FILM
Je kan van hem houden of je kan hem verafschuwen, maar het feit blijft dat Woody Allen de voorbije 50 jaar een onuitwisbare stempel heeft gedrukt op de entertainmentindustrie, eerst als stand-upkomiek, daarna als gevierd filmmaker. In tegenstelling tot andere cineasten van zijn generatie, krijgen we echter weinig vat op wie hij is en wat hem drijft om elk jaar opnieuw een film uit te brengen. Allen is immers een notoir schuwe persoon die weinig interviews geeft en al helemaal niet ingaat op persoonlijke vragen. Net daarom is Woody Allen: A Documentary een interessante film: voor het eerst krijgen we inzicht in de persoonlijke motieven die de carrière van de cineast vorm gaven en geven. Allen blijft al bij al redelijk terughoudend en je kan je nooit van de indruk ontdoen dat hij de touwtjes stevig in handen houdt over welke verhalen wel en niet het scherm halen, maar dat neemt niet weg dat dit de meest openhartige dissectie van het leven van de cineast tot op heden is.


De versie van Woody Allen: A Documentary die op deze dvd staat, verschilt grondig van degene die enkele maanden geleden in de bioscopen liep: je krijgt immers bijna dubbel zoveel beeldmateriaal aangeboden. Op de structuur van de documentaire heeft dat weinig invloed, maar het geeft de cineast wel de kans om dieper in te gaan op aspecten en projecten die in de bioscoopversie slechts summier zijn aangehaald. Toch gaat mijn voorkeur uit naar de bioscoopversie: die heeft maar half zoveel tijd nodig om hetzelfde verhaal te vertellen en houdt de aandacht van de kijker daardoor beter vast. Niet dat de dvd-versie slecht is - verre van - maar ik kan me makkelijk voorstellen dat de Woody Allen-liefhebber die niet obsessief bezig is met Woody Allen als eens op zijn horloge durft te blikken tijdens de drie uur durende documentaire.


Woody Allen: A Documentary maakt er namelijk een erezaak van om nagenoeg elke prent uit het oeuvre van de filmmaker de revue te laten passeren, met weliswaar heel wat meer aandacht voor die films uit zijn gloriejaren tussen 1975 en 1994. De focus ligt grotendeels op zijn evolutie als filmmaker, van een grapjas met absurde humor tot een neuroot die beter dan welke andere filmmaker de complexiteit van de menselijke psyche weet te vatten in tragikomsiche scènes. Allen is niet te beroerd om elk werk uit zijn oeuvre (en de ontstaansgeschiedenis ervan) van persoonlijke commentaar te voorzien, soms aan de hand van archieffragmenten, vaak via recent opgenomen interviews. Een van de meest treffende interenties is op dat vlak zijn terugblik op Husbands and Wives, een film die nog enkele draaidagen te gaan had toen het schandaal uitbrak dat zijn relatie met Mia Farrow op de klippen liet lopen.


De documentaire gaat dus verder dan een analyse van het werk van Allen aan de hand van getuigenissen met mensen met wie de cineast ooit samenwerkte. Filmmaker Robert B. Weide tracht te achterhalen welke ambities schuilgaan in de gevierde cineast, niet alleen op filmisch vlak maar ook in z'n leven zelf. Je krijgt de indruk dat Allen op dit moment niet meer zou kiezen voor een leven in de filmbusiness als hij de kans zou krijgen (muziek komt overduidelijk naar voren als zijn ware passie), maar over hoe hij in het persoonlijke leven staat, krijg je dan weer amper een beeld. Mia Farrow werkte om begrijpelijke redenen niet mee aan de documentaire en ook Allens huidige vrouw Soon-Yi Previn is uitsluitend op archiefbeelden te zien.

Wat bijblijft van Woody Allen: A Documentary is dan ook vooral een blik achter de schermen van het creatieproces dat Woody Allen elk jaar opnieuw doorloopt. Met name de korte intermezzo's waarin je een inzicht krijgt in zijn schrijfroutines zijn fascinerend: de cineast blijkt nog steeds een ouderwetse typmachine te gebruiken en heeft een lade vol met op servetten en hotelpapiertjes gekribbelde ideeën waaruit hij naar hartelust puurt voor volgende projecten. Ook al heeft de documentaire te vaak een hagiografische inslag (je zal niemand tegenkomen die een slecht woord over de cineast zegtt), het respect voor de filmmaker/entertainer Woody Allen spat van het scherm en slaat probleemloos over op de kijker.


BEELD EN GELUID
De film is een samenraapsel van visuele bronnen die variëren in ouderdom van enkele maanden oud tot een halve eeuw. De transfer geeft alle sequenties echter meer dan adequaat weer, hoewel de fragmenten uit de Allen-films niet altijd de kwaliteit halen die je zou verwachten, vooral op het vlak van contrast. De soundtrack maakt amper gebruik van de achterste kanalen omdat de focus op het gesproken woord ligt, maar de stemmenweergave is immer helder en verstaanbaar.

EXTRA'S
De enige extra is een leuke vragenronde onder de noemer 12 Questions for Woody Allen (6 min.) waarin de cineast onder meer onthult dat hij liever 2 jaar extra wil leven dan een deel van zijn tijd op aarde spenderen aan het maken van zijn ultiem filmische meesterwerk.


CONCLUSIE
Woody Allen: A Documentary is een interessante kroniek van de evolutie van Woody Allen als filmmaker, met talloze interviews met de mensen die hem kennen en/of met hem hebben samengewerkt. De prent is op haar best als ze inzicht geeft in het creatieve proces van de cineast, maar laat je wat in de kou staan als het op de kleine kantjes van Allen aankomt. Beeld en geluid halen een degelijk niveau, maar de bonussctie is karig gevuld.