FILM
Niet dat we de filmkennis van onze lezers in twijfel willen trekken (hoe zouden we durven?), maar we gaan ervan uit dat je toch een vrij grote filmnerd moet zijn om ooit gehoord te hebben van Last Embrace. Een film uit 1979 die terug heruitgebracht is door het Britse Signal One en één van de eerste films van Jonathan Demme is. Bij die naam gaat natuurlijk het lichtje wel branden, want deze oud-leerling van Roger Corman wiens debuut het controversiële vrouwengevangenis-exploitationdrama Caged Heat was, is naast de maker van Philadelphia ook de man die volgens velen de beste thriller ooit regisseerde en dan hebben we het natuurlijk over Silence Of The Lambs.

Thriller is zonder meer de term die je moet gebruiken om Last Embrace te omschrijven. Het ligt er vingerdik op, zeker in de spetterende finale die zich afspeelt aan de Niagara Falls, dat dit een hommage is aan Alfred Hitchcock. De bewondering voor de master of suspense wordt overigens nooit onder stoelen of banken gestoken, en Demme overdrijft er zo in dat de film meermaals gezien wordt als een pastiche en vergeleken wordt met het werk van Brian De Palma. De knipoogjes merk je niet alleen in de regiestijl, maar ook met de zeer presente score van Miklós Rózsa die zeer in de lijn lag met het werk van Bernard Herrmann. En, laten we niet vergeten dat Rózsa in 1945 de soundtrack voor (jawel) Spellbound had geschreven. En om het helemaal af te maken verscheen Demme zelf ook als een cameo in de film, net zoals Hitchcock dat keer op keer deed. Demme kun je als passagier op de trein spotten, niet dat er iemand buiten de filmwereld wist hoe hij eruit zag.

De neo-noir thriller (zo wordt hij ook wel eens door de vakpers omschreven) is gebaseerd op het boek The 13th Man van de voor ons compleet onbekende Murray Teigh Bloom. De hoofdrollen worden gespeeld door Roy Scheider die net voor de tweede keer in de huid van kustwachter Brody was gekropen in Jaws 2 en Janet Margolin die haar succes grotendeels te danken heeft aan twee Woody-Allen films: Annie Hall en Take The Money And Run. Ze mocht ook nog een klein rolletje spelen in de tweede Ghostbusters, maar toen liep het filmsprookje af want de actrice overleed aan kanker. Ze was net 50 geworden.

Hoewel de film best leuk is om te zien, is hij zeer gedateerd, hoewel Roy Scheider in alles een prima acteur blijft, en je ziet ook kort Christopher Walken in één van zijn eerste rollen en dat is wederom een weirdo. Het struikelblok van deze film blijft wel het vreemde verhaal. Het duurt een hele poos vooraleer je te weten komt waarom men de overheidsagent Harry Hannan (gespeeld door Scheider) wil vermoorden, maar eens je het te weten komt, word je overvallen door een gevoel van ongeloof. Spoilervrij als we willen blijven, kunnen we wel zeggen dat de plot echt wel bij het haar getrokken is.

Het verhaal begint meteen bloederig. Harry zit gezellig met zijn vrouw Dorothy van een drankje te genieten aan de Mexicaanse grens. Er komt een informant binnen die hij pas over een paar dagen zou ontmoeten, en voor hij het door heeft, ontstaat er een vuurgevecht waarbij zijn vrouw omkomt. Harry kan de stress niet meer aan, en hij wordt voor vijf maanden in een sanatorium opgenomen. Eens ontslagen keert hij terug naar New York om terug aan de slag te gaan, maar de man wordt geplaagd door catatonische aanvallen die van hem een ongenietbare, en vooral agressieve vent maken. Wanneer Harry terugkeert naar zijn appartement, merkt hij dat dit verhuurd wordt aan de studente Ellie Fabian (Janet Margolin). Ze geeft Harry een briefje dat onder de deur is geschoven waarop een paar Hebreeuwse karakters staan die hij niet kan lezen. De agent wil natuurlijk weten waar dat Hebreeuws voor staat en dat brengt hem in een gevaarlijk netwerk vol moorden.

Behalve de finale is de film nooit echt spannend, maar Demme is een goed cineast die zelfs goede momenten weet te maken waarin er niets gebeurt. De love story tussen Scheider en Margolin is ook eentje om de wenkbrauwen te fronzen. Niet voor het leeftijdsverschil van meer dan 40 jaar (vroeger kreeg je in Hollywood alles verkocht), maar vooral omdat Scheider neergezet wordt als een gevaarlijke, oncontroleerbare gewelddadige zot. Last Embrace (bij ons uitgebracht als Dodelijke Omhelzing en waarvan je de Vlaamse poster bij de extra’s kan zien) is een film met zijn momenten die wel wat mank loopt door het iewat domme scenario, maar toch je toch zeker anderhalf uur kan boeien.

BEELD EN GELUID
Deze film komt uit de MGM-stal maar (waarschijnlijk omdat hij niet al te bekend is en waardoor hij waarschijnlijk ook goedkoop kon overgenomen worden) is verschenen op het Britse Signal One. Een leuk label dat aan zachte prijzen (doorgaans zo’n 10 euro per Blu-ray) toch heel wat leuke titels aanbiedt. De film verscheen in 1979 en maakt cinematografisch een iewat ouderwetse indruk, zeker door het vele filmgrain dat aanwezig is in deze transfer. Het werkt nooit storend, maar het heeft nooit de indruk dat je een blu-ray in je lader hebt. De buitenopnames zoals de straatbeelden van New York of de actiescène op de Niagara Falls zijn mooi verzorgd, maar van echte detailscherpte is weinig sprake. De geluidsband is een LPCM Mono en er is Engelse ondertiteling. Van effecten is geen sprake, want alles zit op één lijn, maar wel is er een fantastische Hitchcockiaanse score van de Hongaarse topcomponist Miklós Rózsa die in zijn leven meer dan 100 filmscores schreef waaronder de originele Ben Hur en de film noir-classic Double Indemnity.

EXTRA'S
Qua extra’s moet je het stellen met een trailer en een fotogalerij die bestaat uit foto’s die men destijds ophing in de vitrines van de bioscopen. Kortweg, zo goed als niets.

CONCLUSIE
Last Embrace is een zo goed als volledig vergeten (als hij ooit al bekend was) film van Jonathan Demme die wel spannend is, maar door het vreemde plot toch maar bizar overkomt. Best de moeite waard, maar verder dan een interessante thriller die de mosterd bij Hitchcock haalt gaat deze film uit 1979 niet.