In de jaren 80 mocht Walter Hill zich nog met trots de koning van de actiefilm noemen. Tijdens de postproductie van 48 Hrs (de tophit met Murphy en Nolte) bedacht Hill het concept van een rock ’n roll-sprookje dat kort nadien Streets Of Fire werd. De film had een budget van 15 miljoen dollar, wat al bij al in die jaren een aanzienlijk bedrag was. Vooral in Japan werd Streets Of Fire een gigantisch succes. Tot op vandaag zit deze prent nog altijd in de top 100 van films die het meest opbrachten. In Europa was het evenwel heel wat minder. Het was vooral de soundtrack die goed verkocht waardoor het originele idee van Hill om van dit futuristische sprookje een trilogie te maken gauw in de kast werd gestopt. Kassa of geen kassa, toch blijft het zo dat bepaalde films nooit zullen sterven. Ook Streets Of Fire niet en vandaag is de film een ware cultklassieker, alhoewel dat wellicht hoofdzakelijk komt door de opmerkelijke hoofdrollen. Want zeg nu zelf, Willem Dafoe zie je niet in elke film als verwijfde goth rondlopen.
 

Streets Of Fire speelt zich ergens in de toekomst af. Wanneer of waar weten we niet, wel is het een tijdperk waarin de mensheid alle normen aan de haak heeft gehangen. Ellen Aim (Diane Lane) is met haar band The Attackers de absolute rockster van het moment. Als zij in een grootstad een uitverkocht optreden geeft, wordt zij door de motorbende The Bombers ontvoerd. Manager Billy Fish (Rick Moranis) roept de hulp in van huurling Tom Cody (Michael Paré) om de mooie Ellen uit de handen van de brutale Raven Shaddock (Willem Dafoe) te halen.
 

Eenvoudiger kan het bijna niet en toch werkt deze prent op alle fronten. Hill beschouwt Streets Of Fire als een western met motorijders en dat is eigenlijk een mooie samenvatting. De prent bevat namelijk alle elementen waarop Hill in de jaren 80 een patent had: van de brutale western (The Long Riders) tot spannende actie (The Warriors). Sommige critici vinden nu nog steeds dat Hill met deze film twintig jaar vooruit was op zijn tijd. En jawel, met wat goede wil kan je Streets Of Fire één van de eerste comics noemen, ofschoon het er eentje is zonder superheld. Mocht dat toch niet het geval zijn, dan is het wel zo dat Hill (zonder het echt te weten) de basisprincipes van de moderne MTV-clip in zijn film bedacht.
 

Streets Of Fire werd later ook bekend door zijn befaamde oneliners. Een mooi voorbeeld daarvan zijn de woorden van Amy Madigan die in een overvol café schreeuwt: “Wherever I go there’s always an asshole”. Madigan zelf verdween nadien in de vergetelheid, net als hoofdrolspeler Michael Paré die later alleen maar aan de bak kwam in ordinaire actiefilms. Met de carrière van Willem Dafoe en Diane Lane liep het heel wat beter, tot op vandaag zijn zij nog altijd onverwoestbare Hollywoodsterren.
 

Wellicht zullen er heel wat mensen zijn die vinden dat Streets Of Fire gedateerd is. Door zowel zijn soundtrack (van Dan Hartman tot het wavegroepje The Fixx) als de vele neonlichten is deze eigenzinnige musical een kind van de jaren 80, maar het is net daarin dat z'n charme zit. De film is dan ook een prettig wederzien voor iedereen die jong was in dat tijdperk en wie weet is het voor de anderen gewoon een aangename ontdekking. Verliefd worden op Diane Lane doe je sowieso, net als Michael Paré die als hoogtepunt van zijn carrière het moment uitkiest waarop hij Lane mocht kussen, de gelukzak!

BEELD EN GELUID
Streets Of Fire is zo’n typische film uit de jaren 80 die je destijds als video op de hoek van iedere straat kon vinden. Zelf herinner ik me nog de afschuwelijke kwaliteit ervan en eerlijkheidshalve was ook de dvd-uitgave geen hoogvlieger op dat vlak. In de VS is deze film door Universal op Blu-ray uitgebracht, maar in Europa zorgt het Britse label Second Sight daarvoor. Ondanks een grondige restauratie zijn enkele scènes nog tamelijk korrelig, toch is dit zonder twijfel de beste versie die er ooit zal zijn. De kleuren zijn wat afwezig, maar dat komt natuurlijk omdat Walter Hill doelbewust voor een grijs kleurenpalet koos. De conversaties zijn duidelijk verstaanbaar en de soundtrack heeft een mooie balans van rock ’n roll-nummers (weliswaar met een eightiessausje) en de instrumentale bluesscore die door Ry Cooder is gecomponeerd.

De fans van deze cultfilm mogen alvast in hun handen wrijven, want naast de originele extra’s die eerder op de (Amerikaanse!) dvd stonden, is er tevens de documentaire Rumble On The Lot, die bijna even lang is als de film. Hill ontleedt samen met Amy Madigan en Michael Paré de gehele film waardoor je heel wat te weten komt over de achtergrond ervan. Hill vertelt dat de film eigenlijk is geïnspireerd op het muzikale sprookje Les Parapluies De Cherbourg van Jacques Demy. Tevens legt de cineast uit hoe hij zijn cast vond. Lane was al een kindsterretje dat in de Coppola-klassiekers The Outsiders en Rumble Fish speelde. Paré merkt trouwens op dat ze tijdens de opnames volop bezig was met haar schoolexamens en voor wie het wil weten: met succes! Een probleem was wel dat Lane geen noot kon zingen en daarom werd de hulp van Jim Steinman (de grote man achter Meat Loaf) ingeroepen. En tja, het is dan ook zijn schuld dat de soundtrack bol staat van rockopera-songs à la Bonnie Tyler. En zeggen dat het de bedoeling was om Bruce Springsteen te strikken voor de muziek, maar die was in 1983 zo populair dat hij onbetaalbaar werd voor dit project. Willem Dafoe was een nieuweling die Hill voor het eerst zag in The Loveless: één van de eerste kortfilms van Kathryn Bigelow. Een andere nieuwe ontdekking was Amy Madigan. Een vrij opmerkelijke keuze, want aanvankelijk zou Codys hulpje ene Mendez zijn, maar uiteindelijk werd het een vrouw met ballen. Edward James Olmos (de baas van het Miami Vice-korps) kon er minder om lachen omdat het de bedoeling was dat hij die rol zou vertolken.

CONCLUSIE