TEN MOVIES MET PIETER VAN HEES
"Ik hou zeer veel van film, dus hier mijn top 10." Dat was het antwoord dat we kregen toen we aan Pieter Van Hees vroegen naar zijn ten movies. Deze Vlaamse regisseur heeft met Linkeroever, Dirty Mind en Waste Land reeds drie opmerkelijke films op zijn actief staan. Maar Pieter werkt ook mee aan tal van gerenommeerde televisieseries waaronder Generatie B (dat hij ook zelf schreef), De Bunker, Chaussée D'Amour, Versailles en Undercover.

Pieter: "Ik heb niet geprobeerd om allemaal interessante, onbekende films te vinden. Dit zijn gewoon de films die het meeste impact hadden op mij."

RAGING BULL

Voor mij de quasi perfecte film. Het zou een ordinaire boksfilm kunnen zijn, één van de velen, maar de zeer menselijke tekening van de personages en hun vertolking maken deze film voor mij een classic. Een doorsnee boksfilm eindigt met het hoofdpersonage dat heel veel moet overwinnen, maar toch wereldkampioen wordt. In deze film wordt Jake LaMotta onderweg wereldkampioen, maar maakt zijn ondergang alleen maar des te onontkomelijker. Hier hadden ook andere Scorsese-films kunnen staan (Casino, Goodfellas of Wolf Of Wall Street), maar het is dus Raging Bull geworden.

Ik zag deze film ooit (voor de zoveelste keer) op dvd bij een beroemde scenarist thuis in L.A, terwijl zijn kinderen in de tuin in de door een FX-team gespoten sneeuw speelden. Hij liet trots zijn hele grote tv uit het plafond komen en we lagen met een paar van zijn vrienden in de designzetels naar de film te kijken, maar na een tijdje bleek dat de wielen van de auto’s ovaal waren en een vriend van hem vroeg voorzichtig of hij eens naar de aspect ratio van zijn scherm wilde kijken.




APOCALYPSE NOW

Heart Of Darkness blijft voor mij één van de verhalen van de 20ste eeuw. Een rivier afvaren en langzaam van de beschaving wegraken naar een bijna prehistorische omgeving waar de stammenleider heerst. Dat Coppola dit verhaal naar Vietnam heeft overgezet, maakt de film alleen maar pertinenter. Coppola is zo’n regisseur waarbij zijn leven en het maken van een film samen beginnen te vloeien en die waanzin voel je hier heel hard. Er verscheen later ook een ‘Director’s Cut’, de film zoals Coppola die voor ogen had. Ik moet toegeven dat ik die veel minder goed vond. De rare sprongen die de oorspronkelijke film maakt, de ellipsen, gewoon overgaan van de ene sequentie naar de andere zonder veel uitleg, dat maakt de film voor mij zo beklijvend, realiseerde ik mij. Een donkere trip.




LOST HIGHWAY

De griezeligste film die ik ooit gezien heb. En ik heb veel scary films gezien (in een periode in mijn leven kon ik alleen naar B-films kijken en ik heb er toen zeer veel gezien). Maar normaal bij een horrorfilm zie je de trucs van ver aankomen. Zelfs bij de meer subtiele, psychologische horrorfilms, zoals Rosemary’s Baby. Maar toen ik Lost Highway voor het eerst zag (en de vele keren daarna), was ik echt bang. Hoe die film echt in het hoofd van het hoofdpersonage kruipt, je al zijn paranoia en angsten doet ervaren, en dat in een heel nieuwe, eigen stijl, briljant.




BLADE RUNNER

Als het echt op regisseren aankomt, dan is Ridley Scott één van de allergrootsten. Elk shot, elk decor, elk geluid klopt, en dat maakt de film beter. Inhoudelijk en qua acteursregie zijn die films van hem niet altijd helemaal mijn smaak, maar Blade Runner is de uitzondering. Wat een film! Een donkere toekomstvisie, een neon-universum dat nog altijd heel nieuw aandoet, een originaliteit die je in science-fiction (op The 5th Element na) maar zelden ziet. En die de film ver doet uitstijgen boven het normale film noir-verhaaltje dat het als basis heeft. De remake van de film, hoe goed ook (ik vind Dennis Villeneuve één van de beste regisseurs van het moment), heeft nooit dezelfde impact op mij gehad.




BOOGIE NIGHTS

Nog een film waar de personages vrolijk beginnen, maar afglijden in het duister. Maar ik herinner mij vooral het plezier dat van deze personages en van die periode afspat. De vertolkingen, de kleuren, de lange steadycam-shots, de muziek, de doorleefde kitsch... Ik weet dat Paul Thomas Anderson Goodfellas stilistisch als voorbeeld had, maar Boogie Nights is geen rip off. Je ziet een regisseur die helemaal openbloeit. Ik hou heel veel van komedies en hier had ook Superbad of Borat kunnen staan, maar het is dus Boogie Nights geworden. De pure fun is even hoog, maar ik merk dat deze film na al die jaren toch nog iets langer blijft voort zinderen dan de zuivere komedies.




LE FILS

Zo goed verteld. Een vader die wil wraak nemen op de moordenaar van zijn zoon, het zou een soort Belgische Kill Bill kunnen zijn, maar deze film past helemaal in het sociaal-realistische universum van de broers Dardenne. Normaal spreekt dit universum mij niet zo aan, er wordt gedaan alsof het allemaal echt is, terwijl het eigenlijk net zo goed een constructie is. Maar Le Fils is gewoon meesterlijk.




BRAZIL

Totaal verschillend van Le Fils, maar zo origineel! Die wereld, die decors, die fantasie... En toch heel herkenbaar. We kennen allemaal het verstikkende van teveel administratie en een loodgieter die maar wat aanmoddert. Het is dat evenwicht, tussen de verbeelding en het herkenbare, dat ik eigenlijk in alles wat ik maak probeer na te streven. Per film of serie zal het gewicht van beide factoren wat verschillen, maar het blijft iets om na te streven. Al zal ik uiteraard nooit zo’n meesterwerk maken als Brazil.





SICARIO

Het lijkt een gewone actiefilm, maar alles is hier zo juist. De vertolkingen, de kleuren, de realistische decors, de muziek... Maar wat ik echt geniaal vind, is de point of view. Je beleeft deze film door de ogen van een buitenstaander. Iemand die ze er maar bijnamen, omdat dat wettelijk nu eenmaal moest, maar die ze zo weinig mogelijk vertellen en die in de grote actie-finale bij de eerste shoot-out meteen haar wapen verliest. Jeeuuh!





NO COUNTRY FOR OLD MEN

Ik ben een grote fan van de Coen-broers. Hun manier van schrijven, de werelden die ze verkennen, hun stilistisch meesterschap, hun combinatie van humor en drama... Maar ik merk dat ik echt geraakt wordt door hun meer donkere films. No Country For Old Men bij uitstek. De meer mature, uitgewerktere versie van Blood Simple. Een film die het heeft over de bestaande migratie- en veiligheidsproblemen aan de Amerikaanse grens, maar die dat weet te gieten in een soort donkere film noir. Ik weet nog dat ik deze film voor het eerst zag en dat There Will Be Blood nauwelijks een week later uitkwam en ik dacht :’Wat ben ik blij dat ik nu leef en dit allemaal kan zien’.




BATMAN BEGINS

Er zijn al veel versies van Batman geweest en er zullen er nog veel komen, maar deze film heeft mij altijd aangesproken. Christopher Nolan had nog niet dat guru-achtige dat hij nu wel heeft en dit was waarschijnlijk een opdrachtfilm, maar het regie-plezier spat er hier zo hard van af. Opwindend, goeie vertolkingen, goeie FX’s, donker... Ooit zal ik ook zoiets maken!





Foto: Generatie B - Toon Aerts