TEN MOVIES : STEVE DE ROOVER

Ten Movies. Een eenvoudige titel om grote gevoelens weer te geven, want wat zijn de tien films die indruk maakten op iemands leven? Op de vraagstoel zit deze keer Steve De Roover die zijn carrière begon bij DVDInfo. Ja, soms komt er nog iets van onze redacteuren terecht!

Steve begon al vlug zijn filmmicrobe van de pen naar de camera te verplaatsen en hij werkte mee aan The Fifth Estate van Bill Condon of het tweede seizoen van de BBC-reeks The Missing. Zijn eerste eigen kind werd in 2013 de kortfilm Un Homme Bien die internationale furore verzamelde. Een filmliefhebber met een voorliefde voor horror wat resulteerde in de knappe documentaire Forgotten Scares: An In-depth Look At Flemish Horror Cinema waarin Steve op zoek ging naar Vlaamse riool- en pulpcinema. Een segment dat critici met plezier links lieten liggen, maar één van Vlaanderens grootste filmexport-franchises blijkt te zijn. Binnenkort verschijnt Deathcember, een anthology-horrorfilm rond kerstmis en de ultieme horroradventkalender is. Naast Steve werkten ook o.a. Bob Pipe, Dominic Saxl, Florian Frerichs, Lee Sang-woo en Ruggero Deodato mee. Maar later meer hierover, hier zijn de films van Steve!

BAMBI

Dit was letterlijk één van de eerste films die ik ooit in de bios zag. En ik weet nog dat wanneer - spoiler-alert - de mama wordt doorgeschoten, dat ik niet wist wat me overkwam. Onrechtstreeks gaf me dat mijn eerste kick-in-the-butt richting horror. Ik bedoel, als je vanop afstand die rauwe emotie kan losweken... Sterk! Overigens gewoon ook leuke animatiefilm.




PREDATOR

Wanneer bij mijn tante films die minder geschikt waren voor jeugdige kijker vertoond waren, dan was de deur gesloten. Dus toen ik er eens bleef slapen, en toen was ik hoogstens 5 of 6 jaar, liep ik zonder waarschuwing binnen en zag ik een hoop lijken, gevild, ondersteboven in bomen hangen. Dat beeld liet me jaren nadien nog niet los. Huppakee, kick-in-the-butt twee! Wanneer ik de film jaren nadien opnieuw ontdekte, stelde deze nergens teleur, en deze mooie blend tussen sci-fi, survival horror en '80's action flick, gaat er elk jaar wel ergens in als zoete koek.




ROBOCOP

Mijn zelfde tante van Predator had het toenmalige betaal-filmkanaal Filmnet, wat voor mij een goudmijn was, waar ik dan niet voor naar de lokale videotheek moest fietsen. Nu hadden ze deze op mijn vraag opgenomen op een videocassette, en ik was compleet weggeblazen van het stripachtige geweld, de muziek en de portrettering van Robocop door Peter Weller. De beruchte scène waarin Murphy het onderspit delft en compleet aan flarden wordt geschoten, heb ik wel vijftig keer bekeken en zitten analyseren hoe ze dit gedaan hebben. Wanneer ik de tape enkele weken later terug vroeg, kreeg ik deze niet meer. En als ze me vroegen waarom ik die film terug wou zien, stak ik een lofzang af met jeugdig enthousiasme, en waarschijnlijk verder weinig diepgang, dat beetje op vreemd gegrijns onthaald werd. Later ontdekte ik dat de tape was blijven doorlopen, en dat er ook nachtelijke X-rated toestanden waren opgenomen, die elke nacht na de gewone films vertoond werd. De ironie wil, dat ik écht wel degelijk gewoon terug Robocop wilde zien!




CANNIBAL HOLOCAUST

Deze film bekijken was alsof we iets verboden ontdekt hadden. Met bezwete handen bracht ik en mijn toenmalige beste kameraad de videotape in, en met ingehouden adem lieten we Deodato's kannibalen magnum-opus op onze jeugdige ogen en breinen afkomen... En wow, this one did live up to its reputation! Eén van de weinige films die me echt onderuit geschopt heeft en één die een levenslange impact gemaakt heeft. Het is dan ook een enorme eer dat ik samen met regisseur Ruggero Deodato (en nog een resem internationale horrorprominenten - en up-and-comers) de affiche deel van de anthologie horrorfilm Deathcember.




HOUSE BY THE CEMETERY

Wij hadden thuis in de schuif van de living een dikke catalogus liggen met films die in de videotheken de voorbije jaren verschenen waren, met korte beschrijvingen en de originele poster-art. Die omschrijving van het plot en de poster-art van de dokter die zwevend boven het huis dat aan een mistig kerkhof staat, uithaalt met zijn bloedig mes, heeft me de nodige nachtmerries bezorgd. En toch ging ik keer op keer deze, en soortgelijke posters en omschrijvingen terug zoeken. Al snel wist ik wie mensen als Lucio Fulci waren. Horror is een krachtig genre dat, indien je het op het juiste moment toegediend krijgt, je niet snel zal loslaten, en dat heb ik zoals al een paar keer beschreven, enkele keren in mijn prille levensjaren mogen ontdekken.




HELLRAISER

Nog een voorbeeld was deze Hellraiser. Deze vond ik in de kast weggemoffeld in een zak, zodat ik deze niet op een onbewaakt moment zou bekijken of iets dergelijks, maar de cover-art was al meer dan genoeg om me weken verhalen uit te laten werken in tekeningen en mijn hoofd met hoe in godsnaam de nagels in het hoofd van Pinhead waren terechtgekomen, en hoe het dan kon dat deze nog leefde!? Mijn verhaaltjes waren ongetwijfeld absolute parels die nu het best verborgen blijven, maar niets kon me voorbereiden op de eigenlijke film! De sfeer, de muziek, de speciale effecten, de pay-off, de personages waren voor mij baanbrekend. Films als Hellraiser en zijn sequel, maar ook The Thing, Scanners, The Fly en pakweg Alien, hebben zonder twijfel mijn liefde voor bodyhorror aangewakkerd en mijn later werk beïnvloed.




DE LIFT

Horror in het Nederlands! Dick Maas was de eerste die me bewees dat horror bij ons ook kan, als we ons niet teveel van de cijfers aantrekken. En dit zette me aan, om als snotneus verhaaltjes en posters te verzinnen van allemaal oer-Amerikaanse blockbuster-ideeën die bij ons zouden gedraaid worden. Ah ja, de jeugdige fantasie is toch iets mooi. Jaren later, voelde deze film beetje knullig aan, maar ik blijf er een enorm diep respect voor hebben.




SUSPIRIA

Als tiener ontdekte ik deze op een horror movie night bij kameraden. En hoewel ik kop noch staart kon krijgen aan deze koortsdroom van Dario Argento, was ik helemaal gek van deze film! De muziek, de opbouw, de surrealistische sequenties, de bevreemdende montage... Deze heeft een boel zaadjes geplant in mijn jeugdig brein, en er ook voor gezorgd dat ik zonder broodkruimels achter te laten in de konijnenpijp van Italiaanse cinema kroop waar ik de dag van vandaag nog steeds inzit!




HALLOWEEN

John Carpenters origineel had onmiddellijk zo een impact op mij toen ik deze voor het eerst zag, dat, nadat wat achteraf sneeuw bleek te zijn, van de dakpannen viel, ik 's nachts in de tuin ben gaan rondkijken met een keukenmes, of er echt niemand was. Geef me gerust een paar andere genres door, die dergelijk effect hebben? John Carpenters regie is zo standvastig en beheerst, dat deze de dag van vandaag nog steeds in mijn toplijst van favoriete films aller tijden kampeert. De score is iconisch, de spaarzaam in beeld verschijnende Michael Myers werkt hier even efficiënt als de haai in Spielbergs Jaws, de beeldvoering is uitstekend... Een horrorprent die niet voor niets als absolute klassieker blijft boven komen.




DIE HARD

Horror en actie zijn mijn bread and butter, mijn geliefde genres, en al vanaf tiener zijn is dat zo ontwikkeld. Deels omdat de enorme rush van gevoelens als je een bepaalde film voor het eerst zag, zo enorm overrompelend kon zijn, en dat ik dat vandaag zelden of nooit nog voel. Neem nu Die Hard. Deze aanschouwde ik voor het eerst op een klein tv'tje bij mijn grootvader in zijn vakantiehuisje aan zee. En zelfs op een klein schermpje zat ik op het puntje van de stoel. Scènes waar de legendarische John McClane, met verve en toen nog veel goesting gespeeld door Bruce Willis mét haar, door het glas loopt, of bijna door de venster met de blusslang terug naar beneden valt, de liftexplosie, het schot door het hoofd van Takami, elke twist, elke reveal kwam binnen. Dit komt uiteraard omdat het scenario zo sterk in elkaar zat, en dit soort ongein nog niet tot vervelens toe herhaald was, en - en laat dat de sleutel tot succes zijn - de personages, zowel de bijrollen, tot de leading men, waarvan de slechteriken - met Rickman op kop - bijna keer op keer de show stelen. Goddamn this is one motherfucking good movie. Ik hoop ooit nog iets actie te kunnen realiseren, en dan kan ik gelukkig sterven!