FILM 
Carancho zou wel eens één van de niet te missen releases van 2014 kunnen zijn die je wellicht niet kent. We staan er niet bij stil maar doordat de doorsnee Argentijn het verkeersreglement aan zijn laars lapt, vallen er in dat land gemiddeld 8000 doden en 120.000 gewonden. Hallucinante cijfers die bij ons automatisch het ontslag van de desbetreffende ministers zouden betekenen, maar in het Zuid-Amerikaanse land vindt men dat normaal. Meer zelfs, er wordt een heel handeltje daaromtrent opgezet. Een carancho (Spaans voor aasgier) is een jurist die slachtoffers opzoekt en ze vervolgens oplicht door ze een veel te lage vergoeding uit te betalen.

Sosa (Ricardo Darín) is zo'n oplichter. Iedere nacht is hij aanwezig op de drukke wegen van Buenos Aires om er als de eerste bij te zijn als er iemand het slachtoffer van een verkeersongeluk wordt. Het is dan ook tijdens zo’n ongeluk dat hij in contact komt met spoedarts Luján (Martina Gusmán). Ofschoon de twee een tegengesteld uitgangspunt hebben (zij redt de patiënt, hij licht hem op) raken de twee verliefd.

Regisseur Pablo Trapero heeft van zijn zesde langspeelfilm geen ordinair liefdesverhaal gemaakt. Sosa wordt met de regelmaat van de klok in elkaar geslagen en ook al probeert Luján haar medemens te redden, is zij zelf hopeloos aan drugs verslaafd. Door deze aanpak gebruiken heel wat filmjournalisten wel eens de term neo-noir thriller om deze Zuid-Amerikaanse parel te categoriseren en dat is volkomen terecht. Trapero dompelt je net zoals in zijn andere films El Bonaerense en Leonera volledig onder in de Argentijnse misdaadwereld. Op het einde verliest Trapero een beetje de trappers door zijn film nodeloos van overdreven geweld te voorzien (en waardoor het ook een beetje ongeloofwaardig wordt), maar los daarvan is Carancho niet te missen kost. Niet het minst door de voortreffelijke vertolkingen die bijna volledig door Ricardo Darin wordt gedragen die je wel zal kennen van El Secreto De Sus Ojos en Martina Gusman (de echtgenote van de regisseur).

BEELD EN GELUID
Dat je niet altijd naar Hollywood moet trekken als je een mooie transfer wil, bewijst Filmfreaks met de mooie uitgave van deze Argentijnse productie. Het kleurenpalet is wel overwegend grijs, maar dat is uiteraard de keuze van Pablo Trapero. Storingen zie je niet. Het geluid is technisch in orde omdat je geen geruis hoort, toch is Carancho grotendeels een dialoogfilm waardoor vooral het middenkanaal van zich laat horen.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op dit schijfje.

CONCLUSIE
Carancho is een mooi voorbeeld van hoe intrigerend wereldcinema wel kan zijn. Mocht Martin Scorsese een Argentijn zijn, dan zou hij misschien wel deze film hebben gemaakt. Een echte tip!