27, 28, 29 en oktober, volgend met 2, 3, 4 en 5 november zijn de data die je als liefhebber van de cultfilm maar beter aanstipt in je agenda want dan gaat in Brugge het Razor Reel Flanders Film Fest door. In een huiskamer waar de talloze Blu-ray's op je toekijken hadden we een gesprek met Raf Geusens.

DVDInfo: Dag Raf, stel je zelf maar eventjes voor.
Raf: Ik ben een filmliefhebber die toevallig in het Razor Reel-verhaal is ingerold, want ik ben informaticus van beroep en professioneel heb ik niks met de filmwereld te maken. Alles begon toe ik meewerkte aan Cineme, en één van de medewerkers was betrokken bij Razor Reel . Als filmfan was ik regelmatig op Razor Reel aanwezig, en tijdens één van de edities viel een jurylid weg. Omdat ik toch alle films had gezien, was het blijkbaar voor de organisatie evident om mij aan te spreken om de vervanger van dienst te zijn, en zo ben ik één van de medewerkers van het festival geworden en help ik reeds vijf jaar mee aan de programmatie. Nu moet je ook wel weten dat Razor Reel meer is dan een filmfestival. Op de grens van Sijsele en Damme mogen we gebruik maken van een oud pand, en daar organiseren we nu al een paar jaar onze zomerbar en een openluchtcinema, en sinds dit jaar zijn er ook een paar kunstprojecten bijgekomen. Dat alles maakt dat het vrij druk wordt voor ons.

Dit jaar bestaan jullie 15 jaar. Ik ga ervan uit dat dit een speciale editie wordt?
Raf: Jazeker, alles wordt wat feestelijker aangekleed, en wie op de openingsavond komt, zal dat zeker en vast merken. We hebben aan diverse regisseurs, acteurs en producenten gevraagd om per video iets in te spreken, wat resulteert in een filmpje dat weldra op onze site te zien zal zijn. We hebben ook rekening gehouden met de kritiek van fans die vonden dat we te weinig gasten hadden. Ook al zijn wij een kleine organisatie die niet het budget bezit om met grote klinkende namen af te komen, hebben wij toch ons best gedaan om daar dit jaar iets aan te doen, en dus gaan er heel wat meer mensen dan voorheen bij ons de revue passeren.

Als ik aan het festival denk, kom ik bijna onmiddellijk op het woord cult uit. Wat maakt voor jou een film nu een typische Razor Reel-film?
Raf: Wij interpreteren dat zeer ruim. Het festival heeft een echte evolutie doorlopen. In de beginjaren waren het vooral de horrortitels die het aanbod aanvoerden, maar dat is ondertussen toch veranderd. Voor de mensen die ons niet zo goed kennen blijven we nog altijd een horrorfestival, maar dat is niet zo. Een drama met fantasy-elementen is dus ook een Razor Reel-film. Ons festival wil zich ook onderscheiden van BIFFF en Offscreen. BIFF heeft een reputatie van sfeerfilms, terwijl Offscreen zich meer op het cultgenre richt, met bijvoorbeeld een meer erotische insteek. Razor Reel probeert tussen deze twee stromen door te varen. Verder vertonen wij een paar retrofilms, zijn er een paar documentaires in het aanbod en lezingen die alsmaar meer populair worden.

Over welke documentaires spreken we dan?
Raf: In principe kunnen die over alles gaan, maar toch gaan ze meestal over film. Dit jaar hebben we er twee. Er is The Cult Of VHS, waarin dieper ingegaan wordt op VHS-verzamelaars, en is er Lynch/Oz, waarin men de link legt tussen David Lynch en The Wizard Of Oz. We gaan dan ook zowel de musical met Judy Garland en de documentaire in een double bill presenteren.

Is Razor Reel fanservice die zijn trouw publiek in de watten wil leggen of willen jullie de cult naar de leek brengen?
Raf: Wederom is het een mix van beide. Uiteraard is het onze taak als festival om nieuwe genrefans te kweken, maar toch blijft het voor ons moeilijk om een publiek te vinden dat zich buiten Brugge bevindt. Het blijft ieder jaar een uitdaging, en dit jaar gaan we die aan door bijvoorbeeld een samenwerking met MOOOV aan te gaan.

We kunnen niet ontkennen dat de cinema in een crisis zit, want je kan niet meer naast de lege bioscoopzalen kijken. Heeft Razor Reel een taak om het roer om te draaien.
Raf: Ik vind dat sowieso de taak van elk filmfestival, dus ook van Razor Reel.

Ik neem aan dat je overstelpt wordt met screeners.
Raf: Absoluut. We gaan op twee manieren te werk. Allereerst is er een filmplatform waar men tegen betaling materiaal kan insturen en met 400 inzendingen is dit de bron van onze kortfilms, hoewel er dit jaar ook een interessant aantal speelfilms op aanwezig was. We hebben de indruk dat deze inzendingen vooral te danken zijn aan onze advertentie die we in Screen Daily hebben geplaatst. Joke is bijna uitsluitend degene die zich bezighoudt met kortfilms, terwijl Ignace en ik ons op de langspeelfilms focussen. Ik denk dat ik dit jaar zo'n 250 films heb gezien die potentieel kandidaat zijn om opgenomen te worden in de Razor Reel-programmatie.

Gaan jullie ook de festivals afschuimen?
Raf: Absoluut. We zijn ieder jaar op Cannes omdat daar naast de officiële programmatie ook een marché aanwezig is met tal van kleine zaaltjes die films vertonen die buiten de officiële selectie van Cannes vallen. Zo hebben we daar dit jaar Terrifier 2 binnengehaald. En als de tijd het toelaat, ga ik ook naar Venetië, wat sowieso het gezelligste filmfestival is dat ik ken. Mij hoor je dus niet klagen (lacht).

Je ziet veel films en om Jan Verheyen te citeren:  "een horrorfan moet een hele hoop rommel zien om wat parels te ontdekken".
Raf: Daar heeft Jan, die trouwens de peter is van Razor Reel, wel een punt in. Soms denk ik rond augustus wel eens dat het voor mij allemaal niet meer hoeft, en dat ik zin heb om naar de cinema te rennen om eindelijk eens een goede film te zien (lacht).

Ga je autistisch te werk door een film van begin tot einde te bekijken?
Raf: Dat is dus één van mijn problemen. In principe zet ik nooit een film af want een slechte film zou maar eens goed kunnen uitdraaien! (lacht). Mij zul je ook geen film zien loggen als ik de film niet volledig gezien heb. Dat vind ik trouwens een probleem in Cannes. Niemand blijft daar zitten en men verloopt van de ene zaal naar de andere.

Hoe gaan jullie om met de politieke correctheid. Mag alles?
Raf: Dat is een moeilijke vraag waar we binnen de organisatie al eens over gediscussieerd hebben. Zelf heb ik moeite met het vertonen van bepaalde exploitation of rape and revenge-films. Ik ben op dat vlak dus iets braver dan de rest van de crew. Maar er is een evenwicht. Zo is er dit jaar Midsplatter Night met twee films (The Profane Exhibit en Septic) die ver buiten de lijntjes gaan.

Laten we misschien eens het programma overlopen.
Raf: We openen met Barbarian, die we zelf nog niet hebben gezien. Maar de film heeft op basis van goede recensies en collega's die hem reeds zagen op Fright Fest nu al de titel gekregen van beste horrorfilm van het jaar. Als slotfilm hebben we Influencer van Kurtis David Harder, die een rol vertolkte in Harpoon, die we reeds vertoonden en waar heel wat positieve reacties op volgden.

Er is ook een concours?
Raf: Jawel. Het Razor Reel Flanders Film Fest is reeds 10 jaar lid van de Méliès International Festivals Federation (MIFF), waar 26 filmfestivals uit 19 landen met een totaal van 800 000 bezoekers op zijn aangesloten. Als lid mag Razor Reel jaarlijks een kortfilm aanduiden die meedingt voor de Méliès d'Argent-competitie. In de jury zitten overigens Daniel Foeldes, die meewerkte aan The Power Of The Dog en Anna Verheyen.

Dat zijn dus niet alleen Belgische kortfilms?
Raf: Neen, dat is internationaal.

Maar jullie vergeten de Belgen niet?
Raf: Zeker en vast niet. Die hebben zelfs een stapje voor op de rest omdat die met Belgica Obscura hun eigen blok hebben. We programmeren dit jaar drie Belgische langspelers: Logger van Steffen Geypens, dat geïnspireerd is op de fabel Death And The Logger van Jean de la Fontaine, die ook de inspiratiebron was voor Akira Kurosawa's Rashomon. Er is #NO_FILTER van Michael Dupret, over een social influencer, en er is ook nog Megalomaniac van Karim Ouelhaj. Daarnaast hebben we nog wat kortfilms, en bij elke vertoning zijn meestal de regisseur of leden van de cast aanwezig.

En ook jong talent komt aan bod…
Raf: Ja, via de Young Blood-competitie, waarbij we een platform bieden aan filmmakers die hun eerste of tweede film maken. Uit de selectie komt een winnaar uit de bus waar ook een prijs aan verbonden is, en die verkozen wordt door een jury waar o.a. Andrew Van Ostade, Ilse Schooneknaep en Gert Verbeeck inzitten. Dit jaar hebben we het Oostenrijkse Family Dinner, de kannibalenfilm Feed Me met Dani Filth van Cradle of Filth in één van de hoofdrollen. Mijn persoonlijke favoriet, The Artifice Girl,gaat over een burgerwacht die het internet zo veilig mogelijk wil maken en zo pedofielen probeert te vangen. Er is het Filipijnse Leonor Will Never Die, waarin iemand in coma raakt nadat een televisie op haar hoofd is terechtgekomen, en tenslotte het Vlaamse Megalomaniac en het Zuid-Afrikaanse Pou van Jaco Minnaar.

En er is een thema…
Raf: We hebben het dit jaar over eetstornissen. Naast een paar films waaronder het Spaanse Piggy of de Britse horrorkomedie Eating Miss Campbell,die de vloer veegt met veganisten, is er ook nog een lezing van filmdocent en cultuurhistoricus Constant Hoogenbosch. Vorig jaar hadden we Phil Tippett die twintig jaar aan zijn stopmotion-film Mad God heeft gewerkt, ook al was dit via Zoom.

Over Zoom gesproken, er is geen online-editie meer dit jaar?
Raf: We hebben het kort overwogen maar zo'n online-platform kost echt wel geld voor een kleine organisatie zoals Razor Reel. Ik merk trouwens dat de meeste festivals van hun corona-concept zijn afgestapt, en dat is maar goed ook, want film moet je promoten via een groot scherm in de cinema.

Daarnaast zijn er nog een gewoon hoop genrefilms….
Raf: Dat klopt en bijna bij elk van hun komen er mensen uit de crew af die nadien een Q&A zullen geven. Er is Deadstream van Joseph & Vanessa Winter, wat een spookhuisfilm via het internet is. Uit Nederland hebben we De Openbaring. Die is wel al fysiek te vinden en via VOD, maar er komen een heleboel gasten mee naar Brugge, dus dat was een reden voor ons om er voor te gaan. Mad Heidi is de nieuwe geschifte film van Johannes Hartmann & Sandro Klopfstein, en dat zijn de mensen achter Iron Sky. Jake West komt persoonlijk zijn nieuwste Midnight Peepshow voorstellen, wat een anthologie is. Uit Argentinië hebben we Pussycake van Pablo Parés, over een rockband. Something In The Dirt is een sciencefictionkomedie . Er is ook Hidden In The Woods 2, alsook She Came From The Woods van Erik Bloomquist, The Lake uit Thailand, wat een soort van Godzilla-achtige film is, en zoals gezegd Terrifier 2, die wel meer dan twee uur telt, maar dat merk je geen seconde. Een persoonlijke aanrader vind ik Viking van Stéphane Lafleur.

Ook zijn er evenementen?
Raf: Vanessa Morgan komt een unieke lezing geven met een overzicht van de beste films van gevaarlijke kinderen, en dat kadert in haar boek Evil Seed waaraan screenings van twee klassiekers zijn verbonden: The Omen en The Children uit 1980, die tegenwoordig bij Troma behoort. Trash Mahal is in het leven geroepen door festivaldirecteur Patrick, die films gaat opsporen in Maleisië, de Filipijnen, Japan en sinds kort ook naar Indië. Ronald Simons presenteert een totaal nieuwe editie van Cinema Curioso, waarin we hilarische miskleunen uit de filmgeschiedenis zien, en te vergelijken is met De Nacht Van De Wansmaak van Jan Verheyen. Ook Robin Broos, die vorig jaar met zijn eerste editie van The Original Soundtrack de prijs van het publiek won, is er weer met een vervolg dat zich deze keer focust op fantasy-films.

Kortom Raf, Razor Reel moet in de agenda van de filmfan!
Raf: Absoluut.

Alle informatie over Razor Reel vind je via de sociale media en hun website (https://www.razorreel.com/ )