FILM
Drew Baylor (Orlando Bloom) ziet zijn carrière naar de haaien gaan nadat hij voor zijn baas Phil (Alec Baldwin) een sportschoen heeft ontwikkeld die het publiek niet lust. Wat er precies mis aan is, wordt niet duidelijk gesteld, maar de vrachtwagens met afgewezen loten rijden op en aan, en het bedrijf loopt tegen het miljard dollar verlies aan, allemaal Drews fout. Terwijl hij bezig is met het perfectioneren van zijn zelfmoordmachine, krijgt Drew telefoon van zijn zuster Heather (Judy Greer), met het droeve nieuws dat zijn vader Mitchell (Tim Devitt) op bezoek bij zijn kant van de familie, het loodje heeft gelegd. In zeven haasten moet Drew van Oregon naar Kentucky om een kostuum te brengen voor de begrafenis; op het vliegtuig ontmoet hij de prettig gestoorde luchtstewardess Claire Colburn (Kirsten Dunst), die hem extra in de watten legt omdat hij op de nachtvlucht letterlijk de énige passagier is.




In Elizabethtown, Kentucky, merkt Drew pas wat voor een rare vogels er aan 's vaderskant van de familie, de kant waar hij eigenlijk geen contact mee had, rondvliegen. Hillbillies is nog de beste omschrijving, en terwijl de familie ruziet over het feit of Mitchell nu wel begraven, dan wel gecremeerd moet worden, het laatste de wens van Drews moeder (Susan Sarandon) zijnde, staat Claire plots ook in Elizabethtown, in plaats van Hawaii, waar ze naartoe zei te gaan. Alhoewel Drew en Claire allebei een partner hebben, groeit er eerst iets platonisch tussen de twee, en daarna mag het zelfs wat meer zijn. Dankzij haar kan Drew het feit onder ogen komen dat volgende week in alle vakbladen te lezen zal zijn hoe hij een miljard heeft verkwanseld aan een onverkoopbare schoen; Claire leert hem fuck you te zeggen, en die bladzijde om te draaien. Maar heeft hun relatie nog een toekomst?




Elizabethtown is een typisch produkt van ex-muziekjournalist Cameron Crowe, die met deze film een doordrukje maakt van Almost Famous. De man schijnt het leuk te vinden om zijn films werkelijk tot aan de rand te vullen met volgens hem onmisbare Americana-muziek van artiesten waar we op één of twee uitzonderingen na in Europa nog nooit van gehoord hebben, en de roadtrip die Drew op het einde van de film nog maakt ter nagedachtenis aan zijn vader, maakt de film gewoon te lang voor zijn eigen goed. Wel weet Cameron Crowe zijn personages bijzonder goed te voorzien van een gedetailleerd karakter, en het is vooral Kirsten Dunst als zotte mus van dienst die de film draaglijk houdt, en ons even doet vergeten dat dit alweer zo'n Crowe-project is waarin hij wilt pochen hoeveel hij wel van muziek kent. Orlando Bloom en Kirsten Dunst vormen overigens hier een mooi koppel, maar de dwaze situaties waarin ze verzeilen, zoals een trouwfeest in hetzelfde hotel waar Drew toevallig een kamer heeft, zijn ronduit overdreven.




BEELD EN GELUID
In tegenstelling tot de dvd krijgen we hier wél het juiste beeldformaat, 1.85:1, geserveerd. De disk is uitgebracht in de Paramount Presents-reeks, en we krijgen een mooie HD-presentatie, die helaas wat te lijden heeft onder Crowes artistieke keuzes; zo is hij blijkbaar bij J.J. Abrams in de leer gegaan wat betreft lens flares, die het beeld onrustig maken. Toch heeft men hier een nieuwe 4K-transfer gemaakt, wat ineens de vraag opwerpt waarom de hele schijf dan niet in UHD is uitgebracht. Het beeld is hier en daar een beetje korzelig, maar toch blijft het geheel voldoende scherp om natuurlijk over te komen. Vooral de scène waarin Claire en Drew elkaar ontmoeten bij zonsopgang, is een schilderijtje op zich. De zwarttonen zijn diep genoeg, en de kleuren mooi gesatureerd. We krijgen een DTS-HD MA 5.1-track die uiteraard - het blijft een film van Cameron Crowe - dient om de muziek te dragen. De incidentele score is overigens van de hand van Nancy Wilson, de helft van het rockduo Heart, en daarnaast heb ik buiten Lindsay Buckingham en Tom Petty eigenlijk niemand op de soundtrack herkend. Wel past de muziek bij de sfeer, maar sommige scènes worden er te lang door uitgerokken. Op het trouwfeest in het hotel is het overigens vrolijke chaos, en je zou het niet verwachten, maar ook de herdenkingsdienst loopt behoorlijk uit de hand, alhoewel ik spoilers achterwege ga laten. De dialogen zijn mooi verstaanbaar, alhoewel op familiebijeenkomsten dit een kakofonie wordt, waar ook nog eens een klein onopvoedbaar ettertje met zijn gehuil alles overstemt.




EXTRA'S
In Filmmaker Focus (6:22) vertelt Crowe over het idee achter zijn film, zijn personages, de thema's uit de film, de locaties en diens meer. Training Wheels (2:21) toont enkele repetities op muziek, en Meet the Crew (2:35) geeft een overzicht in vogelvlucht van de medewerkers aan de film. Dan volgen er 8 verwijderde en uitgebreide scènes (23:49), inclusief een inleiding door Cameron Crowe, waaronder een alternatief einde. On the Road to Elizabethtown (13:49) is een documentaire met een hoog esoterisch kwak-gehalte over de levenslessen die je uit de film zou kunnen trekken, maar er zit gelukkig nog wat informatie over de cast en de locaties in ook. The Music of Elizabethtown (5:32) gaat over het wel érg overdadige gebruik van muziek in de film, en afsluiten doen we met een fotogalerij, twee trailers (5:13) en een TV Spot (0:32).

CONCLUSIE
Vooral door toedoen van een ontwapenende Kirsten Dunst is Elizabethtown best te verteren, maar Cameron Crowe maakt er zoals gewoonlijk weer een ongezonder portie navelstaarderij van. De personages zijn echter aimabel genoeg om de film positief te beoordelen.