FILM 
"When I’m making a film, I’m the audience." (Martin Scorsese)

Martin Scorsese wordt terecht aangeduid als één van de beste hedendaagse regisseurs, volgens sommigen zelfs de beste, maar toch heeft de man ook een paar titels gemaakt die zo goed als compleet vergeten zijn. Critici zijn wel lovend over zijn komedie After Hours, maar niemand blijkt die zich nog te herinneren, er is ook geen mens die het nog heeft over Bringing Out The Dead met Nicolas Cage, en ook The Color Of Money is zo’n Scorsese-titel waarvan je het gevoel krijgt dat die onder de mat is gerveegd. Vreemd, want de film heeft niet alleen Paul Newman in de cast maar ook Tom Cruise en die kon toen niet hotter than hot zijn, want The Color Of Money kwam in hetzelfde jaar uit als Top Gun. Aan Newman lag het in ieder geval niet, want die kreeg een Oscar voor zijn vertolking van de louche Eddie Felson.

"Fast" Eddie Felson (Paul Newman) is het soort man dat je nooit kan vertrouwen. Hij slijt zijn oude dag als drankverkoper in Chicago, maar in zijn jonge jaren was hij in vele donkere bars de onverslaanbare biljartspeler.
Op dat spelen werd er steeds een aardig potje gewed, en Eddie heeft net zoals zo vele vertegenwoordigers een net iets te gladde tong. Na drie zinnen van hem ben je wel verkocht, maar ook bedot. Wedden doet hij nog altijd, maar hij laat het het biljarten aan de anderen over, zoals aan zijn jonge kompaan Julian (John Turturro). Het probleem is wel dat iedereen weet dat die goed is en dus is hij slecht voor de weddenschappen. Op een avond ziet Eddie hoe zijn kampioen wordt gevloerd door de volledig onbekende Vincent Lauria (Tom Cruise), en daarmee beseft hij dat hij een nieuw gouden haantje heeft. Vincent heeft wel vertrouwen in zichzelf, zelfs net iets te veel (het is dan ook Tom Cruise) maar toch wil hij zijn "carrière" van winkelverkoper niet zo maar op het spel zetten. Eddie gebruikt zijn vriendin Carmen (Mary Elizabeth Mastrantonio) om hem om te praten. Volgens hem blijven mooie meisjes nooit lang bij jongens als er geen geld op de tafel komt.

Paul Newman vertolkte in 1961 al eens het personage van Fast Eddie, en dat in de bejubelde film The Hustler van Robert Rossen en waar hij ook een Oscarnominatie aan overhield. De film was gebaserd op het gelijknamige boek van Walter Tevis en toen die in 1984 zijn nieuwe roman The Color Of Money uitbracht, en dat zich 25 jaar later afspeelt, wist men in de filmwereld dat men hiermee een gedroomde sequel had gevonden. Tevis mocht het scenario wel schrijven, maar dat werd later grondig aangepast door Richard Price die in 1979 ook het script voor het fantastische The Wanderers van Philip Kaufman schreef.

Het grote verschil is dat in de roman (en in het script van Tevis) Fast Eddie het in een toernooi opnieuw moet opnemen tegen Minnesota Fats, die in The Hustler gespeeld werd door Jackie Gleason. Paul Newman zag dat wel zitten, maar Gleason kon zich niet vinden in het nieuwe verhaal en hij weigerde om de rol te spelen, waardoor Martin Scorsese besloot om een andere richting uit te gaan. Paul Newman volgde bijna slaafs de aanbevelingen van Scorsese, want na het zien van Raging Bull, dat gebaseerd is op het leven van bokser Jake LaMotta (en die ook een cameo in The Hustler had), wist de acteur dat Martin de geknipte cineast was voor dit sportdrama. Martin Scorsese vertelde nadien dat hij de film deed op aandringen van Paul Newman en zelf wilde hij met The Color Of Money vooral bewijzen dat hij een film kon maken binnen het budget en die ook nog eens op tijd af is.

Volgens Ebert is The Color Of Money de minste van Martin Scorsese. En dat klopt, maar de minste van Scorsese is nog altijd stukken beter dan het beste van Michael Bay en dus een meer dan solide film. Achteraf vertelde Scorsese wel dat hij de technieken en de belichtingstechnieken van de Powell-Pressburger-film Black Narcissus gebruikte (dat zou je volgens de regisseur bijvoorbeeld kunnen zien in de extreme close-ups van Tom Cruise), maar de waarheid is dat je in The Color Of Money veel te weinig merkt van de grootmeester die Scorsese is. Een meer dan behoorlijke film, maar dat is niet genoeg voor Martin Scorsese. Een struikelblok om van deze film te houden kan ook Tom Cruise zijn. Zoals we van hem gewoon zijn deed hij ook hier bijna alles zelf, maar hij doet het wel als een onuitstaanbaar arrogant ettertje. Wat hij in Cocktail deed met zijn cocktailshakers, doet hij in The Color Of Money met zijn biljartkeu. Kortom, Tom Cruise ten voeten uit zoals we hem in de jaren '80 hebben leren kennen.

BEELD EN GELUID
Deze film werd uitgebracht via Touchstone, de filmmaatschappij van Disney die uit de grond werd gestampt toen het huis van de muis besloot om iets anders te maken dan hun doorsnee kindertroep. Een stokoude release dus en dat merk je. Er is wel (uiteraard moet je die buiten België gaan zoeken) een Blu-ray verkrijgbaar, maar deze titel kun je zeker en vast op dvd voor een prikje scoren op de rommelmarkt, en die mag je gerust meenemen, want dit is een zeer verzorgde release die weliswaar geen krachtige kleuren heeft, maar best genietbaar is en zonder mankementen. De geluidsband is een 5.1 waarin je veel biljartballen hoort rollen en rockscore die werd samengesteld door Robbie Robertson en waar je ook de Eric Clapton-hit It’s In The Way That You Use It in kan horen.

EXTRA'S
Hier vind je niks aan bonusmateriaal, zelfs geen trailer.

CONCLUSIE
The Color Of Money voelt meer aan als een typische Tom Cruise '80's-film dan als een Martin Scorsese-classic. Op zich is daar niks mis mee, maar het blijft achteraf gezien wel een gemiste kans.