SERIE
Er blijkt maar geen einde te komen aan de opmars van Scandinavische misdaadseries. Dat is ook niet nodig, want waarom zou men de kip met de gouden eieren slachten? Het zijn niet alleen de boeken die vlot verkopen, ook de series boeren meer dan goed. Dat leidt tegenwoordig tot zeer vreemde situaties: mensen die slechts een paar uur per jaar voor het scherm gekluisterd zitten bekijken hun medemens raar omdat hij of zij The Killing of Borgen nog niet heeft gezien. Neen, naar het schijnt kijkt iemand met goede smaak vandaag de dag naar moderne flikkenverhalen uit Zweden of Denemarken. Zelf heb ik al heel wat Scandinavische series verslonden, toch kwam ik steeds tot dezelfde conclusie: het beste uit het hele Scandinavische aanbod zal wellicht voor altijd Millennium zijn (toegegeven dat Noomi Rapace daar voor veel tussen zit) en eigenlijk zijn al die series niet beter (en ook niet slechter) dan pakweg Derrick, wat eigenlijk meteen als een eer mag worden beschouwd.


De nieuwste speurneus in het ellenlange rijtje is Dicte Svendsen (Iben Hjejle). Deze journaliste die er steeds als eerste bij is als ergens een misdaad wordt gepleegd, is ontsproten aan het brein van Elsebeth Eghjolm, een naam die boekenwurmen natuurlijk kennen van de reeks Those Who Kill, die ondertussen (hoe kan het ook anders) ook al als een knappe televisiereeks de wereld is ingestuurd. Met Dicte gooit de Deense het weliswaar over een totaal andere boeg. Het hoofdpersonage wordt met gruwelijke taferelen (bijv. een baby in een vriezer) geconfronteerd, toch ligt de nadruk (misschien iets te veel) op het familieleven van de vrouw. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom fans van dit genre Dicte niet als een topreeks beschouwen of het met Irene Huss vergelijken.

Over Dicte zelf valt heel wat te vertellen. De gedreven nieuwsmaker is gescheiden (ofschoon ze nog goede banden met haar ex heeft) en bij momenten lijkt haar privéleven een zooitje. Niet alleen is ze moeder van een rebellerende tienerdochter die er maar niks aan vindt dat haar moeder naar Aarhus (en dan nog op het platteland!) is verhuisd. Bovendien is Dicte nog steeds op zoek naar haar zoon die van bij haar is weggehaald door haar ouders (Jehova-getuigen) die niet te spreken waren over het feit dat dochterlief op jonge leeftijd zwanger werd. Het is sindsdien nooit meer goed gekomen tussen Dicte en haar ouders. Het enige wat de vrouw nog rest is haar carrière als journaliste. Ook in Aarhus doet ze het nodige stof opwaaien. Door haar kordate aanpak is ze er steeds als de kippen bij als iemand vermoord wordt. Dicte beperkt zich echter niet tot het schrijven van een artikel, ze wil maar al te graag de dader bij de kraag vatten wat  zeer tegen de zin is van politie-inspecteur John Wagner (Lars Brygmann, die vele lezers nog uit Borgen zullen kennen). Maar toch kan hij niks doen, Dicte is immers niet te stoppen en ze is steeds vlugger dan de flik. Bovendien moet Wagner het zien te klaren met zijn lesbische assistente die 's avonds liever aan de fles hangt dan dat ze misdaden oplost.


Het is overduidelijk dat de makers het grote publiek in het vizier hebben. De hippe aanpak alleen al wijst er op dat Dicte geen serie voor een elitair clubje is. Het nadeel daarvan is evenwel dat de scenario's iets te eenvoudig zijn. Je kan dan ook tijdens het ontrafelen van één of ander mysterie gerust een cola in de keuken halen. Er zijn geen ingenieuze plots, Dicte lost alles in een handomdraai op. Het enige wat ze niet onder de knie krijgt zijn haar dagelijkse beslommeringen. Haar dochter wordt verliefd op een boefje en zelf valt ze pardoes in de armen van een collega. Met zo'n soapelementen bereik je wel een breder publiek, doch gaat er ook heel wat kracht verloren en die hadden de verhalen best kunnen gebruiken. In de serie zie je een hele resem bekende gezichten zoals Dar Salim (Borgen, Game Of Thrones) en Laerke Winther Andersen die we eerder al in Those Who Kill aan het werk zagen. En toch, ondanks deze cast zijn de acteerprestaties allesbehalve memorabel. Iben Hjejle doet wel haar best, maar Lars Brygmann slaagt er geen seconde in om te overtuigen. Zo'n vent verwacht je eerder als ombudsman achter een balie dan als superflik!

In deze box zitten vijf verhalen die telkens opgesplitst zijn in twee afleveringen van vijftig minuten. De serie is best genietbaar, ofschoon het er wat harder aan mocht toegaan, want Dicte is net iets te veel een Witse voor Libelle-lezers.


BEELD EN GELUID
Liefhebbers van Scandinavische misdaadreeksen zullen ongetwijfeld al een paar Lumière-boxen in hun collectie hebben. Die zullen beslist beamen dat deze filmmaatschappij garant staat voor zeer verzorgde releases en dat geldt eveneens voor Dicte. De beeld- en geluidskwaliteit  is niet spectaculair, maar dat verwacht je ook niet van zo'n televisieserie. De kleuren zijn natuurgetrouw en daar kunnen heel wat peperdure Amerikaanse producties een puntje aan zuigen.

EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op deze box.


CONCLUSIE
De nieuwe spruit uit de ondertussen indrukwekkende crimereeks van Lumière heet Dicte. Verwacht geen The Bridge of Millennium, want daarvoor is de aanpak van de makers net iets te zacht en beroept men zich te veel op soapelementen. Desalniettemin staat Dicte garant voor ruim 500 minuten (licht) kijkplezier.