FILM
Alien From L.A. is wederom een typisch Cannon-verhaal. Golan en Globus hadden reeds heel wat geld in de verfilming van de Jules Verne-roman Journey To The Center Of The Earth gestoken, maar middenin de opnames zei regisseur Rusty Lemorande het project vaarwel, en bleven de Go-Go Boys achter met een onafgewerkte film. Uiteindelijk kwamen ze bij Albert Pyun terecht, een regisseur die o.a. bekend was voor The Sword And The Sorcerer uit 1982. Cannon kon Pyun overtuigen met een contract voor vier films, op voorwaarde dat hij ook Journey To The Center Of The Earth zou afwerken. In ruil zou hij de tweede Masters Of The Universe, Spiderman en Alien From L.A. mogen regisseren. De goedgelovige Pyun ging op het aanbod in, maar hij wist niet dat de filmmaatschappij al een hele tijd in het slop zat, waardoor zowel Mattel als Marvel vroegtijdig de stekker uit het stopcontact trokken. Met de reeds ontworpen decors en kostuums maakte Pyun Cyborg met Jean-Claude Van Damme wat een onverwachte hit werd, wat niet gezegd kan worden van Alien From L.A.




Omdat er een archeoloog in het verhaal zit, kan je Alien From L.A. zien als een avonturenfilm, hoewel het even goed kan doorgaan als een hybride van Mad Max en Blade Runner. Pyun zelf houdt het gemakshalve op een familiefilm over een jonge vrouw die in het middelpunt van de aarde terechtkomt, wat Atlantis moet voorstellen, en qua verhaal dus een beetje lijkt op het boek van Jules Verne. Hierna werd met dezelfde cast de opnames gestart voor het aan Cannon beloofde Journey To The Center Of The Earth, wat de sequel moet voorstellen. Pyun vond deze straight-to-video-release zo slecht dat hij zijn naam van de credits wilde.




Dit vergeten Cannon-vehikel is een vrij foute film die nu niet meer zou kunnen gemaakt worden zonder de woke-politie op je nek te krijgen. Wanda Saknussemm (het fotomodel Kathy Ireland) is een nerd die er wel stralend knap uitziet, maar door haar een veel te grote foeilelijke bril op te zetten en daarbovenop een onuitstaanbare piepstem wordt ze het lelijke eendje dat op een zeer vernederende manier de bons krijgt van haar oerdom machovriendje. Na een vijftal minuten komen we in een heel ander soort film terecht, als Wanda verneemt dat haar vader in de puree zit in Zamboanga. Volgens de wereldatlas een stad in de Filippijnen, maar volgens de Cannon-jongens een plaats die ergens in Afrika te vinden is. Daarna volgt een knullig plagiaat van Raiders Of The Lost Ark inclusief goedkope piepschuimdecors uit De Efteling, en komt de heldin terecht in Atlantis waarvan de bewoners eruitzien als goths met slechte smaak. Wanda ontmoet er de mijnwerker Gus (William R. Moses), die bereid is om haar vader te helpen vinden. Dat is niet zonder gevaar, want de sluwe Mambino (Deep Roy) die er met zijn zeer merkwaardige wenkbrauwen uitziet als een mislukt Gotham-creatuur heeft een prijs op haar hoofd gezet.




BEELD EN GELUID
Alien From L.A. is een titel die zo goed als vergeten is maar opgepikt werd door Vinegar Syndrome. Soms zijn hun releases regiovrij, maar voor deze titel heb je een regiovrije speler nodig. Filmfans vragen zich soms wel af waarom dit soort (leuke) rommel de allerbeste 4K-restauraties krijgt, terwijl andere classics alleen maar op dvd te vinden zijn, maar dit soort titels brengt nu eenmaal geld op. De beeldkwaliteit is dan ook tot in de puntjes gerestaureerd met een verbluffend resultaat. Het geluid is eveneens opgepoetst, maar wel standaard en met alle effecten op één niveaulaag.

EXTRA’S
Qua extra’s moeten we het stellen met drie korte interviews waarvan dat met actrice Linda Kerridge een audio-opname van amper drie minuten is. Voor de rest heb je twee gesprekken die elk iets meer dan tien minuten duren met zowel de regisseur als Thom Mathews.

CONCLUSIE
In geen enkel opzicht is Alien From L.A. een goede film. De vertolkingen zijn lachwekkend slecht, en men had duidelijk iets in gedachten dat aanleunde bij Mad Max Beyond Thunderdome, maar het krappe budget werd het haar in de boter.