FILM
Dear Mr. Vernon. We accept the fact that we had to sacrifice a whole Saturday in detention for whatever it was we did wrong. What we did was wrong, but we think you're crazy to make us write an essay telling you who we think we are. What do you care? You see us as you want to see us. In the simplest terms, the most convenient definitions. You see us as a brain, an athlete, a basket case, a princess, and a criminal.

Vooraleer het met de carrière van John Hughes bergafwaarts ging en het na Home Alone van kwaad naar erger verwaterde, was hij in de jaren '80 de koning van de "betere" tienerfilm. Met een steeds weerkerende cast van "brat pack" acteurs, die van hem een gedroomde kans kregen om hun talent tentoon te spreiden voor een groot publiek, bezat de man het talent om goede, diepgravende films klaar te stomen met zeer eenvoudige ingrediënten. Van zijn films kreeg deze Breakfast Club, die hij op amper twee dagen schreef, de beste kritieken, ook al omdat de premisse van de film zó eenvoudig is, dat iedereen er had op kunnen komen (maar buiten John Hughes niemand het had gedaan).




Zaterdagmorgen, 7 uur. Vijf middelbare schoolstudenten hebben strafstudie, en de directeur, Richard Vernon (Paul Gleason) heeft eens wat anders bedacht om zijn studenten bezig te houden: ze krijgen tot 16 uur de tijd om een verhandeling te schrijven met als ronkende titel "wie ben ik", niet te verwarren met het debiele VTM-spelletje van eertijds. Uiteraard lopen de studenten over van enthousiasme, maar dat is nog het best te zien aan John Bender (Judd Nelson), een jonge snaak die graag de maatschappij dwars zit omdat de maatschappij hém dwars zit, en niets liever doet dat zijn middelvinger opsteken tegen het establishment. Saillant detail is dat één van zijn catchphrases "Eat my shorts" is, de lijfspreuk van ene Bart Simpson. Bender is een reguliere zaterdagochtendklant, en deze keer moet hij "zitten" omdat hij voor de lol het brandalarm heeft laten afgaan. Bender zoekt al dadelijk conflict op met de directeur en met zijn collega-strafstudiegenoten, en het schijnt hem voorwaar nog te lukken ook. De eerst geviseerde is Claire Standish (Molly Ringwald), een rijkeluisdochter die tegen de lamp is gelopen omdat ze tijdens de schooluren liever ging winkelen. Sport-jock Andy Clark (Emilio Estevez) wordt van thuis ingehamerd om altijd de winnaar te zijn, en hij heeft een medestudent zijn harige billen tegen elkaar geplakt (letterlijk). Volbloed-nerd Brian Johnson (Anthony Michael Hall) is betrapt met een pistool waarmee hij zelfmoord wou plegen (wat compleet mislukt is, want het was een alarmpistool), omdat hij voor een meer technisch vak een buis heeft gehaald. En wat Allison Reynolds (Ally Sheedy) precies in de strafstudie komt doen, weet niemand, maar ze ziet eruit als een vogelverschrikker, gooit het vlees van tussen haar boterhammen aan het plafond en verkiest een boterham met suiker en iets wat op cornflakes lijkt. Het vooruitzicht dat juist deze vijf misfits hun ziel een keertje bloot moeten leggen voor directeur Vernon steekt hen natuurlijk geweldig tegen, maar naarmate de dag vordert, beginnen ze meer en meer aan elkaar gewoon te geraken, en komt bij elk van hen een vat vol frustraties opborrelen...




Het mag een schier wonder heten dat The Breakfast Club toch nog uiteindelijk de kritische acclamatie heeft gekregen die de film verdiende, want wat u op deze disk (en op elke kopie van de film, overigens) terugvindt, is een flink afgeslankte versie. De oorspronkelijke cut die John Hughes voor ogen had, duurde tweeëneenhalf uur, wat in de jaren '80 op een onverbiddelijk njet van de filmstudio's stuitte. De pummels hebben zelfs de negatieven van de verwijderde scènes vernietigd, en Hughes beweerde bij leven dat hij alleen nog over de integrale kopie van de film beschikte. Voor de heruitgave in de High School Reunion Collection was er even de hoop dat deze onuitgegeven versie zou verschijnen, maar het heeft niet mogen zijn. In de marge van de film zullen er ook velen geweest zijn die zich machteloos voor het hoofd hebben gestoten toen ze gehoord hadden welk aanbod ze hadden afgewezen. Zowel Billy Idol als Bryan Ferry sloegen het aanbod af om voor de titelsong in te staan, en daarna deed Pretenders-zangeres Chrissie Hynde hetzelfde; haar toenmalige echtgenoot, Jim Kerr, leadzanger van de Simple Minds, zag er echter wel brood in, en Don't You Forget About Me betekende voor de Schotse band dé definitieve doorbraak in de States. Ook Rick Moranis bedankte voor een bijrol (die van de concièrge), en het casten van Nicolas Cage in één van de hoofdrollen werd afgeblazen door de (toen al veel te) hoge gage die Cage vroeg.




De afwezigen hadden dus ongelijk, en omdat Hughes blijkbaar perfect de leefwereld van de tieners in de jaren '80 aanvoelde, én dan nog eens een goed oor had voor wat er in die tijd muzikaal als "in" werd beschouwd, werd The Breakfast Club een kassucces. Alle vijf de hoofdacteurs leveren een prima prestatie, en vallen vooral op door hun zeer natuurlijk spel; misschien steekt Ally Sheedy met haar excentrieke rol nét de anderen ietsje voorbij, maar dat kan ook onze persoonlijke smaak zijn. Het is echter zeer gemakkelijk om te zien wat de werkelijke reden van het succes was: de vele tieners die in de MTV-generatie sociaal niet aanvaard werden omwille van hun nonconformisme, excentriciteit of andere, niet door de algemene norm geaccepteerde levenshoudingen, hunkerden blijkbaar in die tijd naar een uitlaatklep om de innerlijke pijn die met dergelijke sociale uitsluiting gepaard gaat, onder woorden te brengen. Velen identificeerden zich dan ook met de bolleboos (Brian), de sportsnob (Andy), de normloze (Allison), de verwaande (Claire) of de op het criminele pad verzeilende (John); of toch tenmiste met een deel van hun belevenissen of karaktertrekken. Schooltoneelgezelschappen vroegen zelfs aan Hughes om een scriptadaptatie te maken die geschikt was voor toneelopvoeringen. Naar verluidt was het Hughes' idee om met dezelfde cast om de tien jaar een sequel te draaien, waarbij The Club terug zou samenkomen op andere cruciale momenten in hun leven. Het is echter bij deze éne editie gebleven. Maar volgens ons heeft de film nog niets aan actualiteitswaarde moeten inboeten! Voeg daar nog eens bij dat John Hughes de film ook artistiek heel aantrekkelijk heeft gemaakt (de tot bibliotheek omgebouwde turnzaal is méér dan zomaar een decorstuk), en je hebt een puike film!

BEELD EN GELUID
We hebben na de Blu-ray eindelijk een 4K-versie van deze classic te pakken, en het is ineens op het prestigieuze Criterion-label. De ouderdom van de film kunnen we helaas nog steeds zien, maar dit is een goede upgrade met vooral vibrantere kleuren. Er zit weliswaar een laag grain op de beeldband, maar dat is acceptabel, en het beeld is ook een stuk scherper geworden, met vooral de closeups die er beter uitzien. Het is vooral een opluchting dat het beeld niet meer wiebelt. We hebben keuze tussen een DTS-HD MA 5.1-track en een LPCM 1.0-track, die by default geselecteerd wordt. Alhoewel de film vooral een praatfilm is, wint de DTS-track het toch, zeker op het moment dat er wordt overgeschakeld naar de poppy soundtrack met daarin onder meer hét nummer dat de Simple Minds naambekendheid gaf.




EXTRA'S
Op de bijgevoegde Blu-raydisk, weliwaar regio A-gecodeerd, vindt u de karrenvracht aan bonusmateriaal van de eerder uitgebrachte Criterion-release terug. Zowel de UHD als de Blu-ray bevat een audiocommentaartrack met Anthony Michael Hall en Judd Nelson, opgenomen in 2008. De track was eerder al te vinden op een speciale editie van de film op dvd, maar werd ter volledigheid hier toegevoegd.

Zoals gezegd wilde John Hughes een film van 2 1/2 uur maken, en u vindt dan ook bijna een uur aan verwijderde en uitgebreide scènes (51:39) terug, zodat u toch ongeveer een idee kan krijgen waar zij rough cut naartoe ging. De technische kwaliteit ervan is maar zo-zo. Dan volgt de documentaire Sincerely Yours (51:00) die focust op het werk van Jonh Hughes en zijn brat pack-acteurs, alhoewel de klemtoon op deze film blijft liggen. In de sectie Cast and Crew vinden we een hele collectie aan interviewfragmenten terug. In Molly Ringwald and Ally Sheedy on The Breakfast Club (18:38) halen beide actrices herinneringen boven aan hun entrée in de filmbusiness, en hun casting voor The Breakfast Club. Dan is het de beurt aan Judd Nelson (12:36) die op zijn beurt vertelt hoe hij aan boord van de film is gekomen. Dan is het (weer) de beurt aan Ally Sheedy (15:23) met onder meer een bijdrage over haar interactie met de rest van de cast. Irene Brafstein (8:58) begeleidt jonge acteurs, en leverde als dusdanig haar bijdrage aan de casting. Paul Gleason (11:09) tenslotte bediscussieert zijn bijdrage en zijn interactie met jongere acteurs, alsook het verschil in hun werkmethoden.




Er zijn enkele audiointerviews met John Hughes overgebleven. De eerste (en lijvigste) is opgenomen voor het American Film Institute in 1995 (47:21), waarin we onder meer e weten komen hoe hij aan het script van de film geknutseld heeft. Sound Opinions (16:05) uit 1999 behandelt 's mans keuze in muziek voor de soundtrack, die altijd een essentieel onderdeel van zijn films uitmaakt.

In de Electronic Press Kit (23:49) vinden we promomateriaal dat voornamelijk eertijds diende om reclame te maken voor de film. We vinden een ensemble profile (4:01), een John Hughes profile (3:36), een Dede Allen profile (3:43) - de monteur van de film -, een "Youth Picture" (2:17) over de geschiedenis van de op jongeren gerichte films,, een "Roller-Coaster" (1:49) over het leven op de middelbare school zoals die wordt afgebeeld in films, een algemene promotionele featurette (8:21) en natuurlijk de trailer (1:26). Dan is het nog niet gedaan. Uit The Tonight Show van zender NBC volgt een fragment uit een aflevering uit 1995 waarin de cast figureert (9:42), en we krijgen nog een video essay "Describe The Ruckus" (12:13) waarin acteur Judd Nelson voorleest uit de productieaantekeningen van John Hughes. Afsluiten doen we met een audiointerview met actrice Molly Ringwald (15:13) uit een aflevering uit 2014 van This American Life. De eerste persing van de schijf bevat ook een informatief boekje met het essay Smells Like Teen Realness van sound designer David Kamp.




We geven net geen maximumscore voor de extra's, omdat niets van het bonusmateriaal ondertiteld is, ook niet in het Engels, wat het soms moeilijk maakt om te volgen.

CONCLUSIE
The Breakfast Club is één van de meest essentiële films uit de jaren '80, en zette veel acteurs van het zogenaamde brat pack op de kaart. Criterion verenigt in deze release een uitstekende 4K-transfer met een torenhoge hoeveelheid bonusmateriaal.