Mocht papa je op een keer niet van school halen, dan ga je mee met degene die je hartediefje noemt. De 10-jarige Misha (Mathilde Goffart) begrijpt niet wat de consequenties van die opdracht zijn, maar ze belooft haar moeder Gerusha dat ze zal doen wat van haar wordt verlangd. Sinds enkele weken woont de familie op een onderduikadres in de Elzas. Misha’s vader, een Duitse jood, gaat overdag naar z’n werk, en haar moeder, een Russische jodin, zorgt voor het huishouden. Veel is er niet te doen op de kleine zolderkamer en eten komt er alleen op tafel als hun contactpersoon Jean op de zwarte markt het één en ander kan ritselen.

Op een keer heeft Misha, wachtend op de trappen van het schoolgebouw, al tot dertig geteld, maar haar vader Reuven (Benno Fürmann) is nog niet verschenen. Ze ziet nog net de vrachtwagens hun straat uit rijden, wanneer een oudere dame, helemaal in het zwart, vraagt of ze Misha is en haar een hartediefje noemt. Tegen haar zin gaat Misha mee, met de trein naar Brussel en dan met de tram richting Schaarbeek.

 

 

Ze wordt ondergebracht bij een markiezin als hulpje in de keuken. Er is voor haar verblijf betaald, voor vier weken. De ontvangst is koel, de bejegening slecht. Regelmatig wordt ze naar een boerderij in Waals-Brabant gestuurd voor de bevoorrading, naar Ernest, die haar een vals paspoort maakt, en bij wie ze zich thuis voelt. Als ze op een avond hoort dat de markiezin haar aan de Duitsers wil uitleveren omdat er geen nieuwe betalingen zijn gekomen voor haar verblijf, vlucht ze naar het bevoorradingsadres. Maar de politie wordt op de hoogte gebracht en Ernest en zijn vrouw Marthe worden meegenomen naar het politiekantoor. Voor Misha zit er niets anders op dan te vertrekken, naar het oosten, want daar zijn haar ouders volgens Ernest naartoe gebracht. Met wat kleren en een klein kompas gaat de tienjarige op pad. Het wordt een lange en barre tocht van bijna twee jaar.

 

Surviving With Wolves (originele titel: Survivre Avec Les Loups) is gebaseerd op het autobiografische boek Mischa: A Memoire of the Holocaust Years (1997) van de Etterbeekse, maar in Amerika wonende schrijfster Misha Defonseca (pseudoniem van Monique de Wael). Ze dicteerde haar verhaal aan een ghostwriter en won achteraf het proces tegen de uitgever over de rechten op het boek. Onder ede verklaarde ze bij die gelegenheid dat de feiten in het boek waar gebeurd zijn, maar in 2007 – vóór de release van de film – gaf ze in een interview in Le Soir toe dat ze een deel van de zgn. waargebeurde feiten had verzonnen en dat ze het bij momenten moeilijk heeft om een onderscheid te maken tussen de realiteit en haar innerlijke beleving van die realiteit. Dat gezegd zijnde blijft het een raadsel waarom zoveel betrokkenen aanvankelijk haar verhaal geloofden over een lange tocht tot in Oekraïne onder de bescherming van een roedel wolven. Mevrouw Defonseca-De Wael heeft zich in latere jaren beslist ietsjes teveel gespiegeld aan Mowgli uit The Second Jungle Book (1895) van de Britse schrijver en dichter Joseph Rudyard Kipling (1865-1936) of aan L’Enfant Sauvage van François Truffaut.

 

 

Maar ook als is een deel van het verhaal verzonnen, dan nog hoeft dat geen directe invloed te hebben op de film die Véra Belmont heeft gemaakt. Ze steekt overigens uitstekend van wal met haar portrettering van de familie op het onderduikadres in de Elzas. Benno Fürmann (Kruistocht In Spijkerbroek uit 2006 en Joyeux Noël uit 2005) is niet meteen een revelatie, maar dat ligt wellicht aan z’n zeer korte optreden. Perfect gecast daarentegen is Yaël Abecassis (Kadosh, 1999) als de warme moederfiguur. In de scènes in Schaarbeek valt Anne-Marie Philipe (markiezin) op als de gevoelloze matrone en op de boerderij is het personage Ernest goed voor een paar interessante en hartverwarmende scènes. Het verhaal van Misha’s zoektocht is een aaneenschakeling van kleine anekdotes over foute ontmoetingen, kou en ontbering en uiteraard over haar ontmoeting met de wolven. Véra Belmonte brengt het allemaal mooi in beeld, maar beklijven doet het zelden. De jonge Mathilde Goffart torst een fysiek zware rol die ze op een indrukwekkende manier tot een goed einde voert, maar jammer genoeg sluit de kijker het jonge meisje zelden in zijn hart (tenzij u een superemotioneel type is, uiteraard), waardoor het tegen het einde van de film helemaal niet meer uitmaakt wat er met Misha gebeurt. Belmonte is te veel met vorm en inhoud bezig om zich zorgen te maken over de ziel van haar hoofdpersonage. De scènes waarin ze wel tot de kern gaat, zijn zeldzaam en gaan ten slotte ten onder in de vloed van herhalingen en ongeloofwaardige of weinigzeggende ensceneringen. Een knip van 15 à 20 minuten had beslist een betere film opgeleverd.

 

 

De tinten in deze film is eerder donker en in het uitgestrekte sneeuwlandschap zorgt alleen Misha’s geïmproviseerde rode regenjas voor enige kleur tussen zwart en wit. Zwartniveau en detaillering zijn goed, maar de transfer heeft soms last van digitale ongerechtigheden (korrelvorming en onscherp beeld). Andere keren is het beeld strak en scherp, waardoor de verschillende huidtinten (soms wat té fel gegrimeerd) van het hoofdpersonage goed tot hun recht komen. Het geluid is eenvoudig, met het gehuil van de wolven via de achterste kanalen. De muziek is spaarzaam toegevoegd en qua stijl een tikkeltje te melig voor een dergelijke productie. Alleen de klassieke en de joodse muziek zijn echt goed gekozen.

Een drietal Andere Trailers.

Surviving With Wolves is het verhaal over de zoektocht van een klein meisje naar haar ouders, joden die opgepakt zijn in een stadje in de Elzas en afgevoerd naar een concentratiekamp in Polen. Anderhalf uur lang is de kijker getuige van haar lange en zoals zal blijken zinloze tocht en haar ontmoeting met een roedel wolven die haar door de barre winter helpt. Wellicht is haar moeilijke onderneming een metafoor voor de trieste tocht van de Holocaust-joden naar de verbrandingsovens, een tocht die zij wél overleeft. Wat het voor haar zelf en voor haar toekomst allemaal betekent, dat komt u niet te weten.