FILM
Huurmoordenaar John Knox (Michael Keaton) kan zijn job niet meer uitvoeren omdat hij tegen sneltempo dement aan het worden is. Tijdens zijn laatste job heeft hij zelfs zijn partner Thomas Muncie (Ray McKinnon) doodgeschoten. Hij bezoekt een specialist, en die diagnoseert bij he de ziekte van Creutzfeld-Jacob, en de periode binnen dewelke hij volledig dement zal zijn, is geen kwestie meer van maanden, maar van weken. Terwijl Knox voorbereidingen treft om zijn nalatenschap veilig te stellen, staat plots zijn vervreemde zoon Miles (James Marsden) voor de deur. Die heeft neonazi Andrew Palmer (Charles Bisset) vermoord in een woedevlaag, toen bleek dat die Miles' zestienjarige dochter Kaylee (Morgan Bastin) heeft zwanger gemaakt.




De keuken van Palmer lijkt op een bloedbad, en voor de forensische onderzoekers liggen de bewijzen van Miles' schuld voor het oprapen. Ondanks zijn dementie besluit Knox om nog één keer het juiste te doen, en hij bedenkt een uitgekookt plannetje om Miles buiten verdenking te stellen. Alleen zijn compagnon de route Xavier Crane (Al Pacino) is op de hoogte, want die met Knox bij de les houden terwijl zijn geheugen verder aftakelt. Zal zijn opzet nog op tijd lukken?

Je zou denken dat Michael Keaton met zijn regiedebuut Memory van Liam Neeson heeft gekopieerd, op zijn beurt een slecht doordrukje van De Zaak Alzheimer van Erik Van Looy. Niets is echter minder waar: Keaton komt - overigens vrij laat in zijn carrière voor een regiedebuut - met een vrij originele thriller af die, zoals we het graag hebben, zodanig is opgebouwd dat alle puzzelstukjes op het einde op hun plaats vallen. Het gegeven lijkt op het eerste zicht eenvoudig, en het is een tikkeltje ongeloofwaardig dat iemand met de ziekte van Creutzfeld-Jacob nog met zo'n buitengewoon gedetailleerd plan naar boven kan komen, maar eens je daarover bent, vallen alle twists op de goede plaats. Het verteltempo ligt misschien iets te traag, maar een deel daarvan doet de karakteropbouw van Keatons moordenaar-met-een-geweten eer aan. De acteur heeft kennelijk ook goed patiënten met Creutzfeld-Jacob bestudeerd om hier geloofwaardig gestalte aan te geven. Bovendien weet Keaton als regisseur de kijker bij de les te houden met niet te veel uitweidingen over niet ter zake doende subplots. Knox Goes Away is een B-film, maar zou eigenlijk in de categorie van de A-films niet misstaan.




BEELD EN GELUID
The Searchers heeft deze film bij ons op een kale schijf gezet, en de beeldkwaliteit is dan ook maar halfbakken. Veel van de scènes zijn donker en vuil, en het ontbreekt aan detaillering. De vloek van de single layerschijf slaat weer toe. De DTS-HD MA 5.1-geluidsband is dan weer meer dan adequaat voor een film die het absoluut niet moet hebben van eindeloze schietpartijen.

EXTRA'S
De persoon die de extra's op de schijf moest zetten heeft de ziekte van Creutzfeld-Jacob en is dit dus vergeten. Volgende keer beter.




CONCLUSIE
Het regiedebuut van Michael Keaton is op zijn minst wel origineel, dat moet gezegd worden. De schijf had technisch echter wat meer voldragen mogen zijn, en ook hadden we Keaton graag zijn eigen product horen becommentariëren.