Na een carrière van twintig jaar als zeeman op een containerboot, vraagt Farrel z’n kapitein of ie een paar dagen vrij kan krijgen om z’n moeder te bezoeken in een dorp in de buurt van de zeehaven Ushiaia aan de zuidelijkste punt van Tierra del Fuego in Zuid-Argentinië. Met een grote zwarte tas, wat ongewassen kleren en een fles wodka gaat hij op weg door de ijskoude winter. Z’n barre tocht is lang en vervelend en pas na driekwart van de totale filmduur zal hij het huis van z’n zieke oude moeder bereiken. Herkennen doet ze hem niet, daarvoor is hij te lang weggeweest en zij heel veel van de wereld vergeten. Het weerzien is een afscheid en als herinnering geeft hij het jonge meisje in de keuken - misschien z’n dochter? - een sleutelhanger met de naam van de thuishaven van zijn schip: Liverpool.

 

De experimentele regisseur Lisandro Alonso is met Liverpool aan z’n vierde film toe, na La Libertad (2001), Los Muertos (2004) en Fantasma (2006), waarvoor hij ook het scenario schreef. Het zijn stuk voor stuk films die het van de kracht van de natuuropnamen moeten hebben, want veel verhaal en dialoog stopt de Argentijnse regisseur niet in z’n producties. Gecombineerd met een zeer persoonlijke montagestijl, is het resultaat een serie compacte films waarin de desolate sfeer, de vervreemding en de leegheid de boventoon voeren.  

 

Alonso’s hoofdpersonage Farrel is een gesloten man van weinig woorden. Veel meer dan om eten vragen en informeren of de weg sneeuwvrij is, doet hij niet. Hij is een stevige drinker die de wodkafles regelmatig aan de lippen zet, want het is ijskoud in het winterse Zuid-Argentinië en door de gure zuidenwind voelt het nog een stuk kouder aan in het lege landschap onder een dik pak sneeuw. Veel meer komen we over hem niet te weten, tenzij dat hij niet echt welkom is in z’n geboortedorp. Ze kennen je hier niet meer na twintig jaar, zegt een oudere man die voor z’n moeder zorgt, waarom ben je in godsnaam teruggekomen? Daarmee moeten we het als toeschouwer doen, want even later gaat Farrel (Juan Fernández) opnieuw op pad, z’n boot vertrekt over minder dan 24 uur richting Europa.

 

Liverpool is het portret van een eenzaat en regisseur Lisandro Alonso beperkt zich tot louter observatie. Van drama is geen sprake, Farrel verschijnt als een vreemdeling voor z’n camera en verdwijnt een tijdje later zonder dat hij iets heeft gedeeld met de kijker. Alleen het indrukwekkende landschap blijft over.

 

Liverpool is met minimale middelen in beeld gebracht. Lisandro Alonso gebruikt uitsluitend het licht dat hij ter beschikking heeft. Alleen de sneeuw zorgt voor een helder accent op het voor de rest vrij donkere kleurenpalet. De transfer is in orde en er zijn geen noemenswaardige ongerechtigheden die het kijkplezier verstoren. Het geluid staat in stereo en dat is meer dan voldoende voor deze overwegend stille film die af en toe onderbroken wordt met rockmuziek.

Als extra zijn er een aantal Andere Trailers uit het Lumière-aanbod.

Het is moeilijk om Liverpool aan te bevelen. Dit is een arthousefilm in de ware zin van het woord: introvert, verstild, zonder spectaculaire of dramatische ontwikkelingen, met minimale dialogen en zelfs de sfeer is niet echt overdonderend. Eerder een huurtip voor de liefhebbers.