FILM
Héra (Gaia Wise), de dochter van koning Helm Hammerhand (Brian Cox), ziet het meer zitten om schildmaagd te worden dan om uitgehuwelijkt te worden aan één of andere voze prins van Gondor. Eén van de heren van de Dunleding, Freca (Shaun Dooley), wil echter dat ze trouwt met zijn zoon Wulf (Luke Pasqualino) opdat hij onrechtstreeks een vinger in de pap zou krijgen in de heerschappij over Rohan. Koning Helm is daar uiteraard niet voor te vinden, en de twee besluiten om de zaak te beslechten met een knokpartij. Met één welgemikte slag op zijn hoofd slaat Helm zijn tegenstander morsdood (vandaar zijn bijnaam "Hammerhand"). Wulf zweert wraak voor de dood van zijn vader, en vanuit Isengard mobiliseert hij troepen om Helm de genadeslag te geven. Bij een tocht, waarbij Héra en haar neef Fréaláf (Laurence Ubong Williams) het hoofd moeten bieden aan een mûmakil (een soort mammoet), wordt Héra gevangengenomen door generaal Targg (Michael Wildman), de rechterhand van Wulf. Ze kan echter ontsnappen en de koning voor het naderende gevaar waarschuwen. Die rekent echter iets té hard op de krijgskunsten van zijn zonen Haleth (Benjamin Wainwright) en Hama (Yazdan Qafouri), waarbij hij niet wil geloven dat oorlogje spelen iets voor meisjes is. Wanneer echter zijn zonen allebei sneuvelen, is Héra nog het enige wat tussen hem en de totale vernietiging staat.




Ik had een beetje koudwatervrees toen ik hoorde dat deze film die zich tweehonderd jaar voor Lord Of The Rings afspeelt, in anime-stijl zou worden geschoten, want ondanks het feit dat ik echt wel hierin geïnteresseerd ben, zijn de weinige animefilms die ik tot mij heb genomen op mijn maag blijven liggen. Wellicht zal Miyazaki gewoon mijn ding niet zijn. Deze film is echter zeer mooi van animatie, kunstig en passend bij de wereld van Tolkien. De tijden van de gerotoscopeerde film van Ralph Bakshi ligt dan ook een eeuwigheid achter ons. Het is alleen de vraag of het verhaal ophangen aan de kapstok van Tolkien geen geval van doorgedreven namedropping is. De film had zonder referenties naar Rohan en Gondor exact hetzelfde spektakel opgeleverd zonder connectie naar het werk van de grootmeester, en wat hij daarvan zou gedacht hebben, daar hebben we uiteraard het raden naar. Feit is dat deze film gebaseerd is op de hopen en hopen anekdotes die Tolkien nog in zijn Appendices heeft verwerkt tot een quasi onleesbaar geheel, en om er een volwaardige film van te maken moest er meer opvulmateriaal aangerukt worden dan de drie Hobbit-films samen. Om de connectie nog wat te versterken wordt Miranda Otto, Eowýn uit de originele trilogie, aan boord gehesen als de vertelstem, en, iets griezeliger, wordt zelfs Christopher Lee na zijn verscheiden in zijn eeuwige rust verstoord door hem een compleet irrelevante cameo te geven, waarvoor zijn stem werd nageknutseld aan de hand van diverse opnamen die er van de man bestaan.




Dit is dan ook het enige minpuntje aan de prent. Als alle Tolkien-referenties overboord zouden zijn gegooid, hielden we eigenlijk toch exact dezelfde, best te pruimen, fantasyfilm over die wellicht wat minder krampachtig probeerde te teren op de successen van weleer. Maar de film is mooi. Erg mooi zelfs, in die zin dat het aangedikte verhaaltje eigenlijk ondergeschikt wordt aan het visuele verhalenvertellen. Alle klassieke clichés van het fantasygenre worden afgevinkt, maar dat is net wat de liefhebbers zal plezieren. Ook het stemmenwerk is netjes gedaan, met als uitschieter Brian Cox als Helm Hammerhand.




BEELD EN GELUID
De animatie komt in 4K bijzonder goed tot haar recht, met hier en daar weidse shots die haast fotorealistisch aandoen. Ook telkens wanneer er vuur brandt, lijken de vlammen levensecht. Het geheel levert iets op dat het midden houdt tussen 2D-animatie (voor de personages) en 3D-animatie (voor de decors), maar de mayonaise pakt bijzonder goed, en het eindresultaat is gewoon beeldig. Er wordt veel gebruik gemaakt van schaduwen, die echter zodanig goed uitgedoseerd zijn dat het detail niet verloren gaat. De kleuren geven in HDR ook nog een bijzondere meerwaarde. De soundtrack is uitgevoerd in een keurige Dolby Atmos-track die meeslepend klinkt en veel atmosfeer aan het geheel toevoegt, om het maar niet te hebben over de soundtrack van Stephen Gallagher, die enkele thema's van Howard Shore overneemt. Vooo de lol vertolken Dominc Monaghan en Billy Boyd, Merry en Pippin uit de oorspronkelijke films, ook nog een bijrolletje als twee oliedomme orks.




EXTRA'S
Het bonusmateriaal staat zowel op de UHD-schijf als op de bijhorende Blu-ray van deze overigens fraaie steelbook. Return to Helm's Deep: History Becomes Legend (12:53) laat regisseur Kenji Kamiyama, producent Joseph Chau, scenaristen Phoebe Gittins en Arty Papageorgiou, WETA workshop-CEO Richard Taylor en designconsultant Daniel Falconer aan het woord, waarbij ze min of meer ter verantwoording worden geroepen of ze de visie van Tolkien hebben gerespecteerd. Ook Peter Jackson en stemacteur Brian Cox passeren de revue. Middle-Earth & Anime: A Marriage of Creativity (6:52) gaat meer over de visuele stijl van de film, met bijdragen van onder meer producente Philippa Boyens en enkele van de Japanse en Chinese animatoren. Tenslotte biedt Héra: A New Hero for Middle-Earth (6:53) samen met stemactruce Gaia Wise een kijk op het nieuwe hoofdpersonage. Mensen die gewoon zijn om bij een Lord Of The Rings-release 12 uur aan extra's terug te vinden zijn er evenwel aan voor de moeite.




CONCLUSIE
The Lord Of The Rings: The War Of The Rohirrim zou eigenlijk als standalone-film zonder connecties met Tolkiens werk nagenoeg hetzelfde resultaat hebben geboekt. Esthetisch is het een mooie film die netjes de nummertjes van het fantasygenre afvinkt, en Warner biedt ons een uitstekende presentatie. Alleen het bonusmateriaal mocht wat meer zijn dan een schamel nog-net-geen-half-uur.