FILM
Girl You Know It's True fileert haarfijn en genadeloos één van de grootste scams in de recente muziekgeschiedenis. Robert "Rob" Pilatus (Tijan Njie) is een zwart kind van een blanke adoptieffamilie in München, die het kind alleen maar heeft geadopteerd om te kunnen deugpronken in het door en door blanke München van de jaren '80. Na een aanvaring met zijn adoptiefvader (Thomas Bading) geraakt Rob op de dool, maar het is de tijd van de lancering van MTV, en in de opnamestudio ontmoet hij de Franse rapper Fabrice "Fab" Morvan (Elan Ben Ali). Samen mogen ze opdraven als dansers in videoclips van nobele onbekende lokale artiesten zoals Stephanie (who the fuck is -?), maar ze worden opgemerkt door producent Frank Farian (Matthias Schweighöfer), die in hen het ideale uithangbord ziet voor de hit Girl You Know It's True, die al is opgenomen en al. Rob en Fab dienen enkel om de hit te playbacken, en Farian kan hen wijsmaken dat deze praktijken volkomen normaal zijn in de muziekindustrie. Frank Farian is daarmee niet aan zijn proefstuk toe: ook de zwarte zanger van de door hem groot gemaakte groep Boney M. zingt zelf niet. Saillant detail is dat zijn "stem" eigenlijk die van Farian zélf is. Het nummer Girl You Know It's True is echter een cover van de band Numarx, met een iets hogere pitch. Cover is overigens veel gezegd, Farian heeft het nummer gewoon gepikt zonder vragen te stellen.




De groep wordt omgedoopt tot Milli Vanilli, vernoemd naar Farians levensgezellin Ingrid "Milli" Segeith (Bella Dayne), maar al van het begin rijzen er vragen over de echtheid van hun act. Zo "zingen" de beide heren in onberispelijk Engels, maar tijdens interviews valt zelfs de domste journalisten hun Duits respectievelijk Frans accent op. Farian moet een dialectcoach (Natasha Loring) onder de arm nemen, en aangezien de beide heren er op staan op termijn hun eigen nummers in te zingen, wordt er in één moeite een zangcoach (Andrew Roux) aan toegevoegd. Dan gebeurt het ondenkbare: de groep schiet als een raket de hoogte in, eerst valt Engeland voor hun act, dan ook de Verenigde Staten, en als Roxette er niet was geweest, waren ze met hun debuutsingle op één beland. Het duo verhuist naar Los Angeles, alwaar ze zich te buiten gaan aan drank en drugs alsof het limonade en smarties zijn. Ze trekken horden fans aan, vooral bakvissen die nog niet droog achter de oren zijn, die meer dan eens bij één van de heren, of beiden, tussen de lakens belanden.




Tussen de ladingen fanmail vindt Rob bovendien een brief van een man die beweert zijn biologische vader te zijn, die hem heeft verwekt toen hij in München gestationeerd was en een kortstondige verhouding met zijn moeder had. Rob is door het dolle heen, maar de ontnuchtering volgt al snel wanneer blijkt dat de man een bedrieger is, die vooral uit is op Robs geld. Door de hele tijd in Los Angeles te verblijven, lijkt het bovendien onwaarschijnlijk dat de band nog meer hits inzingt, dus zorgt Farian ervoor dat het duo weer naar München verkast. De nummers worden uiteraard ingezongen door de échte Milli Vanilli: Brad Howell (Roger Rekless), een corpulente man die aan astma lijdt, en John Davis (Samuel S. Franklin), een rapper die liever in de schaduwen blijft, geholpen door een schare studiomuzikanten. De drie volgende singles, Baby Don't Forget My Number, Blame It On The Rain en Girl I'm Gonna Miss You worden wél alledrie nummer één-hits in Amerika, wat Rob en Fab onder meer een optreden in het prestigieuze programma Club MTV oplevert.




De frustratie over het feit dat Rob en Fab niet zelf zingen, groeit bij de beide heren, die eisen dat ze op de tweede plaat wél de zang verzorgen. Probleem is dat de centen voor een stemcoach weggegooid geld zijn, want de vocale kwaliteiten van de beide heren zijn, om het beleefd uit te drukken, ver te zoeken. Het ongeluk waiting to happen geschiedt dan op 21 juli 1989 tijdens een optreden in Lake Compounce in Bristol, Connecticut. Tijdens een uitvoering van Girl You Know It's True blijft de plaat waarop ze playbacken, hangen, en het duo kan niet anders dan met de staart tussen de benen afdruipen in de coulissen. Dat hun nummers geplaybackt werden, daar kon het publiek kennelijk nog mee leven, maar wanneer het duo een Grammy wint, en er tijdens de ceremonie verwacht wordt dat ze écht live zingen, weet Farian zijn invloed te gebruiken om voor hen een uitzondering te bekomen. Voor Rob en Fab is daarmee de maat vol. Wanneer de beide de duimschroeven aanhalen bij Farian en hem dwingen om hen op een volgend album echt te laten zingen, neemt Farian de vlucht vooruit. Op een persconferentie onthult hij dat de beide heren in hun leven nog nooit één noot op plaat hebben gezet.




De klim was hoog, maar de val nog veel dieper. Woedende fans gooien hun platen onder de pletwals, en de twee worden vriendelijk naar de uitgang begeleid. Hun Ferrari en hun luxe penthouse kunnen ze op hun buik schrijven, en er is nog net genoeg geld om hen op een bescheiden appartementje te laten resideren. De groep Numarx heeft intussen een proces aangespannen over het copyright op Girl You Know It's True. De uitspraak van de rechter is duidelijk: Farian heeft het recht om het nummer te coveren, maar het merendeel van de royalties - er zijn 13 miljoen singles verkocht - moet hij afstaan. Fabrice besluit het appartement te verlaten en zijn kost te verdienen, eerst als kelner, dan als singer-songwriter. In armoede gedreven geraakt Rob in de criminaliteit, en sterft uiteindelijk aan een overdosis.




Girl You Know It's True is een meedogenloze analyse over wat roem met een mens kan doen. Milli Vanilli staat geboekstaafd als de enige groep die ooit hun Grammy-award heeft moeten teruggeven; afhankelijk van welke versie u hoort, hebben de heren dat zelf gedaan of werden ze ertoe gedwongen. Hoe dan ook, toen de échte Milli Vanilli op het voorplan trad, en dan bedoelen we Brad Howell en John Davis, was de naam al zodanig besmet, dat de fans er niets meer van wilden weten. Want als er één ding is waar muziekadepten niet tegen kunnen, dan is dat ze belogen worden. Artiesten die niet zelf zingen, zijn echter al zo oud als de straat, en gaan al terug tot The Monkees. Naast de eerder genoemde Boney M. zijn bijvoorbeeld ook de italodisco-huppelwichten van de jaren '80-band Fun Fun niet dezelfde als diegenen die de hits hebben ingezongen. Eén van de échte zangeressen van Fun Fun zou later onder haar eigen naam, Spagna, nog carrière maken. Dichter bij huis zijn "bands" als 2Fabiola en Milk Inc. in hetzelfde bedje ziek, en ook bijvoorbeeld de hit Jenny From The Block van Jennifer Lopez is door een andere zangeres ingezongen. Waarom het bij Milli Vanilli zodanig verkeerd liep en men schande sprak? Waarschijnlijk hebben de twee jongens hun status als sekssymbool te hard naar voren geschoven, met als gevolg een hoop gebroken tienerharten.




Als je de kwaliteiten van de "zangers" en de "muziek" van Milli Vanilli even niet in rekening brengt, is Girl You Know It's True eigenlijk een fijne film, waarin regisseur Simon Verhoeven waarheid en fictie zo veel mogelijk tracht op één lijn te krijgen. Allicht zal de grootste schuld voor het schandaal niet bij Rob en Fab liggen, maar eerder bij de geldbeluste Frank Farian, want het aantal keren dat de heren hebben gevraagd om zelf te mogen zingen, is niet op de vingers van één hand te tellen, en het is Farian die voortdurend de beiden heeft trachten te sussen met de belofte dat het bedrog nooit zou uitkomen. Milli Vanilli is echter op té korte tijd té groot geworden, en dat de heren in interviews geen grote blijk gaven van een doorgedreven kennis van het Engels, riep al vragen op. In de film wordt overigens een mengeling van Engels, Duits en een beetje Frans gebruikt, geheel volgens de realiteit, en dat draagt ook bij tot de authenticiteit. In tegenstelling tot Milli Vanilli zelf is deze film wél een integer product. Een belangrijke verdienste daarin hebben Elan Ben Ali en Tijan Njie, die respectievelijk als twee druppels water lijken op de echte Fab en Rob, en die een hoop voorbereidingstijd hebben moeten spenderen aan het instuderen van de danspassen van Milli Vanilli. Zingen moesten ze gelukkig niet, voor de film worden uiteraard de originele opnames gebruikt.




Verhoeven slaagt erin zijn film artistiek stijlvol te brengen, zonder Rob en Fab als aangeschoten wild belachelijk te maken, alhoewel er aan de hele act van Milli Vanilli weinig stijlvols te bespeuren was. De film is alvast één van de verrassingen van dit jaar.

BEELD EN GELUID
De beeld-en geluidskwaliteit van deze schijf zijn aanvaardbaar. In het beeld zien we vooral de vele fake glitter die eigen was aan het MTV-tijdperk. Onder meer details aan de villa die de beide heren onder hun gat geschoven krijgen, zien er fijn uit, en er is nergens sprake van printbeschadigingen. Hoogstens is er een beetje colour bleeding te zien bij de discoverlichting tijdens de optredens van de heren. De DTS-HD MA 5.1-track is zoals gezegd een mengeling van Engels, Duits en een beetje Frans, waarbij vooral authenticiteit nagestreefd wordt. De surroundkanalen worden pas helemaal opengezet bij de vele "optredens" van de band, waarbij je de band in de frontspeakers hoort en de joelende menigte op de achtergrond. Naast het feit dat u een keer of 500 het nummer Girl You Know It's True te horen krijgt, is er ook een vrij goede incidentele score van Segun Akinola.




EXTRA'S
Spijtig genoeg bevat deze release geen extra's, want een documentaire die deze film duidt voor diegenen die de eighties en de nineties niet hebben meegemaakt, zou welkom geweest zijn. Voor de tiktokgeneratie zal het bijvoorbeeld onduidelijk zijn wat voor een impact MTV had op de muziekscène.

CONCLUSIE
Girl You Know It's True vertelt ons in detail hoe een prutsliedje van een prutsbandje muziekgeschiedenis schreef om de totaal verkeerde redenen. De film van Simon Verhoeven is innemend en laat je als kijker niet onberoerd, al was het alleen maar omdat je je voortdurend loopt af te vragen hoe dom publiek kan zijn.