FILM
Rick en Ilsa, Bonnie en Clyde, Wall-E en Eve: 120 jaar filmgeschiedenis heeft heel wat memorabele koppeltjes opgeleverd. Een romance die zeker in dat rijtje thuishoort is die tussen Harold en Maude. Maar het is meteen ook een van de meest ongewone. Harold is namelijk een late tiener die geobsedeerd is door het in scène zetten van zijn eigen zelfmoord, terwijl Maude (bijna tachtig) ondanks haar leeftijd nog steeds van ieder moment van het leven geniet. De twee hebben één gezamenlijke passie: ze bezoeken begrafenissen van mensen die ze van haar noch pluim kennen. Zo leren ze elkaar kennen en het duurt niet lang voor ze onafscheidelijk zijn. Maar als uit vriendschap liefde groeit, is het maar zeer de vraag hoe de maatschappij omgaat met een affaire tussen een tiener en een tachtiger.

Het leidt weinig twijfel dat Harold And Maude enkel konden worden gemaakt in de jaren zeventig, op een moment dat filmmakers 'en masse' de conventies van zowel de zevende kunst als van de maatschappij als geheel op de korrel namen. De prent straalt die hippiementatliteit ook onverbloemd uit. Zo rebelleert Maude constant tegen de handhavers van de wet - het aantal voertuigen dat ze steelt is niet bij te houden - en zijn de 'zelfmoordpogingingen' van Harold expliciet op een zwartgallige manier die vandaag de dag onmogelijk lijkt in een Amerikaanse studiofilm. Ook de (overigens erg treffende) muziek van Cat Stevens, die als een rode draad door Harold And Maude loopt, herinnert je er continu aan dat dit in de eerste plaats een film van zijn tijd is, net zoals bijvoorbeeld MASH en Easy Rider dat waren.

Dat is meteen ook de achilleshiel van Harold And Maude. Je moet je als kijker veertig jaar in de tijd verplaatsen om helemaal mee te gaan in de naïviteit van de manier waarop de personages met de ongewone gebeurtenissen omgaan. Zou vandaag een film mogelijk zijn waarin de moeder van Harold de zelfmoordfratsen van haar zoon niet bestraft met een ticketje naar een verbeteringsgesticht? Of waarin Maudes aanvaringen met de wet niet eindigen in enkele nachten in de cel? Het is maar zeer de vraag.

Maar wie de moeite neemt om zich in die tijdsgeest te verplaatsen, krijgt een gelaagde film te zie die bruist van de creatieve momenten en die bij momenten erg grappig uit de hoek komt. Bovendien blijken de thema's die de prent aansnijdt nog even relevant als veertig jaar geleden. Met name de antwoorden die Harold And Maude biedt aan outsiders die zich toch goed willen voelen in een maatschappij die meelopen als de norm aanvaardt, raken een emotionele snaar. Dat is vooral te danken aan het uitstekende scenario dat haast het onmogelijke doet door van ogenschijnlijk weinig met elkaar gerelateerde anekdotes toch een coherent geheel te smeden. Ook de regie van Hal Ashby is een pluspunt, want de cineast vindt steeds kleine, veelzeggende momenten in zijn kadrages.

Maar dat wat ervoor zorgt dat Harold And Maude veertig jaar na dato nog steeds een glimlach op de lippen tovert, zijn de acteerprestaties van het centrale duo. In Rosemary's Baby, waarvoor ze een Oscar won, was Ruth Gordon nog een ergerlijk oud vrouwtje, maar hier vertolkt ze een bruisende 'lustige weduwe', wier levensvreugde meteen op de kijker overslaat, ondanks het criminele gedrag dat Maude tentoonspreidt. Als perfecte tegenpool én aanvulling is er Bud Cort, die als Harold het perfecte evenwicht vindt tussen de eigenwijze tiener en de jongvolwassene die een doel zoekt in het leven. Met name de twinkeling in zijn ogen telkens hij zijn moeder weer eens de duivel aandoet, geeft inzicht in het fascinerende karakter. De chemie tussen Gordon en Cort is bovendien van die aard dat je de geloofwaardigheid van hun relatie nooit in vraag stelt. En in een film met een aangename stevige hoek af, is het dat wat je het meest bijblijft.

BEELD EN GELUID
Paramount heeft geen al te beste reputatie als het op transfers van hun klassieke collectie aankomt en Harold And Maude bevestigt helaas die reputatie. De hoeveelheid grain overstijgt ruimschoots het aanvaardbare, krassen en printbeschadigingen zijn evenmin weggewerkt en ook de kleurenweergave oogt dof, terwijl de scherpte en het contrast middelmatig zijn. De soundtrack focust voornamelijk op de dialogen, maar hoewel die altijd verstaanbaar zijn, sleept de audiotrack je niet echt mee in het verhaal, zelfs niet op de momenten waarin Cat Stevens' muziek uit de boxen schalt.

EXTRA'S
Op twee Trailers na bevat de schijf geen extra's.

CONCLUSIE
Harold And Maude vertelt over de ongewone relatie tussen een door de dood geobsedeerde jongeman en een van levenlust bruisende tachtiger. Op sommige vlakken is de film wat gedateerd, maar de komische momenten en de prachtige vertolkingen van de twee hoofdrolspelers zorgen ervoor dat de prent een heel stuk boven de middelmaat uitstijgt. Beeld en geluid halen helaas geen topniveau. In de bonussectie tref je alleen een stel trailers aan.