Goede films met een interessant homothema zijn zeldzaam, want het aantal interessante scenario’s is schaars en zelfs indien er sprake is van een goed verhaal, dan nog is er altijd de druk om het product verkoopbaar te maken. Expliciete seks of platte vuilbekkerij liggen in dat geval voor de hand en ze doen het genre geen goed. Denk aan het oersaaie Homme au Bain (2010) met als trekker (sic) de Franse pornoster François Sagat, die hoegenaamd niet kan acteren in een film die schijnbaar zonder scenario is gedraaid. Vuilgebekt waren o.a. Eating Out 1 (2004) en Eating Out 2 (2006), twee Amerikaanse misbaksels waarvan zelfs een zo mogelijk nog plattere aflevering 3 is gemaakt. Of het gaat om moeilijke arthouseproducties van introverte regisseurs, genre Pink Ulysses (Eric De Kuyper, 1990) en het eerder saaie Westler (1985). Gelukkig zijn er ook uitzonderingen, zoals die grappig en tegelijk innemende Spaanse productie Cachorro (2004), het aparte Eyes Wide Open (2009) over homoseksualiteit in een conservatief joods milieu van de Israëlische regisseur Haim Tabakman, het vertederende Juste Une Question D’Amour (2000) van de Fransman Christian Faure en niet te vergeten het rauwe, maar oogstrelende Lilies (2000) van de Canadese regisseur John Greyson, stuk voor stuk films waarin het onderwerp au serieux genomen wordt zonder dat er sprake is van een loodzware boodschap of een totale uitverkoop met veel blote lijven en piemels, richting softporno. En uiteraard horen hier ook de drie producties naar het werk van Sarah Waters te worden vermeld: Tipping The Velvet (tv-serie, 2002), Fingersmith (tv-serie, 2005) en Affinity (2008), kleine meesterwerkjes met een lesbisch thema.
 

 

Children of God, de eerste langspeelfilm van de dertigjarige in Nassau (Bahamas) geboren regisseur Kareem Mortimer, behoort tot die laatste categorie en is meteen een schot in de roos, want deze jonge debutant heeft wat te vertellen over de discriminatie van homo’s in z’n vaderland, over de moeilijke zoektocht van jonge Bahamezen naar hun identiteit ingeval die afwijkt van het opgedrongen heterobeeld, maar ook over bedrog, bijgeloof en hypocrisie ten einde een samenleving in stand te houden naar oude modellen, terwijl tegelijk alles in het werk wordt gesteld om de prachtige zandstranden met wuivende palmbomen zo veel mogelijk te gelde te maken, waarvoor Amerikaanse toeristen graag tekenen, maar wat tot onvoorziene sociaal-maatschappelijk consequenties leidt. De film begint op het moment dat de christelijke kerken in de hoofdstad Nassau campagne voeren tegen het voornemen van de regering om homoseksualiteit te legaliseren. We leren campagneleidster Lena McKay kennen, zeer gelovig van inborst en als echtgenote van dominee en pilaarbijter Omar McKay een felle tegenstandster van de plannen van de overheid, die tijdens een bezoek aan de dokter verneemt dat ze een geslachtsziekte heeft. Onmogelijk!, zegt ze, wij zijn zeer gelovige mensen!, en nog: ik hoef geen recept, is zal wel bidden. Toch neemt ze het voorschrift aan en vraagt haar man op z’n kantoor of hij een branderige pijn voelt tijdens het plassen. 
 

 

De jonge Johnny Robert doet het met jongens, dat wil zeggen: hij wil het graag met jongens doen, maar z’n afspraakje met de pikzwarte Purple loopt fout. Het gaat niet. Uit de blik van z’n vader leert ie dat Purple niet de geschikte kandidaat is en op de academie verneemt hij dat z’n studiebeurs wordt stopgezet omdat hij wel veel talent heeft, maar zonder emotie schildert. Schilderen is zoals dansen, zegt z’n lerares, de beste dansers steunen niet op techniek, maar op gevoel en ze stuurt hem naar het afgelegen plaatsje Eleuthera aan de andere kant van het eiland om er de vuurtoren te bekijken en z’n impressies op doek vast te leggen. Kom met wat bruikbaars voor de pinnen voor je eindtest, geeft ze hem nog als goede raad mee. Johnny is mensenschuw en verlegen, maar er zit niets anders op dan de tocht aan te vatten. De dag nadien zit hij op de boot richting Eleuthera tegenover de jonge, goeduitziende zwarte krullenbol Romeo, geboren en getogen in Eleuthera, maar op weg naar huis na een nachtje in Nassau voor de 80ste verjaardag van z’n oma. En vlak naast hem zit het levende bewijs dat de wereld klein is: Lena McKay, op weg naar Eleuthera om handtekeningen te ronselen tegen de regeringsplannen na een flinke rel met haar echtgenoot die haar het zwijgen heeft opgelegd. Als je dit huwelijk wil redden, dan kom je na, zegt ze tegen z’n voicemail, want opnemen kan hij niet; hij neukt op datzelfde moment Purple in een bar in Nassau.
 

 

In het piepkleine Eleuthera is Romeo, zanger in een plaatselijk muziekbandje, een bekend en populair gezicht, maar z’n geaardheid houdt ie angstvallig voor iedereen verborgen. Hij kent Johnny nog van school en laat z’n interesse blijken. Maar die reageert anders dan Romeo had verwacht en het zal een hele tijd duren vooraleer de stille kunstenaar hem aan wil raken. Romeo’s moeder heeft ondertussen onraad geroken en brengt haar zoon een bezoek in het gezelschap van de jonge Lonnette Adderley met wie hij geacht wordt te trouwen en kinderen te krijgen. Tijdens het dorpsfeest komt het tot een confrontatie tussen Johnny en de jonge vrouw en kiest Romeo partij voor Lonnette. Ik had geen keuze, verdedigt hij zich achteraf, hier begrijpen ze dat niet. Het lijkt het einde van een prille verstandhouding.

 

In Children Of God combineert de jonge regisseur Kareem Mortimer vier verhaallijnen waarin seksualiteit, ontrouw, het verlies van een kind en ontgoocheling centraal staan en in tegenstelling tot scenarioschrijver Guillermo Arriago (Babel, 2006) kiest hij ervoor om ze zoals in een perfecte Griekse tragedie op dezelfde plaats en op hetzelfde moment tot ontwikkeling te brengen. In combinatie met een goede kennis van de plaatselijke gewoonten en zeden leidt dat tot een hecht en solide scenario met realistische situaties en zeer menselijke personages, dat de toeschouwer meteen midden in de actie plaatst. Een andere perfecte keuze betreft de initiële voorstelling van de personages als individuen met een goede inborst of net omgekeerd en vervolgens een subtiele uitwerking waarbij niet alle goeden op het rechte pad blijven en niet alle slechten in de boosheid volharden. Maar centraal blijft de aanklacht tegen de discriminatie waarvan anders geaarde individuen (meestal mannen) op de Bahamas het mikpunt zijn mét de actieve steun van de protestantse kerk. Wellicht omdat de film ook daar een kans zou maken, heeft de regisseur ervoor gekozen om subtiel te werk te gaan inzake de keuze van het beeldmateriaal. Expliciete naaktscènes of seks hoeft u in Children of God dan ook niet te verwachten en zelfs het fysiek contact tussen twee mannen is eerdere een vluchtige aangelegenheid. Regisseur Kareen Mortimer wint echter op het vlak van goede smaak, een perfect gevoel voor sfeer en toon en een bijzonder accurate cameravoering waardoor vaak veel meer gesuggereerd wordt dan met heel veel woorden mogelijk is.
 

 

Johnny Ferro (Johnny) en Stephen Tyrone Williams (Romero) zijn eerder nieuwe namen in filmland. Beiden hebben ze hun debuut net achter de rug en Children of God is hun eerste grote film. Met het rustige personage Johnny zal de kijker zich niet meteen vereenzelvigen dan wel sympathiseren wegens z’n stille karakter en z’n sterke wil. Bijgevolg kan de zwarte en extroverte Romero veel meer op de voorgrond treden, ondanks een duidelijke aarzeling om zichzelf te zijn, maar hij is veel directer en spontaner dan z’n tegenspeler. Voor de rest bestaat de cast helemaal uit debutanten die het er allemaal vrij goed vanaf brengen, alleen Van Brown (dominee Clyde Richie) is helemaal fout gecast, want z’n personage is té vriendelijk en té slijmerig om geloofwaardig te zijn. Hij lijkt eerder om z’n looks gecast dan om z’n acteerervaring en misschien had de regisseur gewoon een zwak voor Van Brown, net zoals Rainer Werner Fassbinder vóór hem mooie jongens op wie hij viel in z’n films stopte.

 

Visueel is Children of God een aantrekkelijke film, maar met de prachtige natuur en het blauwe water van de Bahamas als achtergrond hoeft ons dat niet te verbazen. De scènes baden bijgevolg altijd in het zonlicht en door de nachtelijke opnamen waait een zwoele sfeer die nog versterkt wordt door de typische muziek van de eilanden. De Engelse geluidstrack staat in stereo en dat is voldoende voor deze eerder stille film.
 

Een aantal Andere Trailers.

 

Met Children Of God maakt regisseur Kareem Mortimer een visueel aantrekkelijke en inhoudelijk politiek correcte film op basis van het veelzijdige scenario dat hij zelf uit de pen liet vloeien en dat de film ook interessant maakt voor een ruimer publiek. Jammer van de zo goed als lege bonussectie, want we hadden de regisseur in kwestie graag een keer aan het woord gehoord.