Iron Maiden is our Religion, het staat op de spandoeken die de fans meebrengen naar de concerten. Het is een vreemde gedachte dat een metalband meer te vertellen zou hebben dan wat hun eerder brave teksten laten uitschijnen, laat staan dat de individuele leden messiaanse ambities zouden koesteren. Uit deze documentaire film blijkt dat in elk geval niet, want de bandleden zijn stuk voor stuk brave huisvaders die zich voor het oog van de camera zes en een halve week lang netjes gedragen en die uitsluitend bekommerd zijn om hun conditie met het oog op de best mogelijke prestatie voor een miljoenenpubliek around the globe. Wat precies het geheim is van hun charisma is moeilijk te definiëren, maar het heeft beslist te maken met hun zin voor integriteit, hun professionele aanpak en de magie van hun liveconcerten die na een carrière van bijna dertig jaar niet is afgenomen.

 

 

De documentaire film Iron Maiden – Flight 666 is het verslag van hun Somewhere Back in Time World Tour die op 1 februari 2008 van start ging in Mumbai, India en die de band langs 21 steden voerde op vijf continenten in welgeteld 45 dagen, een bravourestukje dat geen enkele band ze ooit nadeed, want het strakke tourschema voorzag een megaconcert om de twee dagen in steden die gemiddeld 3000 km van elkaar verwijderd waren. De gigantische onderneming werd een jaar lang voorbereid en Bruce Dickinson, de zanger van Iron Maiden en piloot bij Astraeus Airlines, liet een Boeing 757 ombouwen waardoor hij zelf de band, zeventig crewleden en 12 ton materiaal telkens opnieuw ter bestemming kon brengen, een trip van meer dan 70.000 km door alle tijdzones en alle seizoenen, met maar één doel: de fans een onvergetelijke avond bezorgen.

 

Iron Maiden is een atypische band. In hun thuisland Engeland was hun muziek in de voorbije 30 jaar nauwelijks op de radio te horen en ook op het Europese continent kregen ze nauwelijks airplay. Bovendien werd de groep door de media geschuwd alsof de bandleden de pest hadden. Iron Maiden heeft z’n succes m.a.w. grotendeels aan mond-tot-mondreclame te danken en het heeft hun en zeer trouwe en overtuigde schare volgelingen opgeleverd over heel de wereld. Voor hun World Tour 2008 gingen ruim 2 miljoen tickets over de toonbank en bleven heel veel geïnteresseerden in de kou staan wegens de beperkte capaciteit van de stadions. In San José, Costa Rica bijv. gaf de band een uitverkocht concert voor een publiek van 27.000 joelende fans, maar bijna evenveel Iron Maiden-liefhebbers moesten worden geweigerd en in Chili, waar de groep nooit eerder optrad wegens een ban van de katholieke kerk tegen hun vermeende satanische teksten, was er sprake van een ware overrompeling, want niet alleen hun fans van toen, maar ook een hele nieuwe generatie jonge metalfans wilde het concert voor geen geld missen.

 

 

Op hun zeldzame vrije dagen tussen de concerten door trekken de bandleden er op hun eentje of met hun vrouw en kinderen op uit om de omgeving te verkennen. Ze bezoeken de piramides in Mexico of ze gaan rustig een partijtje tennis spelen of golfen met vrienden. Feestjes tot diep in de nacht zijn er niet bij, soms een uurtje in de bar van het hotel, maar dan gaat het richting bed, want ’s ochtends wacht hen al heel vroeg een volgende vlucht naar een nieuwe bestemming. Voor de gelegenheid heeft Iron Maiden een filmcrew de vrije hand gegeven om het doen en laten van de hele ploeg vóór en achter de coulissen te volgen. Aanvankelijk zijn ze eerder schuw, maar al na een paar dagen groeit het vertrouwen en maken ze zelfs grapjes voor de camera en staan ze korte interviews toe over hun activiteiten en de reacties van de fans. Dat is ooit anders geweest want Iron Maiden heeft zelf nooit grote mediabelangstelling gezocht. De dochters van Steve Harris noemen hun vader eerder stil en schuw en dat geldt ook voor de rest van de bandleden. Nico McBrain is wellicht het meest extroverte bandlid en hij wordt dan ook vaak vooruitgeschoven om met de pers te praten of een paar woorden met de fans te wisselen. De anderen beperken zich liever tot het plaatsen van een sporadische handtekening en vooral tot het signeren van een eindeloze stapel Iron Maiden-groepsfoto’s tijdens de vlucht tussen twee bestemmingen. Bruce Dickinson is op rustige momenten vooral bezig met de Ed Force One, zoals de Boeing 747 voor de gelegenheid gedoopt is, want die moet elke 48 uur opnieuw in gereedheid zijn gebracht en zeer precies geladen voor een volgende veilige vlucht. Een pittig detail: de indicatie 666 heeft niks met de duivel te maken, maar met het officiële luchtvaartoproepnummer van het vliegtuig. Een gelukkig toeval.

 

Goed gemaakte muziekdocumentaires zijn zeldzaam, want de industrie heeft het meestal alleen maar op de portemonnee van de fans begrepen, maar zonder ironie: Iron Maiden – Flight 666 is een geweldig film met uitstekend camerawerk zonder pretentieuze kunstzinnigheid en zonder storende video-effecten die het kijkplezier bederven. Korte, maar representatieve fragmenten uit de diverse liveconcerten worden afgewisseld met opnamen achter de coulissen, overvloedige shots van het publiek in de zaal, impressies van de sfeer op het concertterrein vóór en na het optreden (in Bogota, Colombia staan de fans na afloop letterlijk te huilen achter de dranghekken), korte interviews en indrukken van de ontspannen sfeer aan boord van het vliegtuig en in de tourbus en een korte introductie van de verschillende bandleden door hun eigen collega’s. 113 minuten is een lange zit voor een muziekdocumentaire, maar Iron Maiden – Flight 666 verveelt geen minuut, want muziek, humor, emotie en informatie zijn perfect in balans.

De registratie van het concert – waarvan u in de documentaire uittreksels te zien krijgt – is zo goed als perfect: ruime panoramisch opnamen en zinvolle close ups, afgewisseld met close ups van het publiek, tal van luchtopnamen van de concertsite en de Boeing 747, kijkjes achter de schermen en sfeerbeelden van de Iron Maiden-leden tijden hun vrije momenten en in gesprek met elkaar en met hun crew. Bovendien is het kleurenpalet veelzijdig en fel met diepe zwartniveaus. De spontane opnamen tijdens de busritten van en naar de stadions en de korte impressies aan boord van het vliegtuig hebben een documentaire karakter, zijn soms iets minder scherp en minder kleurvast, maar dat is normaal bij snel, eenmalig en geïmproviseerd werk. De geluidsband kan u beluisteren in een stereo-versie, in 5.1 en in DTS en het moet gezegd: ze klinken allemaal uitstekend, maar uiteraard gieren de gitaren beter en hebben ze veel meer impact in de 5.1- en de DTS-versie. Bruce Dickenson werkt zich op een fantastische manier door de wall of sound en zijn schreeuwen à la Ian Gillian gaan nog perfect door merg en been, maar hij is dan ook 13 jaar jonger dan zijn landgenoot.

Als extra krijgt u de hele playlist van het World Tour-concert, opgenomen op zestien verschillende locaties, een totaalprogramma van ruim 100 minuten:

01.          Churchill’s Speech

02.          Aces High

03.          2 Minutes to Midnight

04.          Revelations

05.          The Trooper

06.          Wasted Years

07.          The Number of the Beast

08.          Can I Play with Madness

09.          Rime of the Ancient Mariner

10.          Powerslave

11.          Heaven Can Wait

12.          Run to the Hills

13.          Fear of the Dark

14.          Iron Maiden

15.          Moonchild

16.          The Clairvoyant

17.          Hallowed be Thy Name

Iron Maiden: Flight 666 is een verrassend goed gemaakte, onderhoudende en bij momenten emotionerende productie. U hoeft geen fan te zijn om deze documentaire/film te appreciëren, want regisseur Scott McFadyen en zijn collega Sam Dunn, allebei metalfans in hart en nieren, hebben de wereldtournee van Iron Maiden uit 2008 op een interessante en boeiende manier in beeld gebracht, waardoor het fenomeen Iron Maiden de toeschouwer en de fans en blik gunt op z’n interne keuken. Bovendien is de concertregistratie zonder meer subliem. Iron Maiden – Flight 666 is ontwapenende en verhelderende cinema, perfect in beeld gebracht met een gierende soundtrack die noch de echte Iron Maiden-fan, noch wie interesse heeft voor het fenomeen metal, mag missen.