FILM
Allison Jones (Bridget Fonda) komt per toeval te weten dat haar verloofde, Sam Rawson (Steven Weber), heeft liggen neuken met zijn ex. Ze zet hem onverbiddellijk aan de deur, en omdat ze alleen niet kapitaalkrachtig is om de huur op te brengen, zet ze een advertentie voor een kamergenoot. Die duikt op in de vorm van Hedra Carlson (Jennifer Jason Leigh), en aanvankelijk kunnen de beide dames het goed met elkaar vinden. Hedra begint echter wat rare trekjes te vertonen, waarbij ze zo veel mogelijk op Allison wil lijken in al wat die doet. Als bovendien Allison en Sam zich schijnen te verzoenen, krijgt Hedra schrik dat ze weer zal moeten vertrekken eens de twee weer gaan samenwonen, en ze doet alles om het koppel stokken in de wielen te steken. En pas te laat beseft Allison dat Hedra een full blown psychopate is.




De film wordt netjes opgehangen aan het thema dubbelgangers: Hedra had een zus die op mysterieuze wijze is gestorven, en dat gemis is blijkbaar voldoende opdat ze wil dat ze zich kan assimileren met Allison, met alle gevolgen vandien. De film is gesitueerd in New York, in wat aan de architectuur te zien is niet dadelijk de meest uitgelezen wijk. Net als in Basic Instinct, Misery en Fatal Attraction draait deze verfilming van een boek van John Lutz om vrouwelijke psychopaten, waarvan Jennifer Jason Leigh een mooi staaltje geeft en haar gespleten persoonlijkheid zeer fysiek uitdrukt. Over fysiek gesproken, vliegen er nogal wat blote borsten door het scherm, zodat het geheel toch een beetje neigt naar exploitatie-cinema. Daar tegenover staat dat de beide dames puntgaaf spelen en hun rol zeer goed onder de knie hebben. Het einde van de film wikkelt zich misschien wat formulaïsch af, niet geheel ontdaan van de nodige clichés, maar de film biedt toch een kleine twee uur nagelbijtende spanning.




BEELD EN GELUID
Blijkbaar hebben alle boutique-labels die wereldwijd deze film uitbrengen, een zelfde oude master gekregen van Sony die qua beeld wat teleurstelt. Sommige scènes zien er bijna uit alsof ze op een goedkope VHS zijn gedraaid, de kleuren zijn flink ondergesatureerd en het beeld is niet echt scherp te noemen. Eén en ander heeft wel te maken met de somberte van de film zelf, dus we geven een beetje krediet. De enige audiotrack is een Engelse DTS-HD MA 2.0-track die weliswaar vrij goed is en de dialogen goed verstaanbaar naar voren brengt, maar voor een film met de nodige schrikmomenten was een gebruik van de surroundkanalen anders wel aangewezen geweest. Ook de soundtrack van Howard Shore is op deze schijf wat een ondergeschoven kindje.

EXTRA'S
Veel vintage-documentaires over Single White Female zijn er niet meer te vinden, maar Indicator lost dit zoals vanouds op door een hoop interessante interviews toe te voegen. Er is een audiocommentaar door regisseur Barbet Schroeder, editor Lee Percy en assistent-producent Susan Hoffman, die netjes de lijn van de film volgt en hier en daar wat uitweidt over de locaties, de interactie tussen de acteurs en diens meer. In New York Interview: Barbet Schroeder (27:20) komen we te weten dat dit voor de regisseur een eerste film was in een "grote" Amerikaanse filmstudio. Hij analyseert ook de casting en de evolutie van scenario naar scherm. She'll Follow You Anywhere: Anna Bogutskaya on Single White Female (25:51) is een filmcritica die haar licht op de film laat schijnen. SWF Seeks Writer (25:41) laat scenarist Don Roos aan het woord, die vertelt hoe de rechten van het boek werden aangekocht en hem de taak werd toebedeeld om er een filmscript van te maken. Dan volgen nog twee interviews met acteurs: The Fiancé: Sam Rawson (19:41) met acteur Steven Weber, die erg in bewondering stond voor Barbet Schroeder, en Upstairs with Graham Knox (7:17) met acteur Peter Friedman, die eerder een beperkte rol heeft als de bovenbuurman, en eerder de technische kant van bepaalde shots belicht. Er is nog een trailer (2:03) en een fotogalerij, en Indicator-releases bevatten ook nog een goed samengesteld boekje met randinformatie. Niets van het bonusmateriaal is ondertiteld.




CONCLUSIE
Single White Female is niet helemaal ontdaan van clichés, maar biedt toch een avondje vertier, vooral door het goede acteerwerk van Jennifer Jason Leigh. De technische kant van deze release kon beter.