Gena Rowlands en Nick Cassavetes: De "chemistry" tussen Rachel en Ryan was voortdurend aanwezig

Tijdens het 30ste Festival van de Amerikaanse film in Deauville, kwamen actrice Gena Rowlands (Gloria, The Tempest) en regisseur Nick Cassavetes (She's so lovely, John Q.) het liefdesdrama The Notebook aan pers en publiek voorstellen. Een speciaal gegeven, vooral als je weet dat ze in het echte leven moeder en zoon zijn. De film werd onverwachts een groot succes in de States en ook bij ons kon hij rekenen op een goede respons. Inmiddels is The Notebook, met in de hoofdrollen Ryan Gosling (Murder by Numbers), Rachel McAdams (Mean Girls), Gena Rowlands en James Garner (Space Cowboys), verkrijgbaar op huur- en koopdvd. Ter plaatse hadden wij een duo-interview.

DVD Info: Hoe zwaar is het om als moeder en zoon aan een film te werken?

Nick: Helemaal niet. Het is vrij simpel. In onze familie houden we van film en wanneer Gena en ikzelf samen op een set staan, bekijken we het eerder als een logisch gevolg. We maken niet alleen films; we zijn ook grote filmfanaten. Als we samen aan een film werken; is het vrij simpel: zij is de actrice en ik ben de regisseur. We voelen ons zeer goed in deze situatie.

Gena: Hij is schitterend. Ik weet dat ik misschien beter iets verschrikkelijks zou zeggen (lacht), maar Nick is een heel goede zoon. Echt waar! Op de set zorgt hij steevast voor een heel goede sfeer en bij momenten hangt hij de grapjas uit; zelfs bij zeer serieuze scènes. Zo is iedereen heel relaxed en wordt er automatisch beter werk geleverd, omdat ze zijn werkwijze enorm appreciëren.

De film is gebaseerd op een roman. Had je meteen interesse in het project?

Nick: Niet echt. Normaal gesproken was ik van plan een andere film te maken, maar het script was zo sterk, dat ik onmogelijk kon weigeren. Vooral de manier waarop het liefdesverhaal werd verteld, sprak me enorm aan. Het feit dat je van iemand kan houden tot je sterft, lag bij mij zeer gevoelig. In het oorspronkelijke script besteedde men echter nog meer aandacht aan de Alzheimer-ziekte dan je in film te zien krijgt.

Hoe kwam je bij Ryan Gosling en Rachel McAdams terecht? De keuze ligt immers niet voor de hand...

Nick: In Hollywood bestaat er een soort lijstje met daarop de namen die geschikt zijn om dergelijke rollen te vertolken. Misschien kan je er zelf enkele opnoemen, want het zijn steeds dezelfde gezichten die terugkeren. De studio stelde me hun keuzes voor, maar ik ging niet akkoord. Ik wou ten stelligste vermijden dat we acteurs gebruikten die tevoren al een liefdesromance beleefden op het witte doek. De sfeer moest natuurlijk overkomen; en om dit te bereiken had ik zeker geen sterren nodig. De studiobonzen vertrouwden me; en lieten mij de acteurs kiezen. Ik zag een film, getiteld The Believer en was compleet weg van de vertolking van Ryan. We regelden een ontmoeting en ik vroeg hem op de man af of hij de mannelijke hoofdrol voor zijn rekening wou nemen. Hij was enorm verrast door het aanbod, want hij zag zichzelf totaal niet als een romantische kerel. Ik kon hem echter overtuigen en werd op die manier gecast. Daarna hebben we een heleboel talentvolle jonge actrices auditie laten doen, maar niemand kon tippen aan Rachel. Ze kwam binnen; zei haar tekst op in het bijzijn van Ryan en we stonden perplex. Ze pasten perfect bij elkaar, waardoor het achteraf zeer gemakkelijk was om de actrice te kiezen.

Had je een ontmoeting met Ryan en Rachel voordat je aan de opnames begon?

Gena: Nee, ik leerde hen pas kennen op de set. Er werd niks met hen afgesproken of overeengekomen, omdat we vonden dat dit het verhaal weinig of niet zou vooruit helpen. Ryan en Rachel bezitten enorm veel talent; de "chemistry" tussen hen was voortdurend aanwezig, zodat ze bijgevolg enorm geloofwaardig overkwamen. Ryan is een interessante acteur, totaal verschillend van andere acteurs die ik ooit aan het werk zag; terwijl Rachel zonder problemen één van de belangrijkste rollen voor haar rekening nam. Ik hield bijzonder veel van hun vertolkingen.

De film kan bogen op enkele zeer aangrijpende momenten. Waardoor werd je het diepst geraakt?

Gena: De film op zich vind ik al aangrijpend, maar vooral het feit dat iemand zo dapper is om te zeggen dat liefde wél degelijk voor eeuwig en altijd kan duren, maakte dit project speciaal. Het is een ruime tijd geleden dat ik nog zo’n ontroerende film te zien kreeg. Eigenlijk is het geen al te populair gegeven, maar volgens mij zijn er op wereldvlak nog héél veel mensen die open staan voor een langdurige relatie. Mensen die vechten voor hun toekomst en moeilijke tijden kennen, maar elkaar nog steeds graag blijven zien. Toen ik het script voor het eerst las, was ik compleet knock-out geslagen.

Heb je je speciaal moeten voorbereiden om overtuigend over te komen als Alzheimer-patiënt?

Gena: Jammer genoeg had ik geen speciale voorbereiding nodig. Mijn eigen moeder had immers Alzheimer; evenwel op zeer oude leeftijd. Toch maakt het geen verschil uit hoe oud iemand is, als het een persoon is van wie je houdt en je die stelselmate ziet achteruitgaan. Ik had dus behoorlijk wat ervaring met de ziekte en gebruikte mijn kennis voor de rol. Nick dacht daar ook aan tijdens de opnames. Toen ik nog jong was, spraken ze zelden over kanker; het was een verboden term. Ze probeerden de ziekte te verdoezelen met allerlei verhaaltjes. Toen de First Lady echter borstkanker kreeg, kwam het meteen in het nieuws. Sindsdien werd er opener over de verschrikkelijke ziekte gesproken. Er wordt ook meer geld ingezameld om research te kunnen doen, terwijl men kanker wereldwijd heeft leren aanvaarden. Ik hoop diep in mijn hart dat dit met de Alzheimer-ziekte ook zal gebeuren.

Nu een algemene vraag: in verschillende landen bestaan er speciale filmscholen waar je voor regisseur kan studeren. Denk je dat dit iets opbrengt of is het makkelijker als het in je genen zit; zoals in jouw geval? (nvdr. Nick is tevens de zoon van wijlen John Cassavetes; de regisseur van o.m. Big Trouble en Gloria)

Nick: Ik denk dat er heel wat goede scholen bestaan waar je het kan leren. Ikzelf volgde echter geen enkele cursus bij die scholen (lacht). Wellicht was het voor mij een groot voordeel om op te groeien in een filmgezin. Mijn slaapkamer werd gewoonweg gebruikt als montageruimte. Maar als je niet over die luxe beschikt, is het volgens mij aangeraden om naar een dergelijke school te gaan. Er bestaan twee soorten regisseurs: de eerste zijn de "shooters", zoals ze genoemd worden in Hollywood. Ze maken in de beginfase videoclips en hebben vooral aandacht voor flitsende beelden en mooie plaatjes. Dat is de populairste manier om een succesvolle filmregisseur te worden; vooral in Amerika. De tweede manier om het te maken als regisseur, is deze waarop ik het deed. Je schrijft een verhaal en je zegt tegen de studio: "Je krijgt het verhaal niet, tenzij ik de regie mag doen." Dit wil niet zeggen dat je een goede regisseur bent, maar je verkrijgt de regie eigenlijk door een vorm van chantage (lacht).

Is er een film of een scène die jullie destijds zeer aangrijpend vonden?

Nick: Dit was ongetwijfeld Notorious van Alfred Hitchcock. De scène waarin de wijnfles in de kelder stukgeslagen werd, is me steeds bijgebleven. Eigenlijk gebeurde er niet zoveel, maar er heerste zo’n beklemmende sfeer, dat het toch iets apart had. Omdat mijn ouders in die periode veel films maakten, dacht je als tiener dat het filmmedium niet "cool" was, maar door die film werd mijn interesse plots aangewakkerd.

Gena: Ik kan niet meteen iets opnoemen, maar ik had een immense bewondering voor Bette Davis. Haar uitstraling en de manier waarop ze haar rollen steeds anders neerzette, maakten het boeiend om naar te kijken. Vooral haar vertolking in het aangrijpende Dark Victory (uit '39) is me steeds bijgebleven.

(Foto: Jurgen Gryspeert)