FILM
Het moet geleden zijn van de hoogdagen van John Hughes in de jaren tachtig dat een film zo de Zeitgeist van de hedendaagse Amerikaanse tiener wist weer te geven als in Juno, een eigenzinnige komedie over serieuze thema's met sprankelende dialogen en prachtige vertolkingen. Nochtans deed niets op voorhand vermoeden dat de prent zo'n eclatant succes zou worden. Geschreven door een blogger, geregisseerd door een 'zoon van' en met in de hoofdrol een jonge Canadese actrice van wie nog bijna niemand had gehoord, bezat Juno niet meteen de ingrediënten van een gehaaide hit. Maar zoals dat gaat in de filmbusiness was de prent er op het juiste moment voor het juiste publiek. Na een tweede visie groeit trouwens het gevoel dat dit vooral een film van zijn tijd is, die in tegenstelling tot de Hughesfilms uit de eighties die op een iets minder waardige manier ouder zal worden. Dat neemt echter niet weg dat Juno hilariteit, taalkundige frivoliteiten en doorleefde emotie zo vakkundig samenvoegt dat niemand er onbewogen bij zal blijven.

Het gegeven is alvast origineel: het hoofdpersonage Juno - níet de stad in Alaska! - raakt zwanger van buurjongen Bleeker en besluit het kind af te staan voor adoptie aan een gezin dat een annonce had geplaatst in een goedkoop advertentieblad. Naarmate de adoptie dichterbij komt, vormt er zich een hechte band met vooral de vader van het adoptiegezin. Maar de eigenzinnige Juno probeert vooral een balans te vinden tussen typische tieneractiviteiten en de verantwoordelijkheid die het ter wereld brengen van een baby meebrengt. Dat ze wijzer is dan haar leeftijd doet vermoeden, is hierbij zowel een zegen als een vloek. Bovendien zoekt Juno zekerheid over haar relatie met Bleeker: is hij gewoon de buurjongen die in de buurt was voor een snelle wip toen zij zich verveelde of kan hij de liefde van haar leven zijn?

Het antwoord op deze vraag laat zich gemakkelijk raden, maar tegen dat we op dat punt beland zijn, hebben we er een mooie persoonlijke reis opzitten voor Juno. In tegenstelling tot andere coming-of-ageverhalen is het nu eens niet zij die de grote verandering doormaakt, maar de kijker. Het scenario manipuleert immers voortdurend onze perceptie van de belangrijkste karakters en houdt zich ver weg van de geijkte clichés. Wie dacht dat tieners vandaag de dag hersendode videospelletjeszombies zijn, komt dus bedrogen uit. De jongeren die Juno bevolken zijn namelijk welbespraakt, goed opgevoed en lang niet zo hormonaal gedreven als de premisse van de prent doet vermoeden. Tegelijkertijd blijkt dat dertigers wier leven (op een baby na) perfect georganiseerd is, helemaal niet de meest stabiele mensen zijn en dat ouders verrassend ondersteunend uit de hoek kunnen komen als hun spruit hen vertelt dat ze met een kind geschopt is. Het Oscarwinnende scenario van Diablo Cody is kortom een verademing in het tienergenre en de speelsheid van haar woorden wordt perfect naar het witte doek vertaald door de frivole regie van Jason Reitman.

Ik maak me echter sterk dat Juno nooit de hoogste toppen had gescheerd zonder de bijdrage van een sublieme cast. Primus inter pares is Ellen Page. Zij vertolkt het titelpersonage met bravoure, zelfzekerheid en een geheel eigen stem. Het is onmogelijk niet verliefd te worden op haar innemende - zij het wat arrogante - persoonlijkheid: haar vertolking alleen injecteert je met hoop voor de toekomst van het menselijke ras. Michael Cera (als Bleeker) recycleert vooral het soort naïeve goedzak dat hij al vertolkte in Arrested Development en Superbad, maar is zo goed in wat hij doet, dat het geen moment stoort. Als Juno's beste vriendin excelleert ook Olivia Thirlby als derde poot van de tienerdriehoek. Bij de volwassenen zetten ouwe getrouwen J.K. Simmons en Allison Janney hun gewoonlijke solide prestatie neer, terwijl Jason Bateman evolueert van een sympathieke would-be vader naar een antipathieke egoïst. Jennifer Garner is behoorlijk indrukwekkend als de vrouw die per se een baby wil opvoeden, maar haar vertolking valt wat uit de toon omdat ze eerder in een andere film lijkt thuis te horen.

Buiten de prima cast, regie en script, klopt feitelijk het ganse plaatje bij Juno. Een makkelijk mee te neuriën soundtrack die voor een keer geen voorspelbare songs uit de hitparade plukt, een uitgekiend kleurenpalet en dito production design dragen allemaal bij tot de creatie van een wereld die dicht aanleunt bij die van een tiener anno 2008, maar toch dat net-niet-echte filmische gevoel behoudt. Vooral bij een tweede visie valt op dat de prent wellicht iets te veel van leuke anekdote naar leuke anekdote meandert, maar misschien is het nu net dat wat Juno zo'n verrukkelijk filmpje maakt.

BEELD EN GELUID
Juno is niet het soort film waarvoor Blu-ray gemaakt is, maar maakt niettemin optimaal gebruik van de kwaliteiten van het nieuwe medium. Een haarscherp beeld wordt gecomplementeerd met levendige kleuren, quasi perfecte zwartniveaus en een gave print. Een enkele scène bevat wat grain, maar digitale compressiefoutjes zijn nergens te vinden. Het bekijken van Juno in Blu-ray is kortom bijna even indrukwekkend als een cinemapresentatie. De soundtrack is net iets minder opvallend goed, maar profiteert toch van een uitgebalanceerde mix en heldere dialogen.

EXTRA'S
De schijf zit volgestouwd met extra's, maar de kwaliteit van het bonusmateriaal varieert van inzichtelijk tot what-the-Phuket-Thailand. De belangrijkste extra is zonder twijfel het Audiocommentaar van Jason Reitman en Diablo Cody. Regisseur en scenariste kwebbelen er lustig op los in een levendige track die weetjes aan hilariteit koppelt. Het duo is ook optioneel aan te klikken voor commentaar op een tiental Deleted Scenes (20 min.). Wie houdt van bloopers kan zich vervolgens laven aan een Gag Reel (5 min.), het absurde - en niet bijster grappige - Gag Take (2 min.) of aan Cast & Crew Jam (3 min.), waarin het productieteam danst, springt en huppelt op de tonen van een van de songs uit de film. Van een achttal scènes uit de prent kan je ook de Screen Tests (23 min.) zien, waaruit blijkt dat 90 procent van de film zich rigoureus aan het script hield. Een viertal featurettes gaat vervolgens niet bijster diep in op deelaspecten van Juno: Way Beyond Our Maturity Level (9 min.) focust op het trio jonge acteurs, Diablo Cody is Totally Boss (8 min.) zet de scenariste centraal, Jason Reitman for Shizz (8 min.) doet hetzelfde voor de regisseur en Honest To Blog! (13 min.) is een standaard EPK making of. Twee Fox Movie Channel Specials (respectievelijk 5 en 8 minuten lang) coveren de wereldpremière van de film en het castingproces. Een Cross-promo Trailer voor 27 Dresses rondt de bonussectie af; trailers voor Juno zijn helaas niet aanwezig.

CONCLUSIE
Ja, Juno is in de eerste plaats een tienerfilm, maar dan eentje die het genre ruimschoots overstijgt. Fantastische dialogen, uistekende acteerprestaties en een aanstekelijke sfeer maken dit tot een film voor jongeren van 7 tot 77. Beeld en geluid kregen een klassetransfer op Blu-ray. De bonussectie zit tjokvol, maar helaas bevindt er zich redelijk wat kaf tussen het koren.