FILM
De jonge Donald Trump (Sebastian Stan) mag vooral het vuile werk opknappen wanneer hij in het "vastgoedimperium" van zijn vader (Martin Donovan) achterstallige huur mag gaan innen, wat hem onder andere confronteert met dolle honden en vliegende pannen met kokend water. Omdat de overheid de Trumps aanklaagt dat ze niet willen verhuren aan zwarten (of toch, maar dan tegen vierdubbel het bedrag voor blanken), neemt Donald de meedogenloze advocaat Roy Cohn (Jeremy Strong) onder de arm. Er lopen tegen de man talloze klachten, maar het is vooralsnog niet tot één veroordeling gekomen. Zijn techniek? Hij chanteert de openbare aanklager met foto's waarop die te zien is terwijl hij bezig is met kleine jongetjes. Cohn wijdt Trump in in zijn techniek, die bestaat uit drie vuistregels: 1) altijd aanvallen, 2) nooit je ongelijk toegeven, en 3) altijd de overwinning claimen, zelfs als je die niet hebt.




Trump maakt zich de technieken eigen, en wil van het verlopen Commodore Hotel op 42th Avenue een deftig hotel maken, en er liefst niet te veel belastingen voor betalen. Opnieuw door gezaghebbers te chanteren krijgt Trump zijn zin, ondanks het weerwerk van zijn vader. Maar daar eindigt zijn ambitie niet. Het is de tijd van Reagan, die belastingen als iets vies beschouwt, en ze betalen nog veel viezer, en Trump heeft de ambitie om een wolkenkrabber neer te zetten, naar alle bescheidenheid naar zichzelf vernoemd, de Trump Tower, en dit keer wordt hij door de media wel serieus genomen. Dat hij zijn arbeiders niet betaalt, wordt onder de mat geveegd, en hij spendeert waarschijnlijk meer geld aan blowjobs van hoeren en aan de plastieken tetten van zijn vrouw Ivana (Maria Bakalova) dan aan arbeiderslonen.




Trump stijgt ook in achting bij zijn vader, in tegenstelling tot zijn broer Fred jr (Charlie Carrick) die "maar" luchtvaartpiloot is en zichzelf op tijd en stond strontlazarus zuipt, regelrecht het graf in. Vader Trump wordt dement, en zoon Trump doet dan ook alles om de macht binnen de clan over te nemen. Tussen Trump en zijn vrouw botert het intussen niet meer, en Cohn, een verdoken homo, wordt geconfronteerd met het feit dat zijn minnaar Russell Eldrigde (Ben Sullivan) AIDS heeft opgelopen, en hij waarschijnlijk ook. Cohn vraagt aan Trump om Russell te herbergen in het hotel, maar wanneer de ongelikte beer het waagt om Cohn daarvoor de rekening te sturen, is hun relatie plots over. Cohn sterft, echter pas nadat hij het narcistisch monster heeft geschapen dat tegenwoordig president van de Verenigde Staten is...




In de totalitaire staat waar de Verenigde Staten naar het verworden is, is het haast onmogelijk om anders een biografie van Zijne Oranjeheid te schetsen dan een buitenlandse regisseur aan boord te nemen, die de dingen beter in perspectief kan plaatsen. De keuze viel op de Iraniër Ali Abbasi, die met Holy Spider eerder hoge ogen gooide. Uiteraard werd de film tot op de grond afgekraakt door Zijne Vadzigheid zelve, maar de film geeft een goed beeld over hoe Trump, aanvankelijk een naïeve snul, is kunnen uitdraaien tot de narcistische bullebak die we allemaal kennen. Het zal Trump allicht pijn hebben gedaan om op dergelijke manier een spiegel voorgehouden te worden, en toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat Abbasi zich nog heeft ingehouden. Akkoord, het beeld van Trump is weinig flatterend, en de voorzienigheid verhoede dat er ooit een sequel zou worden geschoten, maar dit is gewoon een degelijk werkstuk waarbij vooral krediet uitgaat naar Sebastian Stan, die erin slaagt om minder van Trump een karikatuur te maken dan Trump zelf.




Alhoewel Trump hier het voorwerp van de film is, is echter de film voornamelijk een schets van het leven van Roy Cohn, die hier op magistrale wijze wordt neergezet door Jeremy Strong (Succession). Het acteerwerk van de beide leads tilt de film naar een hoger niveau, met af en toe een beklemmende voorafname van wat er de wereld te wachten staat eens de machiavellist presidentiële ambities krijgt, die nu in de film door Stan alleen als entertaining thought worden gepresenteerd. Helemaal vrij van fouten is de film niet, en vooral in het middelste stuk had de film makkelijk met tien minuten kunnen worden ingekort zonder aan de essentie te raken. Ja, we weten dat Trump liefhebber is van pijpbeurten. Ja, we weten dat zijn vrouw plastieken tetten heeft. En ja, we weten dat hij zijn neus ophaalt voor AIDS-patiënten, de moderne lepralijders, terwijl net uitgerekend zijn mentor er één is.

BEELD EN GELUID
The Searchers brengt deze schijf als vanouds op een kale single layer-release uit, met weliswaar meer dan aanvaardbaar beeld en geluid, maar ook niks meer. De wereld van Trump is er een van veel (klater)goud, en dat wordt dan ook uitvoerig in beeld gebracht, naast de rokerige achterafkamertjes waarin de oligarchen de Amerikaanse koek onder hen aan het verdelen zijn. Hierbij wordt gebruik gemaakt van het bijzonder ongebruikelijke 1.50:1-formaat. Het hectische geroezemoes van New York komt ook goed over, en voor liefhebbers van de eighties krijgen we een uitstekende keuze aan muziek, met onder meer New Order en Pet Shop Boys.




EXTRA'S
Die zijn per presidentieel decreet verboden.

CONCLUSIE
Deze film legt haarfijn bloot hoe Trump het monster is geworden dat hij is, maar schiet tekort door niet het totaalplaatje te tonen. Wellicht hadden we dan geen film gehad, maar een vierentwintig delen tellende serie. Ali Abbasi is in elk geval met glans geslaagd.