FILM 
De meningen over Quentin Tarantino zijn verdeeld. Voor de één is hij een genie, terwijl anderen hem eerder tot een charlatan willen kronen. Het is maar hoe je het allemaal bekijkt, toch moet de grootste vijand smalend toegeven dat Tarantino er keer op keer slaagt waarin anderen wel eens hopeloos durven te falen: men spreekt over zijn films. Ook over zijn tiende, Once Upon A Time In Hollywood, zijn er al ontelbare potten inkt gesneuveld, niet in het minst omdat Quentin wederom een serieus loopje neemt met de waarheid. Once Upon A Time In Hollywood gaat immers over de moord op Sharon Tate, de vrouw van Roman Polanski, die op 9 augustus 1969 op beestachtige wijze werd vermoord door de zot Charles Manson. Veel andere cineasten zouden er een waarheidsgetrouwe biopic van hebben gemaakt, maar voor Tarantino is deze tragedie niet meer dan een handige kapstok die dient om het verhaal van de (fictieve) acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) te schetsen. Dalton is de buur van Polanski, die met veel verdriet toeziet hoe Hollywood op hem is uitgekeken. De enige uitweg voor hem lijkt een carrière in Italiaanse spaghettiwesterns te zijn, een genre waar hij zelf zwaar op neerkijkt. Dalton is onafscheidelijk van zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt), met wie hij alles deelt, behalve zijn geld. De main story van deze film zou trouwens gebaseerd zijn op de relatie tussen Burt Reynolds en diens stuntdubbelganger Hal Needham, weliswaar opnieuw gezien door de ogen van Quentin Tarantino. Een boek vol bewuste onjuistheden, maar wel geschreven met liefde en passie, en het is ook dat wat Once Upon A Time In Hollywood zo uniek en onweerstaanbaar maakt.




Het geheim van Tarantino's succes is volgens ons niet alleen omdat hij alles uit de acteurs weet te puren (zelfs al gaat het om B-acteurs), maar ook omdat iedere prent het werk is van een filmgeek die tot over zijn oren verliefd is op het medium. De tiende van Tarantino wordt dan ook gezien als Tarantino's liefdesbrief aan Hollywood. We zijn een paar maanden verwijderd van 9 augustus 1969, de dag waarop Tinseltown opgeschrikt werd door een gruwelijke moord op Tate, en natuurlijk is 1969 ook het fameuze jaar waarbij het oude Hollywoodsysteem een harde dreun kreeg. Dennis Hopper bewees namelijk met Easy Rider dat iedereen zijn Hollywood-droom realiteit kan laten worden zonder de inbreng van de grote studio's, en dat gaf zuurstof aan heel wat cineasten (Spielberg, Coppola, De Palma en Scorsese) die niet wilden meespelen in het oude Hollywoodspel.




Once Upon A Time In Hollywood is wel Tarantino, maar toch helemaal anders dan je gewend bent, een film die zelfs enige cinefiele kennis vereist, wil je er ten volle van kunnen genieten, en één die mijlenver afstaat van zijn voorgangers. Van gratuit geweld is er, op de slotscène na, geen sprake, en zie je in de eerste plaats hoe deze regisseur een filmrit van bijna drie uur kan maken die lijkt op één van tien minuten. Vreemd genoeg was het de eerste keer dat Leonardo DiCaprio en Brad Pitt tegenover elkaar stonden. De chemie spat van het scherm, en meermaals lijkt het erop alsof de twee proberen om als allerbeste te acteren, met als resultaat twee winnaars die tegelijkertijd over de finish lopen. Margot Robbie als Sharon Tate loopt er helaas net iets te veel voor spek en bonen bij, maar het is vooral Margaret Qualley die we reeds in The Nice Guys zagen die ons hart deed smelten en waarvan we schrijven "one to look out for". Voor de rest krijg je een hele resem oudjes te zien die het nog altijd doen: Al Pacino, Kurt Russell, Bruce Dern en natuurlijk Luke Perry uit het tienerdrama Beverly Hills, 90210 die tijdens de opnames van deze film op 52-jarige leeftijd stierf aan een herseninfarct.




Once Upon A Time In Hollywood heeft zeker zijn schoonheidsfoutjes. Zo is de scène met Steve McQueen op het Playboy-huis ronduit slecht, of duurt de confrontatie op Spahn Ranch wat te lang, toch is dit een opus gemaakt door iemand met veel goesting. Tartantino kondigde met zeer veel poeha aan dat dit zijn laatste film zou worden omdat hij op zijn hoogtepunt wil eindigen, maar na het zien van Once Upon A Time In Hollywood zou je geneigd zijn om te zeggen dat de man daar nog lang niet overheen is.

BEELD EN GELUID
Toen we en paar maanden geleden de Blu-ray van Once Upon A Time In Hollywood bespraken, waren we zeer te spreken over de kwaliteit ervan omdat het werk van Tarantino en cameraman Robert Richardson in zowat iedere scene zeer scherp en helder werd weergegeven. Daar komt op 4K nog eens een extra dimensie bij, en dat met prachtige '60's-kleuren die gemaakt zijn door een crew die weet wat de sixties inhouden. Dat maakt Once Upon A Time In Hollywood weliswaar wat gekunsteld, maar het blijft prachtig om naar te kijken en op 4K krijg je de ultieme perfectie. De Blu-ray had een DTS-HD Master Audio 5.1-geluidsband en op 4K is dat een DTS-HD MA 7.1 geworden waarin je in de zij- en achterkanalen massa’s achtergrondgeluiden hoort, en omdat het een Tarantino-film is, mag je daar nog eens een denderende soundtrack bij optellen.




EXTRA'S
Het zijn allemaal maar de verwijderde scenes die op de 4K staan, de andere bonusfilmpjes staan op de Blu-ray en die zijn exact hetzelfde als degene die je op de gewone editie vindt. Het gaat om een paar featurettes met een speellengte van 5 à 10 minuten. In Quentin Tarantino's Liefdesbrief Aan Hollywood komt de grootmeester aan het woord, terwijl Bob Richardson: Liefde Voor De Film een soort van ode is aan Tarantino’s vaste director of photography. Aan titels als De Auto's Uit 1969 of Mode In 1969 hoeven we ook niets toe te voegen. Ook best interessant is Hollywood Terughalen: De Product Design van Once Upon A Time In Hollywood, waarin we zien hoe Tarantino bijvoorbeeld op Hollywood Boulevard een Starbucks-filiaal omtoverde tot een cinema, net zoals het toen was. Promotalk zonder enige twijfel, maar als filmnerd Tarantino aan het woord komt lijkt het allemaal net iets meer leuker.

CONCLUSIE
Tarantino bewijst met Once Upon A Time In Hollywood nog maar eens waarom hij één van de belangrijkste regisseurs is, ook al helpt deze keer cinefiele bagage je wat om je probleemloos door het verhaal te loodsen. De Blu-ray was al goed, de 4K is er alleen maar beter op geworden!