FILM
Alien Private Eye uit 1989 is er één die je moet zien om te geloven, en eentje die niet zonder toeval is uitgebracht op het Amerikaanse pulplabel Vinegar Syndrome. De regisseur (en schrijver) van dit oerdom, maar ongelooflijk plezant vehikel, is ene Vik Rubenfeld, die zo trots was op zijn werk dat hij voor de regisseursnaam Victor koos. Naderhand heeft de man alleen nog maar drie episodes van de televisieserie Early Edition gedraaid, en eens je Alien Private Eye hebt doorstaan, snap je hoe dat komt. Zoals zo veel trash werd ook deze straight-to-video film later een culthit die fans maar al te graag op een fysiek schijfje in hun collectie willen.

Naar eigen zeggen was het Vik Rubenfelds bedoeling om van zijn film een unieke smeltkroes van Blade Runner en The Maltese Falcon te maken, of om het anders te zeggen: een verhaal over een buitenaards wezen dat op aarde zijn kost verdient als privédetective. De studio's waren iets minder enthousiast over het idee, waardoor Rubenfeld alsmaar zijn script moest gaan herschrijven, en vooral alle elementen moest schrappen die geld kostten.




Aan Alien Private Eye is zo goed als alles fout, en voor heel wat mensen zal het eveneens een hopeloos gedateerd geval zijn, want de privédetective Lemro (David "Nico" Hill) komt van de planeet Styx en ziet eruit als een Michael Jackson-imitator met opgepompte spieren, die zelfs geregeld een moonwalk demonstreert. Het enige buitenaardse tintje dat je aan hem merkt, zijn diens spitsachtige Mr. Spock-oren, die op een knullige manier aan zijn hoofd zijn geplakt en hoogstwaarschijnlijk uit één of andere carnavalwinkel komen. De aan funkmuziek verslaafde alien moet het opnemen tegen de boosaardige Kilgore (Cliff Aduddell), een misdadiger die in zijn slaapkamer een poster van Hitler heeft hangen en zijn knalwitte voortanden versiert met een doodshoofd. Kilgore vindt zijn slaafjes door hun soma te bezorgen, wat een designerdrug is waaraan je onmiddellijk verslaafd raakt, en na vijf porties aan dood gaat. Het is de bedoeling van Kilgore om in het bezit te komen van een zwarte schijf, wat dan weer een artefact uit de oude Egyptische beschaving is dat de bezitter ervan enorme krachten geeft.

Een rommelig verhaal op papier, en dat is het eveneens op het scherm maar daar doe je het uiteraard niet voor. Wel is Alien Private Eye een actiefilm die je doet bulderen van het lachen door te zien hoe slecht het in 1989 allemaal wel kon. De acteerprestaties (als je dat woord al kan gebruiken) zijn belabberd, en het is duidelijk dat de enige troeven die men in handen had, niet meer dan een paar mooie vrouwen waren. Voor de rest moet je het zien te rooien met wat dwaze gevechten of schaamteloze rip-offs zoals eentje dat uit Indiana Jones And The Temple Of Doom komt, inclusief een variatie op het welbekende John Williams-thema.




En toch hoe slecht het allemaal ook is, blijft Alien Private Eye een pak leuker om te zien dan heel wat vier sterren-films. Het enige wat de film wurgt, zijn de veel te houterige vertolkingen, die zo lachwekkend zijn dat het soms moeilijk is om het negentig minuten vol te houden, zo is het frappant dat de regisseur na iedere dialoog een pauze inlast, waarna de acteur of actrice achteraf wat doelloos in de camera staart. Zien om te geloven dus!

BEELD EN GELUID
Sommige mensen zullen het er wel moeilijk mee hebben dat dit soort titels een 4K-scan krijgen terwijl heel wat grote werken uit de cinema het moeten stellen met een aftandse dvd-release, maar dat is nu eenmaal te wijten (of te danken) aan de kooplustige cultfans. Af en toe merk je wel een vuiltje op in het beeld of hoor je een kraakje in de DTS-HD MA 2.0-geluidsband, die voorzien is van Engelse ondertiteling, maar globaal gezien gaat dit om een puike transfer waar heel wat andere filmtitels alleen maar van kunnen dromen.




EXTRA'S
Op deze disk staan drie extra's in de vorm van interviews. Het langste is Master of Suspense, wat een gesprek van een half uur is met regisseur Vik Rubenfeld. Fashion Show Film Noir is een interview met DOP'er Jürg V. Walther die wel enthousiast is dat hij voor de camera mag komen, maar daarna toegeeft dat hij de film nog nooit in zijn leven zag. Tenslotte is er nog een babbel met David "Nico" Hill in Mister Lemro, die in een paar gelijkaardige rollen in Games Of Survival en Fists If Iron te zien was, maar dan was het compleet over en out voor de man.

CONCLUSIE
Alien Private Eye is in alle aspecten rommel, maar tegelijkertijd is deze film over een alien die verslaafd is aan funk en zijn brood verdient als privédetective onweerstaanbaar hilarisch. We geven een neutrale 5 op 10, maar wees er maar zeker van dat dit best een 9 wordt als je deze grandioze pulp met vrienden bekijkt!