FILM
Wanner de oude paus sterft, wordt kardinaal Lawrence (Ralph Fiennes) voorzitter van de raad die de nieuwe paus moet kiezen. Zelf had hij zich liever teruggetrokken in een klooster, maar wijlen de vorige paus had zijn verzoek naast zich neergelegd. Terwijl het conclaaf zich terugtrekt, blijken er zes kandidaten te zijn (al diegenen die op zichzelf stemmen niet meegerekend). Eerst en vooral is er de conservatief Tedesco (Sergio Castellitto), die alle progressieve verwezenlijkingen sinds het Tweede Vaticaans Concilie op de mesthoop wil gooien, en liefst zou terugkeren naar de Tridentijnse rite. Diagonaal daartegenover staat de progressief Bellini (Stanley Tucci), die het wellicht niet zal halen omdat hij iets té progressief is. Misschien is de Amerikaanse kardinaal Tremblay (John Lithgow) wel een geknipte tussenfiguur, maar er hangt een zweem van schandaal rond hem. Kardinaal Adeyemi (Lucian Msamati) zou de eerste Afrikaanse paus kunnen worden, maar die wil dan weer de homo's met het hoofd eerst van de hoogste toren gooien. Uit het niets verschijnt er dan ook nog de kardinaal Benitez (Carlos Diehz), van wie niemand het bestaan afwist, en dat om de goeie reden dat hij aartsbisschop was van Kaboel, en je in een land als Afghanistan daar best niet mee te koop loopt als je niet wil dat je hoofd voortijdig van je schouders wordt gescheiden. En dan zijn er nog een paar grapjurken die op Lawrence zélf stemmen...




Alhoewel het conclaaf in grootse afzondering dient gehouden te worden, halen de feiten de traditie in. Er verschijnt plots een non die beweert dat één van de kandidaten de vader van haar kind is. Een andere heeft enkele andere bisschoppen omgekocht om voor hem te stemmen, en een derde is op kosten van wijlen de vorige paus in het geniep naar een privékliniek in Zwitserland gevlogen voor de één of andere schimmige behandeling. Tot overmaat van ramp plegen islamitische terroristen dan ook nog eens tegelijkertijd in Rome, Leuven en Madrid een reeks zelfmoordaanslagen, wat koren op de molen is van de curieleden die de toenadering tussen de diverse religieuze gemeenschappen géén warm hart toedragen...




Conclave was de grote verliezer op de meest recente Oscaruitreiking. Acht keer genomineerd, en enkel de Oscar voor het beste aangepaste scenario werd weerhouden. Dat is niet moeilijk, gezien de film gebaseerd is op een boek van Robert Harris, die ons meesterwerken als onder meer Fatherland en Enigma schonk, om maar te zwijgen over zijn serie zeer gedetailleerde romans over het leven in het oude Rome. Het moderne Rome is het decor voor deze film, en voor een suffe bedoening als een pausverkiezing zit er in de film genoeg drama verwerkt om tot op het einde geboeid te blijven. Van de acteurs valt echter alleen maar Ralph Fiennes op, die als getormenteerde kardinaal de verantwoordelijkheid voor het conclaaf amper kan dragen, en groen begint te lachen elke keer als er iemand uitgerekend op hém stemt. De uitdraai van de film is uiteindelijk redelijk braaf, de hoeveelheid schandalen die de geestelijkheid omringt feitelijk voorspelbaar - Harris begaat niet de fout om de stereotiepe pedofiel op te voeren - en het tempo van de film ligt enerzijds net hoog genoeg om niet in slaap te vallen en anderzijds net laag genoeg opdat je nog al de mannen in een identieke soepjurk van elkaar kan onderscheiden zonder dat het verwarrend wordt. De fotografie van de film is ook rijk genoeg om de pracht en praal van het Vaticaan te tonen, alhoewel evidenterwijs niet in het echte Vaticaan werd gefilmd maar in het Koninklijk Paleis van Caserta in Campania, een locatie die onder meer ook gebruikt is geweest voor Star Wars Episode II: Attack Of The Clones.

BEELD EN GELUID
The Searchers blijft volhouden met het uitbrengen van films op bare bones-schijven die technisch volstaan, maar waarvan alle toeters en bellen zijn gestript. Conclave is daar geen uitzondering op, en we krijgen een mooi maar ietwat donker beeld waarin we de somptueuze interieurs goed in beeld krijgen, zij het dat het iets scherper mocht. Details aan gelaatsuitdrukkingen zijn voldoende, inclusief alle rimpels van het clubje oude mannen, en de kleuren ogen vrij realistisch. De DTS-HD MA 5.1-track weet af en toe flink uit de hoek te komen voor een film waarin je zoiets niet verwacht. Er is natuurlijk de bomaanslag die op gegeven moment het conclaaf verstoort, maar er is ook de mooie, natuurlijke galm in de gangen van de kerkgebouwen die overtuigt.




EXTRA'S
Hier zijn we een beetje droevig om: er is niets te vinden. Een film over een dergelijk onderwerp had best wat duiding kunnen gebruiken.

CONCLUSIE
Ik heb op moment van het schrijven van deze bespreking Anora niet gezien, dus ik kan niet oordelen over het feit of deze film in de plaats daarvan al dan niet het beeldje voor beste film had moeten krijgen. Wel is dit een onderhoudende prent met een goed op dreef zijnde Ralph Fiennes wiens personage worstelt met zijn geweten.