FILM
Nadat het Black Fortress is geland op de planeet Krull, sluiten aartsvijanden koningen Turold (Tony Church) en Eirig (Bernard Archard) een pact om in eenheid weerstand te kunnen bieden aan de legers van The Beast en zijn Slayers. Prins Colwyn (Ken Marshall) en prinses Lyssa (Lysette Anthony) zullen huwen en als gemeenschappelijke heersers de strijd leiden. Alhoewel het liefde op het eerste gezicht is, gaat de huwelijksplechtigheid niet door, want de Slayers doen tijdens de ceremonie hun naam eer aan, slachten de aanwezigen af en ontvoeren prinses Lyssa als toekomstige bruid voor The Beast. Colwyn overleeft de strijd echter, en nu zijn vader gesneuveld is, is hij de koning. Geholpen door de oude Obi-Wan - ik bedoel, Ynyr (Freddie Jones), gaat hij op zoek naar zijn geliefde. Wat ondermeer inhoudt (a) dat hij een legendarisch wapen, de Glaive, moet zien te bemachtigen, (b) dat een groep vriendelijke rabauwen zich bij hem aansluit (waaronder Liam Neeson en Robbie Coltrane), (c) dat hij ook de hulp krijgt van een funny sidekick, in dit geval de tovenaar Ergo de Fantastische (David Battley), wiens toverkunstjes spijtig genoeg altijd in zijn eigen nadeel uitdraaien, en (d) dat hij een ziener (John Welsh) moet opzoeken die hem de juiste locatie van de zwarte burcht moet laten weten. Liefst op voorhand, want de burcht verplaatst zich bij zonsopgang telkens weer.




A long time ago in a galaxy far, far away... het bekende slagzinnetje had evengoed van toepassing kunnen zijn op deze Krull. Krull is een amalgaam van diverse sciencefiction- en fantasyfilms en boeken, en bevat alle klassieke elementen uit het genre: een dame in nood, een zwarte heerser met zijn duistere troepen, een magisch wapen, de oude wijze raadgever, een ongewoon bondgenoodschap, een koninklijke held die zijn troon niet kan opeisen vooraleer... enfin, u hebt het plaatje beet. In de meeste aspecten is regisseur Peter Yates wel érg flink bij zijn collega's gaan spieken; The Beast ziet er bijvoorbeeld uit als een kloon van de alien uit Alien, de kostuums zijn wat afdragertjes van de manschappen van Robin Hood uit Sherwood Forest, de Slayers zijn een kruising van stormtroepers en orcs te paard, de gigantische spin... er was toch nog een bekende fantasyfilm met een grote spin in, dacht ik, en hell yeah, zelfs uit de zwaarden flitsen blauwe en rode bliksemschichten! Voeg daarbij nog een striemende, bombastische filmscore van James Horner en wat kazige speciale effecten, en voilà, missie volbracht.




Alhoewel, we kunnen de acteurs niet echt de crème de la crème noemen. In tegenstelling tot Mark Hamill en Carrie Fisher hebben Ken Marshall en Lysette Anthony hun rollen later niet weten te verzilveren, en hebben naast een indrukwekkend palmares aan TV-films en B-prut niet veel roemrijks op hun CV meer staan, tenzij we films als Dracula: Dead And Loving It of Look Who's Talking Now als serieuze films beschouwen. Wat we uiteraard niet doen. Lysette Anthony's stem is zelfs de hele film lang overdubd door die van een Amerikaanse actrice, omdat men dacht dat de Amerikanen niet wijs zouden geraken uit haar zware Britse accent.




Het personage van Ergo (David Battley) zou voor een komische noot moeten zorgen, maar doet eerder onplezierige herinneringen in ons opkomen aan figuren zoals Jar Jar Binks. Wie zijn rol dan nog een beetje met waardigheid vertolkt is Bernard Bresslaw, die als Rell de Cycloop een zekere tragische waardigheid weet uit te stralen. De subplot waarom de cyclopen hun tweede oog hebben verloren, en waarom ze zo fanatieke bestrijders van het Beest zijn geworden, is overigens volgens mij de enige plotwending die niet uit een andere film is gepikt. De enige twee namen die uit de cast nog overeind zijn gebleven, zijn Liam Neeson, die zich begin jaren '80 al eens meer in fantasy-films liet opmerken, en Robbie "Hagrid" Coltrane. Het karakter van die laatste heet overigens Rhun, en ook dat is een naam die rechtstreeks uit Lord Of The Rings is gepikt. Yates heeft met deze film zeker op veilig willen spelen en geprobeerd om een graantje mee te pikken van de Star Wars-hype - Return Of The Jedi werd "toevallig" door een andere studio in hetzelfde jaar uitgebracht. Het pleit wel in het voordeel dat Yates het met heel wat minder middelen heeft moeten stellen dan George Lucas, en bijvoorbeeld met de creatie van de reuzespin aardig wegkomt door gebruik te maken van de stop-motiontechniek van Ray Harryhausen. Laten we Yates dus een beetje krediet geven: Krull is geen slechte film en een aardig tijdverdrijf, maar het verhaal is verre van origineel, en de acteerprestaties (als we al over prestaties kunnen spreken) zijn op zijn zachtst gezegd matig.

BEELD EN GELUID
Om de één of andere reden die we niet dadelijk hebben weten te achterhalen, komt deze cultklassieker hier plots uit in 4K, mét Nederlandse ondertitels, terwijl we op andere films schrijnend wachten. We krijgen echter een film waarin door deze 4K-behandeling de special effects duidelijk door de mand vallen. Weliswaar is het een mooi beeld, waarbij de ouderdom en de grain het wat meer vintage maken, waar de kleuren er nog redelijk goed en stabiel uitzien en waar ten opzichte van de dvd een meerwaarde wordt geboden. De Dolby Atmos-track was eigenlijk de moeite van het remixen niet waard. Neem nu de openingsscène. Met veel bombast komt het kasteel naar de planeet Krull aanvliegen, maar eens de personages beginnen te spreken klinkt de dialoog vlak én in het geval van Lysette Anthony duidelijk genasynchroniseerd. Weliswaar klinkt de soundtrack van James Horner vrij stabiel, maar bepaalde elementen uit het bronmateriaal krijgen ze blijkbaar niet meer rechtgetrokken...




EXTRA'S
De disk bevat slechts een deel van de extra's van de dvd. Om te beginnen is er een audiocommentaartrack van regisseur Peter Yates, editor Ray Lovejoy en acteurs (nuja) Ken Marshall en Lysette Anthony, duidelijk een montage van op verschillende tijdstippen opgenomen dialogen. De track bevat enkele interessante wetenswaardigheden, maar is nogal weinig samenhangend. Op een tweede track (1:13:04) wordt een artikel van Dan Scapperotti over de film voorgelezen, afkomstig uit het magazine Cinefastique uit november 1982, en deze zal alleen de hardleerse fantasy-fans aanspreken. Naast de gebruiktelijke trailer (2:07) vinden we een documentaire Journey To Krull (22:09) terug, die dateert van de periode waarin de film gemaakt werd, en vooral interessant is om de manier van filmen en het creëren van speciale effecten toen en nu te vergelijken.




CONCLUSIE
Krull verdient met recht en reden het predicaat "cultklassieker" en alhoewel het een zooitje is, bijeengeraapt uit andere franchises, is het toch een interessant tijdsdocument over hoe men in de jaren '80 fantasyfilms maakte.