Het hoesje windt er geen doekjes om: een in bloed gedrenkte vrouw waarschuwt ons dat we met Frontière(s) een verschrikkelijke gruweltrip tegemoet gaan. Helaas durft overdaad wel eens schaden en dat is bij deze horrorfilm niet anders. Niet toevallig stond Xavier Gens achter de camera, de regisseur die een paar maanden later internationaal zou doorbreken met Hitman. Wie deze film ooit heeft gezien, weet zeer goed waarover we het hebben als we het woord “overdrijven” in de mond nemen. Trouwens, de basis van Frontière(s) mag dan wel een horrorprent van de harde soort zijn, de Tarantino-invloeden zijn eveneens ruimschoots aanwezig.
 

 

Het verhaal draait om een bende nietsnutten die tijdens de rellen in de Parijse voorsteden een overval pleegt. De buit mag dan wel binnen zijn, toch kruist Sami (Adel Bencherif) tijdens zijn vlucht het pad van de politie en krijgt een kogel in de pens. De vier overgebleven vrienden weten niet goed wat ze moeten doen, tot de zwangere Yasmine (Karina Testa) en Alex (Aurélien Wiik) besluiten om hun goed hart te laten spreken en hun maat naar de dichtsbijzijnde spoeddienst te brengen. Tom (David Saracino) en Farid (Chems Dahmani) zijn wat minder menslievend en trekken richting Nederland. Tijdens een tussenstop komen de twee in een afgelegen, lugubere herberg terecht. De pret kan niet op want de wulpse kasteleine Gilberte (Estelle Lefébure) biedt hun zelfs een gratis potje seks aan. In het leven is echter niets voor niets, en de boefjes komen er vrij vlug achter dat ze in de val gelokt zijn door een bende nazi’s die het liefst hun gasten op beestachtige wijze afslachten. Voor ze het goed en wel beseffen, bengelen de twee aan een vleeshaak. Gelukkig hebben ze nog Yasmine en Alex kunnen bereiken, maar als je wil weten of die erin slagen om hun vrienden uit hun penibele situatie te redden, moet je Frontière(s) zelf bekijken.
 

 

Het sterkste gedeelte van deze film is ongetwijfeld het begin waarin we een heerlijke mengeling van The Texas Chainsaw Massacre en La Haine te zien krijgen. Bij Gens duren de mooie liedjes echter niet lang, want vrij vlug kiest hij het pad van de pure horror die zo over the top is dat het geheel een ongeloofwaardig zooitje wordt, ook al is de oude nazi Von Geisler (Jean-Pierre Jorris) één van de leukste psychopaten die we de laatste maanden op ons televisiescherm zagen schitteren. Op de koop toe heeft Gens het nagelaten om zijn film van een spannend plot te voorzien waardoor hij op het einde niet meer doet dan zijn film te laten exploderen in een Rodriguez-achtig schietfestijn en Frontière(s) als een pudding in elkaar zakt. Meer zelfs, het kan je uiteindelijk geen barst schelen of de slachtoffers de eindmeet halen of niet, en dat kan nooit de bedoeling van een spannende horrorfilm zijn.
 

 

Het is duidelijk dat Frontière(s) een goedkope productie is waardoor de vele donkere scènes vaak onduidelijk zijn en die zoals verwacht vrij veel filmgrain vertonen. Het werkt evenwel nooit storend, maar doordat de film op zich al geen hoogvlieger is, werkt het de verveling alleen maar in de hand. Op geluidsvlak scoort deze film heel wat beter. Zij die hun huiskamer willen omtoveren tot een slachthuis met de nodige geluidseffecten weten dus welk schijfje ze in hun dvd-lader moeten stoppen.

 

Er zijn geen extra's te vinden op deze dvd.
 

 

Het verhaal van Frontière(s) is wel een zeer origineel idee, alleen kan regisseur Xavier Gens maar niet beslissen of hij er een actie- of een horrorfilm van wil maken. Het is deze dualiteit die de film uiteindelijk nekt. Jammer, want hier zat meer in.