Holly Hunter: "Ik hoor niet thuis in Hollywood."

Holly Hunter, oscarwinnares voor haar sublieme vertolking in The Piano en verder ook bekend dankzij rollen in Copycat, Always, The Firm, Crash en A life less ordinary, kwam haar recentste film, Thirteen (die vorige week verscheen op dvd) voorstellen tijdens het 29ste Festival van de Amerikaanse film te Deauville. Haar rol leverde haar alvast opnieuw een oscarnominatie op. Wij hadden een persoonlijk gesprek met deze veelzijdige actrice.

DVD Info: Thirteen werd op diverse festivals zeer goed ontvangen door pers en publiek...
Holly Hunter: Inderdaad, maar het is voor mij soms verrassend om te zien hoe films worden onthaald. Ik moet dan ook toegeven dat ik er niet echt bij stilsta wanneer een film goede of slechte kritieken krijgt. Je kan immers nooit voorspellen of een film zal werken of niet bij een groot gedeelte van de filmliefhebber. Ik wil het mezelf dus ook niet aandoen om er als actrice af en toe ontgoocheld en triest bij te lopen als een film flopt. Het slagen of falen van een film is afhankelijk van diverse factoren. De distributeur moet weten welke promotiecampagne hij wil voeren; veel hangt af hoe de regisseur de film monteert,... kortom; mijn taak is gewoon om me telkens voor de volle 100% te geven bij een vertolking. Als de film daarna gepromoot moet worden, dan zal ik dat graag doen; want ik geloof in iedere film die ik doe; ben nooit beschaamd om dit toe te geven. Het is wel leuk om dan te vernemen dat een film waaraan je met veel plezier hebt gewerkt; ook een goede respons krijgt.

Hoe sta je eigenlijk zelf tegenover modeverschijnsels als tattoo’s en piercings, die in Thirteen aan bod komen?
Als mensen dat graag willen, dan heb ik daar geen problemen mee. Persoonlijk vind ik dat niet zo mooi, maar dat is mijn standpunt. Twintig jaar geleden betekenden tattoo’s iets totaal anders dan hetgeen ze nu voorstellen. In mijn tienertijd werd je als rebel of outsider beschouwd als je tatoeages had. Nu kan het zelfs heel goed zijn dat je raar bekeken wordt als je die niet hebt. Dus je ziet, alles kan na verloop van tijd veel veranderen.

We zien je niet zo vaak acteren in films. Hoe komt dit eigenlijk?
Inderdaad, ik ga nogal selectief te werk bij de keuze van mijn rollen, maar het is ook werken volgens vraag en aanbod hoor. Daarmee bedoel ik dat ik niet zoveel rollen aangeboden krijg, die ik heel graag zou willen doen. Ik krijg veel voorstellen, maar meestal vind ik ze dan niet interessant genoeg, zodat het voor mij bijgevolg heel makkelijk is om een rol te weigeren. Tenzij ik écht geld nodig zou hebben (lacht).

Onlangs verklaarde je nog dat je niet echt thuis hoort in Hollywood...
Onlangs?! Ik zeg dit al jaren (lacht)! Ik denk overigens niet dat er veel zijn die me ongelijk willen geven. Er is daarover geen discussie mogelijk. Er zijn trouwens verschillende manieren om dit uit te leggen. Enerzijds ben ik geen typische "leading lady", maar eerder een actrice die sterke, interessante personages speelt. Tijdens mijn carrière heb ik steeds beide makkelijk kunnen combineren. De hoofdrollen die ik vertolkte waren telkens zeer bijzondere vrouwen; en zeker niet onbelangrijk of doordeweeks. Daarom vind ik het zo plezant om in het theater te blijven spelen. Op die manier kan ik steeds die bepaalde rollen spelen, waar ik echt voor kies. Heel wat films waarin ik te zien was, brachten trouwens niet zoveel op. Er zaten enkele kaskrakers bij, maar mijn smaak leunt meer aan bij persoonlijke en minder commerciële films. Een goed voorbeeld hiervan is The Piano, wat een zeer persoonlijk, eigen verhaal bevat, die echter uitgroeide tot een grote publiekstrekker.


Je blijkt zeer goed op te schieten met Thirteen-regisseur Catherine Hardwicke. Is het leuker om met een vrouw aan een film te werken?
Wel, weet je, ik kan je daarop geen antwoord geven. Ik kende mijn grote doorbraak dankzij de gebroeders Coen met de film Raising Arizona, waarmee ik het zeer goed kan vinden. Hetzelfde kan gezegd worden van James L. Brooks, waarmee ik Broadcast News maakte. Het was destijds een zeer persoonlijke ervaring om met James te werken. Broadcast News is trouwens ook één van de studiofilms die scoorde, waarin ik te zien was (lacht). Ik hield ervan te werken met regisseur David Cronenbergh, zozeer zelfs dat ik om het even wanneer terug met hem een film zou willen maken. Dus, eigenlijk maakt het voor mij niet echt uit of het nu een man of een vrouw is die regisseert. Het belangrijkste is dat het klikt.

Kan je iets vertellen over je volgende film, Little Black Book?
Little Black Book is een Hollywood-productie van Revolution Films met in de hoofdrollen Brittany Murphy en Kathy Bates. We zijn het momenteel aan het filmen. Ik kon een korte pauze nemen om Thirteen te komen promoten tijdens dit festival. Het gaat over reality-tv en een klein zwart boek van een kerel. Brittany speelt een tv-producer, die op een bepaald moment het zwarte boekje vindt van haar vriend. Ik ben te zien als de mentor en goede vriendin van Brittany.
(Met toestemming van de auteur gepubliceerd op DVD Info. Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur.)