In Rabbit Hole proberen Becca en Howie Corbett de draad van hun leven weer op te pikken. Dat leven is 8 maanden eerder stilgevallen toen hun vier jaar oude zoontje Dany voor de deur werd doodgereden tijdens een spelletje met z’n hond. Op initiatief van Howie gaan ze naar een vergadering voor ouders van verongelukte kinderen, maar Becca vindt de religieuze prietpraat van de groepstherapieverslaafden maar niets, terwijl Howie er wel degelijk een goed contact krijgt met Gaby die al 8 jaar elke week de bijeenkomsten bijwoont. Maar na meer dan een half jaar zijn Becca en Howie klaar voor een nieuwe start, al is het voor geen van beiden duidelijk hoe dat nu precies in z’n werk zal gaan. Praten met elkaar doen ze sinds de dood van Dany nog nauwelijks, seks is al helemaal uit den boze en het lijkt erop alsof ze zich beiden angstvallig vastklampen aan de tekeningen van Dany op de koelkast en de speeltjes in z’n kamer om hem toch maar niet te vergeten.
 

 

De dag na het mislukt bezoek aan de therapiegroep haalt Becca Dany’s tekeningen weg uit de keuken en stopt ze in een bewaardoos in de kelder. ’s Avonds verwijt Howie haar hun zoon dood te willen zwijgen, doch Becca geeft niet af: ze ruimt de spulletjes op Dany’s kamer op en zet ze bij de rest. Na een bitse confrontatie over Jason, de jongen die Dany aanreed en die Becca achter Howies rug een paar keer heeft opgezocht, deelt ze haar man mee dat ze van het huis af wil want dat het haar elke seconde aan haar zoontje herinnert. Jij bent bezig, zegt ze, jij hebt je werk, Ik zit er de hele dag tussen. Uiteindelijk geeft Howie toe, omdat hij van z’n vrouw houdt en omdat hij met haar verder moet, niet met z’n overleden zoontje. Het is een rouwproces in twee snelheden: hij haalt z’n troost uit wat er van Dany is overgebleven en bekijkt oude homevideo’s, zij koestert de herinnering en moet per se van die dingen af om een nieuw begin te kunnen maken. Gaat het ooit over?, vraagt ze aan haar moeder die zelf een zoon verloor aan drugs. Het gaat nooit over, het wordt anders, het wordt draaglijk, maar je vergeet het nooit, is haar ingehouden antwoord.
 

 

Regisseur John Cameron Mitchell (Hedwig and the Angry Inch, 2001) is deze keer beter gewapend dan in 2006 toen hij het eerder ontgoochelende Shortbus op de wereld losliet. Voor Rabbit Hole baseert hij zich op een scenario van David Lindsay-Abaire (Inkheart, 2008) voor een intens drama over het rouwproces van jonge ouders en de hindernissen die ze moeten overwinnen om er samen ongeschonden uit te komen. Nicole Kidman torst met brio de rol van Becca Corbett en bewijst eens te meer dat ze tot grote prestaties in staat is. Ze maakt van Becca Corbett een ongelukkige vrouw die in onvrede met de wereld versukkeld is en die de weg naar een normaal leven moeilijk terugvindt, want haar innerlijke verscheurdheid strekt zich ook uit tot haar moeder en zwangere jongere zus die het zwaar te verduren krijgen. Kidman zit op ramkoers zoals destijds in het bloedmooie The Hours (2002) van regisseur Stephen Daldry of het redelijk heftige Eyes Wide Shut (1999) van Stanley Kubrick, twee omstreden films waarin ze desondanks haar meesterschap bewijst.
 

 

Aaron Eekhart (The Black Dahlia, 2006) kruipt in de rol van Howie Corbett en levert een prima prestatie, maar hij moet de pole position aan Kidman laten. Z’n personage is een stuk minder uitgebreid uitgewerkt, doch de ingehouden droefheid en de onmogelijkheid om tot Becca door te dringen, weet hij heel efficiënt zichtbaar te maken. Hij moet het trouwens ook afleggen tegen Dianne Wiest (Synecdoche New York, 2008) als Becca’s moeder Nat, die in een paar korte scènes die de fijne neus van scenarist David Lindsay-Abaire voor dialogen verraden, een indrukwekkend en wijs personage neerzet. Tammy Blanchard weert zich uitstekend in een kleine rol als Becca’s zusje Izzy, en het verbaast dat haar beste performance in deze film uiteindelijk bij de Verwijderde Scènes terechtgekomen is.

 

Mocht u uit al het voorgaande besluiten dat Rabbit Hole wellicht een wat donkere film is, dan gaat het om een foute indruk, want John Cameron Mitchell creëert een perfecte balans tussen aangrijpende en luchtige scènes en slaagt er zelfs regelmatig in om humor door de fragmenten te weven van het soort dat niet het resultaat is van spits taalgebruik of grappige situaties, maar veel meer het gevolg van bizarre menselijke relaties en misverstanden. Op die manier wordt Rabbit Hole een intrigerende kijkervaring die de clichés van het genre vermijdt en die zich concentreert op onbelangrijke dingen die op dergelijke cruciale momenten in het leven plots heel belangrijk zijn.
 

 

Het kleurenpalet is vooral in het begin van de film ingehouden, een beetje ontkleurd zelfs, later kiest de regisseur voor warmere tinten van bruin en beige, maar steeds met veel tegenlicht waardoor er altijd sprake is van een zekere afstandelijkheid. In de buitenopnamen zijn de kleuren realistischer, maar worden ze getemperd door het gebruik van donkere kledingsstukken of weinig kunstlicht. De print is foutloos met een effectieve detaillering en een overtuigend zwartniveau. De 5.1-geluidtrack doet geen indrukwekkende dingen in een film die vooral steunt op dialogen en waarin er nauwelijks sprake is van actiescènes.

In het Interview met de Acteurs & de Regisseur vertelt Nicole Kidman over het onderwerp van de film, over de samenwerking met Aaron Eekhart en gaat ze uitgebreid in op de briljante monoloog van Dianne Wiest. Aaron Eekhart komt in een paar korte fragmenten aan bod over de samenwerking met Nicole Kidman en regisseur John Cameron Mitchell belicht de rol van Dianne Wiest en Tammy Blanchard als tegenpool voor Becca en Howie. Voorts staan er op de disk twee Verwijderde Scènes en een aantal Andere Trailers.
 

 

Rabbit Hole van regisseur John Cameron Mitchell gaat over verlies en rouw en over de zoektocht van twee mensen om met hun verdriet om te gaan en ondanks alles voort te leven. Nicole Kidman levert een prima prestatie, de rest van de cast is al even indrukwekkend. De technische kwaliteit van deze release is uitstekend, de bonussectie evenwel een beetje mager.