The Imaginarium Of Doctor Parnassus (2010)
Terry Gilliam: Ik heb het mezelf zeer moeilijk gemaakt met die film, want toen de opnames erop zaten, wist ik totaal niet wat ik daarna nog kon doen. Alles waarin ik als regisseur geïnteresseerd was, had ik immers in die film gestopt. Mijn inspiratie was op.

DVDInfo: Was het moeilijk om de film af te werken na de dood van Heath Ledger?
Voor mezelf was het uiteraard een enorme klap om daarmee om met zijn overlijden om te gaan. Ik dacht uiteraard dat we de film niet meer zouden kunnen afwerken, maar mijn dochter en cameraman motiveerden me zodanig, dat ik op zoek ging naar diverse oplossingen. Gelukkig was Johnny Depp ook bereid om daaraan mee te werken, zodat de toekomst van de film (vooral financieel dan) verzekerd was. Het was trouwens zeer bizar hoe eenvoudig het was om Heath’s personage over te nemen door anderen. Heath had al zijn scènes ingeblikt aan de spiegel, met uitzondering van één scène. Er is dus één fragment waarin hij te zien is, terwijl hij al gestorven was. Welke het is, zal ik natuurlijk niet verklappen, want dit is het grote geheim van de film. (lacht)

Tideland (2006)
Ik hield van het boek en het personage, zodat ik enorm geïnteresseerd was in een verfilming. Het gaat over een jong meisje met een ongelooflijke verbeelding, dat heel wat tragedies weet te overwinnen. Ik hou van die film.

The Brothers Grimm (2005)
Is wellicht, ondanks de samenwerking met Matt Damon, Heath Ledger en Peter Stormare, de moeilijkste film die ik ooit heb gemaakt. De gebroeders Weinstein namen het genot van regisseren volledig weg. Het was een zeer onplezierige ervaring, waardoor de film niet geworden is wat ik voor ogen had. En dat stoort me, want ik weet gewoon dat er meer in zat. Het resultaat is zeker niet slecht te noemen, maar het kon een grootse film geweest zijn, en dat is helaas niet het geval.

Dus bestaat de kans dat we binnen afzienbare tijd een Director’s Cut te zien krijgen...
Neen, ik maak nooit een aangepaste versie. Voor mij is een film immers een product dat tijdsgebonden is en gemaakt werd op een bepaalde locatie door een groep mensen. Daarna is het tijd voor iets anders, een nieuw project.

The Man Who Killed Don Quixote
Ah, Don Quixote ... De voorbereidingen voor die film waren -zoals bekend- één grote catastrofe, wat resulteerde in de knappe documentaire Lost In La Mancha. Het was de eerste keer dat mijn naam eerder vermeld stond op de aftiteling dan die van Johnny Depp (lacht).

Nu kan je er misschien om lachen, maar Jean Rochefort’s rugproblemen betekenden het einde van de film...
Het was een ware nachtmerrie. Jean’s fysieke problemen betekenden inderdaad het definitieve einde van het droomproject. Alhoewel we met de ganse cast en crew beslist hadden om eventueel te wachten tot hij terug fit en gezond was, bleven plots de geldschieters weg en werd het een zaak voor de verzekering. Alles viel in het water. Het was een fase in mijn carrière die enkele jaren van mijn leven vergde... voor niks, uiteindelijk.

Als we de diverse geruchten mogen geloven, zou je echter van plan zijn om het project nieuw leven in te blazen. Wat is daarvan waar?
Ja, het klopt. Ik ben er terug al een drietal jaar mee bezig om alles voor te bereiden.

Dus we mogen ons binnen enkele jaren hoogstwaarschijnlijk toch aan een Terry Gilliam-versie verwachten van het alomgekende verhaal?
Momenteel is er nog niks beslist, het is allemaal nog te delicaat om al iets naar buiten te brengen. Ik kan je echter één ding garanderen: voordat ik sterf, zal ik de film gemaakt hebben (lacht).

Fear And Loathing In Las Vegas (1998)
Dat was tof. Vooral om te kunnen werken in een bizarre, geschifte stijl, gesteund door schitterende acteurs. Het was een eerlijke film, totaal niet hypocriet en vooral niet gelogen. Ik ben zeer trots op die film.

12 Monkeys (1996)
Die film kon rekenen op een geweldig scenario. Wat ik vooral leuk vond, was het feit dat ik twee Hollywoodsterren (Willis en Pitt) compleet andere rollen kon laten spelen, dan waarvoor ze bekend zijn. Ik wou het publiek laten zien dat het veelzijdige acteurs zijn. Madeleine Stowe was ook schitterend in haar vertolking, terwijl niemand haar ter sprake brengt bij deze film. Dat vind ik jammer, want ze is de centrale figuur van 12 Monkeys. Bruce Willis wou de wereld tonen dat hij een serieus acteur kon zijn en werkte voor een minimumloon. Dat was een belangrijke troef voor het project. Voordien had ik hem trouwens al gezegd dat ik met Bruce Willis de acteur wou werken, en zeker niet met Bruce Willis de superster. En hij begreep me.

The Fisher King (1991)
Het was de eerste film die ik regisseerde, waar ik niet betrokken was bij het scenario. Het was tevens ook mijn eerste ervaring met Hollywood. Gelukkig was er het sterke, eerlijke en bijwijlen onschuldige script van Richard LaGravenese dat ervoor zorgde dat het de makkelijkste film uit mijn carrière werd. We hadden ook geen speciale effecten nodig, dus dat scheelde ook een pak werk. Ik kon rekenen op vijf schitterende acteurs en het was vervolgens mijn taak om het geheel niet te verprutsen. Net zoals bij Fear And Loathing In Las Vegas ben ik zeer trots op deze film.

The Adventures Of Baron Munchausen (1989)
Ik hield van de Munchausen-verhalen, dus zag ik een verfilming meteen zitten. Baron Munchausen was de eerste film die ik draaide in Italië, meer bepaald in de befaamde Cinecittà-studio. Het voelde net alsof ik een groots spektakel aan het maken was op Heilige grond. Niettegenstaande was de opnameperiode een ware nachtmerrie, terwijl het eindresultaat prachtig is. Mijn assistent begreep trouwens niet waarom ik er steeds zo beroerd en somber bijliep en dat iedere draaidag zo moeizaam was, terwijl de beelden er telkens zo fantastisch uitzagen.

Waarom liep je er dan zo slecht gezind bij?
Omdat ze van plan waren om de film stop te zetten. De Italiaanse productie was een regelrechte ramp. Alles liep verkeerd. Op een bepaald moment werd er gedreigd om me voor de rechtbank te dagen wegens fraude en het verkeerd voorstellen van een project. Op dat ogenblik zat mijn zwangere vrouw in Londen. Indien dit proces er was gekomen, dan hadden we wellicht ons huis mogen verkopen om de gerechtskosten te kunnen betalen. Gelukkig is het zover niet gekomen.

Brazil (1985)
Op dat ogenblik maakten verschillende situaties in de wereld me gek en kwaad tegelijk. Vooral de bureaucratie en de manier waarop de overheid bezig was. Ook deze opnameperiode verliep niet vlekkeloos. Ik herinner me nog goed dat ik op gegeven moment zei dat als we op die manier zouden verder werken, de film onvermijdelijk vijf uur lang zou zijn en helemaal over het budget zou gaan. Dus besloot ik om de opnames stil te leggen en diverse fantasy-scènes te schrappen. Wellicht zouden dit mijn favoriete fragmenten worden, maar het kon helaas niet anders. Gelukkig bleven we verder van andere problemen gespaard, zodat we de film konden afwerken. Het Franse publiek was er wild van, ze omschreven de film als een soort gedicht. En dat vond ik een compliment. Nu denken ze dat ik een soort toekomstvoorspeller ben, omdat alles wat ik in Brazil toonde, nu werkelijkheid geworden is in het échte leven. De maatschappij is echter altijd zo geweest, alleen worden we nu duidelijker met de neus op de feiten gedrukt. Door de jaren heen volgde de rest van de wereld, waardoor het nu een cultklassieker is geworden.

Monty Python
Monty Python was een ongelooflijk leuke periode. Een groepje van zes mensen die precies wisten wat ze wilden en gelukkig miljoenen mensen bereikten, die hielden van onze humor. Zonder Monty Python zou ik geen enkele van de films die we hebben besproken, kunnen maken hebben. Het is ongetwijfeld de belangrijkste periode uit mijn leven geweest.




Tekst: Bart Carteur
Foto: Laurence Louagie