FILMFEST GENT: DAG 3

Het mooiste aan FilmFest Gent is zonder meer dat het erop lijkt dat de cinefiel na een lange tijd stilte opnieuw de weg gevonden heeft naar de bioscoop. Geloof ons, om negen uur 's morgens een horde schoolbussen met enthousiaste kinderen die via de rode loper de Kinepolis binnentreden doet wat met een cinema-hart. FilmFest Gent loopt van 12 tot 23 oktober 2021 en zoals dat de afgelopen jaren zo was, is nu ook DVDInfo op het festival present en dagelijks brengen we je een mix van grote titels die weldra in de bioscoopzalen zullen vertoond worden of kleine titels die vaak de aandacht niet vinden die ze verdienen. Op de website van FilmFest Gent vind je de volledige programmatie terug. Zoals steeds zoekt DVDInfo nu ook het gezonde evenwicht van arthouse en Hollywood-cinema op.

THE LAST DUEL (8/10)
Of de eeuwige maatjes Matt Damon en Ben Affleck zich met dit ridderepos terug op de kaart zullen weten te zetten is afwachten, maar dat belet ons niet om te zeggen dat The Last Duel van Ridley Scott Hollywood-cinema is om de duimen en vingers bij af te likken. Met classics als Kingdom Of Heaven of Gladiator weet Scott als geen ander hoe je bicepsen in heroïsche scenes moet laten blinken en dat is ook in The Last Duel het geval, wat overigens een boek is van ene Eric Jager en in scriptvorm werd gegoten door Matt Damon, Ben Affleck en Nicole Holofcener. Een verhaal van eer dat zich afspeelt in de veertiende eeuw en waarbij ridder Jean de Carrouges (Matt Damon) machteloos moet toekijken hoe hij de speelbal wordt van de slimme en populaire Jacques Le Gris (Adam Driver) die de bescherming geniet van hertog Pierre d’Alençon (Ben Affleck met geblondeerd haar). Het begint met het innemen van zijn land maar wanneer hij ook zijn oog laat vallen op zijn vrouw (Jodie Comer) is er maar één uitweg en dat is die van het ouderwetse duel. Wie wint spreekt de waarheid. Zo simpel was het toen, of ten minste zo lijkt het want The Last Duel wordt opgedeeld in drie hoofdstukken waarin telkens een standpunt wordt getoond van wie nu wel of niet de waarheid spreekt. Dat levert soms nodeloze herhalingen op wat in een film van 150 minuten wel eens te veel van het goede is, maar de kapstok van dit epos is een heerlijk brutaal ridderverhaal dat vakkundig geregisseerd wordt en mag gezien worden als grootste Hollywood-cinema van de beste soort. Minpuntje is wel dat Adam Driver er nooit moeite mee heeft om Matt Damon, en vooral Ben Affleck, naar huis te spelen.




LINGUI (8/10)
(Stijn B): Een aangrijpend portret (zonder een melig moment) over alleenstaande moeders en abortus in Tsjaad, wat daar bij wet en religie verboden is. Om nog maar te zwijgen van de immense druk van het patriarchaat. De film gooit je onmiddellijk in het dagelijkse leven van de moeder, de dochter en hun hondje. Je bent meteen mee en je voelt onmiddellijk als kijker een band met moeder en dochter. Ook mooi en aangrijpend is hoe de vrouwen in de Tsjadische samenleving dagelijks creatief moeten zijn om verder te geraken. De band tussen moeder en dochter vormt het fundament en deze film is niet minder dan een sterke ode aan alle vrouwen en moeders die in landen leven waar vrouwenrechten zo goed als onbestaand zijn.




MOON, 66 QUESTIONS (6/10)
Hoewel Patrick Duynschlaegher in Gent er het hele oeuvre van Theo Angelopolous doordraait wil FilmFest Gent ook bewijzen dat er leven is voor de Griekse cinema na deze grootmeester. Een van de nieuwe aanstormende talenten, en dat werd ook onderstreept op het Filmfestival van Berlijn is Jacqueline Lentzou die met Moon, 66 Questions aan haar langspeelfilmdebuut toe is. Een jonge vrouw komt opnieuw in intens contact met haar vader omdat hij aan de ziekte van Parkinson lijdt en er niemand is die voor hem wil zorgen. Artemis (voortreffelijk vertolkt door Sofia Kokkali) staat daar niet voor te springen, maar mondjesmaat komt ze dingen aan de weet van haar vader. Met een film over Parkinson kun je vliegensvlug in de platgetreden baantjes belanden en plat op je neus gaan. Gelukkig kiest Jacqueline Lentzou voor een bijzondere aanpak die bij momenten net iets te traag en te experimenteel is om compleet door te dringen, en is er (weliswaar gekruid met het Grieks sarcasme) nog plaats voor wat humor. Volgens insiders is Jacqueline Lentzou dan ook een naam om te onthouden.




THE DUKE (7/10)
Normaal moest regisseur Roger Michell zijn nieuwste film zelf in levende lijve komen voorstellen, maar helaas kreeg de organisatie op 23 september het onthutsende bericht dat de cineast onverwachts overleden was. Daarmee wordt The Duke dan ook het testament van de regisseur die Julia Roberts met Hugh Grant samenbracht in Notting Hill. Deze keer koos de Brit niet voor een romcom maar wel voor een opmerkelijk waargebeurd verhaaltje dat in het begin van de jaren '60 de eerste bladzijden van de tabloids haalde. Kempton Bunton is een brombeer van zestig die op zijn eentje de wereld wil verbeteren. De grootste doorn in zijn oog is dat de gepensioneerden kijk- en luistergeld moeten betalen voor de BBC en dat terwijl de overheid nodeloos met geld gooit. Bijvoorbeeld 140,000 pond betalen voor Goya’s portret van de hertog van Wellington zodat het in de National Gallery kan hangen. De oude man beslist om op zijn dooie gemak het schilderij te stelen en dan nog wel met de bedoeling om met het losgeld het kijk- en luistergeld voor de oudjes te betalen. Een best aardige film die vooral gedragen wordt door karakterkop Jim Broadbent die door de jaren heen in zowat elke Britse film te zien was. Een typisch Britse film zonder veel scrupules, maar wel lekker wegglijdend en van het soort dat we tegenwoordig niet veel meer zien. Naast Broadbent zien we ook Helen Mirren als zijn echtgenote die met de dag meer en meer op de Britse koningin begint te gelijken. The Duke is een film die je weliswaar vlug zal vergeten, maar toch anderhalf uur voor voldoende plezier zorgt.




INEXORABLE (8/10)
Normaal zetelt de Waalse cineast Fabrice du Welz (maker van het fantastische Calvaire en Alleluia) zelf in de jury van Film Fest Gent, maar dit jaar zit hij met Inexorable zelf in de competitie. Fabrice du Welz doet in Inexorable hetgeen hij het best kan en dat is het maken van horror, en wederom met een niet te misverstane knipoog naar de body horror van David Cronenberg. Toen de film in de VS werd vertoond werden er parallellen genoteerd met Misery van Rob Reiner. Wellicht omdat we ook in Inexorable kennis maken met een inspiratieloze auteur die het slachtoffer wordt van zijn eigen boek. Naast het camerawerk van zijn vaste DoP Manuel Dacosse wist Fabrice du Welz Benoit Poelvoorde te strikken die één van zijn beste rollen in jaren speelt. Must!