een propere) en zijn er naast wat reels ook nog wat outtakes die allemaal achter de schermen gefilmd zijn, en het is duidelijk dat men daar het idee van de vrije liefde daar zeer ter harte nam.

CONCLUSIE
Massage Parlor Murders is een flauw excuus om met een "thriller" voor de dag te komen en die het vooral moet hebben van de blote borsten en konten. Het stukje sightseeing New York anno 1973 zorgt ervoor dat je de film alsnog kan uitkijken...