Ed Harris is al jarenlang één van de beste karakteracteurs uit de Amerikaanse cinema. Glansrollen in o.m. The Abyss, Apollo 13, The Rock en Enemy At The Gates deden hem op het verlanglijstje staan van vele regisseurs. In 2000 waagde hij zich voor het eerst als filmmaker met de biografische prent Pollock, wat hem veel positieve recensies opleverde. Acht jaar later vond Harris de tijd rijp genoeg om een tweede film uit te brengen, nl. de western Appaloosa. Opnieuw werd de film op diverse festivals bejubeld, alhoewel het genre niet meer zo populair is als vroeger. Tijdens het festival van de Amerikaanse film in Deauville had DVD Info een ontmoeting met deze filmmaker, die niet alleen op het witte doek, maar ook in het echt een enorme klasse uitstraalt. Appaloosa is sinds kort verkrijgbaar op dvd en blu-ray.

DVD Info: Vriendschap speelt een belangrijke rol in Appaloosa. Wat trok je vooral aan in dit verhaal?

Ed Harris: Mijn vriendschap met mannen en vrouwen zijn zeer belangrijk voor me. Toen ik opgroeide in New Jersey, had ik een hechte band met 3 jongens, waarmee ik vooral ging voetballen. Na 45 jaar is die band er nog steeds, ook al zien we elkaar nu veel minder vaak dan vroeger. Ik geloof in zo’n relatie, naast die van je partner, waar je een comfortabel gevoel hebt en ervaringen en vertrouwen uitdeelt aan elkaar. In die mate, mocht je in enorme problemen verzeild raken, dat je er altijd kan op rekenen. Toen ik het boek van Appaloosa las, voelde ik diezelfde dingen aan, zodat ik een zeer goed gevoel kreeg. De vriendschap tussen de twee hoofdpersonages voelde comfortabel en relaxed aan. Het was een plezier om het te lezen. Voordat ik het boek uitgelezen had, begon ik al te dromen om dit tot een film te maken en één van die personages te vertolken. Het voelde immers persoonlijk aan. Ik ben blij dat het me lukte en Viggo Mortensen de andere hoofdrol accepteerde.

Hoe ontstond de samenwerking met Viggo Mortensen?

We werkten samen aan A History Of Violence en er ontstond meteen een band tussen ons. Viggo is echter een drukbezet man, zodat ik niet wist of hij tijd zou kunnen vrijmaken voor mijn film. Tijdens de promotiecampagne voor Cronenberg’s film gaf ik hem het boek van Appaloosa en vroeg hem het te lezen. Hij reageerde enthousiast en van het één kwam het ander. Ik was zeer blij dat hij de rol aanvaardde, want ik had niemand anders in gedachten voor zijn personage.  

Ik wou een goede tegenstander voor Cole, zodat ik voor het personage van Bragg iemand zocht die een beetje verschillend en meer misleidend was. Ik heb Jeremy Irons’ werk altijd bewonderd, maar ik had nog nooit de kans gehad om met hem samen te werken. Het was de bedoeling om Bragg als een soort intellectuele dreiging over te laten komen en Jeremy was een interessante keuze. Het contrast werkte.

Pollock was jarenlang een ware obsessie voor me. Ik wou over die man kost wat kost een film maken en zou het vreselijk gevonden hebben, indien iemand anders eerder met een film was afgekomen. We zijn nu acht jaar later en ik vond de tijd gekomen om een volgende film te realiseren. Ik hou er vooral van om samen te werken met de crew, de opbouw van de set, de montage,... Het technische aspect boeit me enorm.

De laatste jaren zijn westerns niet meer zo populair. Wou jij met jouw versie het genre nieuw leven inblazen?

Het was vooral de relatie tussen de twee hoofdpersonages die me deden verlangen om het verhaal op film te zetten. Ik hou van het westerngenre en ik wou een sfeer creëren die een soort hommage bracht aan de grote westerns uit het verleden. Ik was niet geïnteresseerd om het genre te moderniseren of zodanig te brengen dat de jongere generatie het zou willen bekijken. Snelle montages zijn immers niet aan mij besteed en dat is wat jongeren enkel nog willen zien. Ik wou het verhaal langzaam vertellen en blijk geven aan de tijd van toen. In die periode was men immers niet gehaast en waren er weinig communicatiemiddelen, met uitzondering van telegrams en brieven.

Laatste vraag: wat zijn je favoriete films aller tijden?

Momenteel zijn dat To Kill A Mockingbird, The Grapes Of Wrath en The Man Who Shot Liberty Valance.

Tekst: Bart Carteur