TARARE
Antonio Salieri

Tarare was zo’n groot succes in Parijs in 1787 dat Keizer Josef II aan Salieri opdracht gaf een Italiaanse versie van de opera te maken (Axur re d’Ormus, Lorenzo da Ponte’s vertaling van Beaumarchais’ libretto die een jaar later in première ging). De Geest van de Natuur wil het menselijk ras vernieuwen, daar het corrupt en futloos is geworden. Zij schept een verzameling schimmige personages waar de de Geest van het Vuur leven inblaast. Deze nieuw geschapen wezens krijgen vervolgens een rol toegewezen: één van hen is koning en een ander soldaat... Het resultaat is een verhaal over liefde, jaloezie, ontvoering, eer en intriges.

De historische enscenering door de Schwetzinger Festspiele van deze belangrijke muzikale schat wordt zelfs genoemd in het standaardwerk Pipers Enzyklopädie des Musiktheaters, waarbij in het bijzonder Jean-Louis Martinoty’s uitgebalanceerde enscenering geroemd wordt. De voorbeeldige bezetting en vindingrijke decors benadrukken de kracht van het werk. De cast bestaat uit leden van zowel de opera van Parijs als die van Karlsruhe. Bijzondere lof wordt uitgesproken over Eberhard Lorenz als de levendige en gevatte hoofdeneuch Calpigi en Jean-Philippe Lafont als de vocaal krachtige tiran Atar. De tijd is gekomen om het beeld van Salieri als moordenaar van Mozart opzij te zetten en hem als componist te ontdekken.

Schwetzinger Festspiele 1988
Opera in 5 aktes, Frans gezongen
Met Howard Crook, Jean-Philippe Lafont, Anna Caleb, Eberhard Lorenz
Deutsche Händel Solisten
Dirigent: Jean-Claude Malgoire
Libretto: Pierre Augustin Caron de Beaumarchais
Enscenering: Jean-Louis Martinoty
Ontwerp: Heinz Balthes
Kostuums: Daniel Ogier
Choreografie: Ann Jacoby

Menu talen: Engels, Duits, Frans en Spaans
Beeld: 4: NTSC (regiovrij) – Geluid: PCM Stereo
184 minuten

---

FALSTAFF
Giuseppe Verdi

Verdi’s laatste werk is een ode aan één van Shakespeare’s komische karakters, de
schelmenheld Falstaff. Om een bankroet te vermijden maakt de oude ridder Falstaff de rijke dames Alice Ford en Meg Page het hof. Zowel de twee geamuseerde dames als Falstaff’s vroegere maten (Pistola en Bardolfo) en de jaloerse echtgenoot van Alice besluiten om de zelfingenomen en onhandige zuiplap een poets te bakken. Uiteindelijk draait de bespotte Falstaff de rollen om en ontmaskert het geheel als een spel. De moraal van deze opera: De hele wereld is een grap en degene die het laatst lacht, lacht het best (Tutto nel mondo é burla… Ma ride ben chi la risata final)

In deze mooie Glyndebourne-productie van Jean-Pierre Ponelle is de Amerikaanse bariton Donald Gramm de perfecte belichaming van de innemende mislukkeling Falstaff.

Glyndebourne Festival Opera 1976
Commedia Lirica in 3 aktes, Italiaans gezongen

Met: Donald Gramm, Benjamin Luxon, Kay Griffel, Elizabeth Gale, Nucci Condo
London Philharmonic Orchestra, Glyndebourne Chorus
Dirigent: John Pritchard
Libretto: Arrigo Boito
Gebaseerd op William Shakespeare’s The Merry Wives of Windsor en Henry V.
Productie en ontwerp: Jean-Pierre Ponnelle
Videoregie: Dave Heather

Menu talen: Engels, Duits, Frans en Spaans
Ondertiteling: Engels, Duits, Frans, Spaans en Italiaans
Beeld: 4:3 NTSC (regio vrij) – Geluid: PCM Stereo
118 minuten

---

IDOMENEO
Wolfgang Amadeus Mozart

Alhoewel Idomeneo één van Mozart’s minder bekende opera’s is, sprankelt het werk door de – zoals altijd – briljante melodieën van de componist. Tijdens een heftige storm doet Idomeneo, de Koning van Kreta, een gelofte aan Neptunus. Hij biedt een offer (het eerste menselijke wezen dat Idomeneo ziet) in ruil voor de hulp van de god bij het veilig naar de kust brengen van zijn schip. De eerste mens blijkt Idomeneo’s eigen zoon, Idamante, te zijn. Het dilemma kan slechts opgelost worden door de onbaatzuchtige liefde van Ilia, die bereidt is haar leven in zijn plaats op te geven. Richard Lewis bewijst in de titelrol andermaal zijn positie als toonaangevende vertolker van deze opera. Deze verkorte versie begint met Idomeneo alleen op het strand na een zware storm te hebben overleefd. De dramatische omstandigheden worden weergegeven in John Cox’s indrukwekkende donkere enscenering.

Glyndebourne Festival Opera 1974
Opera in 2 Aktes
Italiaans gezongen
Libretto: Giambattista Varesco

Met: Richard Lewis, Leo Goeke, Bozena Betley, Josephine Barstow
London Philharmonic Orchestra
Glyndebourne Chorus
Dirigent: John Pritchard
Theaterproductie: John Cox
Ontwerp: Roger Butlin

Menu talen: Engels, Duits, Frans en Spaans
Ondertiteling: Engels, Duits, Frans, Spaans en Italiaans
Beeld: 4:3 NTSC (regio vrij) – Geluid: PCM Stereo
125 minuten

---

RAYMONDA
Aleksandr Glazunov

Raymonda werd geschreven in 1898 en wordt beschouwd als Glazunov’s mooiste ballet; statig en melodieus. Raymonda neemt afscheid van haar verloofde Jean de Brienne, die haar een zijden sjaal geeft als afscheidscadeau. Hij gaat vechten in de Kruistochten. Ze droomt van hem, maar haar dromen worden regelmatig verstoord door de verschijning van een ridder met een sterke aantrekkingskracht, Abderakhman. Hij is gefascineerd door de mooie jonkvrouw en probeert haar uiteindelijk te ontvoeren. Daarbij moet hij duelleren met Jean, die inmiddels terug gekeerd is.

De Bolshoibewerking van dit stuk, gechoreografeerd door Yuri Grigorovich, wordt geroemd voor de fantastische decor- en kostuumontwerpen, met zowel de held als heldin in maagdelijk wit gekleed. Natalya Bessmertnova’s uitvoering van de titelrol is verbazingwekkend verfijnd en ze vindt een toegewijde en gelijkwaardige partner in Yuri Vasyuchek.

Bolshoitheater 1989
Ballet in drie aktes

Met: Natalya Bessmertnova, Yuri Vasyuchenko, Gedminas Taranda
Herziene choreografie: Yuri Grigorovich
Gebaseerd op de choreografie van Marius Petipa en Alexander Gorsky
Het Bolshoi Theater Orkest
Dirigent: Algis Zhuraitis

Menu talen / ondertiteling: Engels, Duits, Frans en Spaans
Beeld: 4:3 NTSC (regio vrij) – Beeld: PCM Stereo
125 minuten

---

SERENADE IN D MINOR, op. 44
Antonín Dvořák
&
OCTET IN E FLAT, op. 103
Ludwig van Beethoven

In de late 18e eeuw schiep Keizer Josef II een nieuwe trend met de zogenaamde ‘Harmoniemusiken’, een miniatuur orkest dat uitsluitend bestond uit blaasinstrumenten. Degenen die het zich konden veroorloven engageerden een dergelijk ensemble voor een sociale gebeurtenis of buitengelegenheid. Hiermee werd het al snel een statussymbool. Terwijl Beethoven’s Blazers Octet het keerpunt tussen deze periode van feodale aristocratie en de Tijd van de Verlichting weerspiegelde, onthult Dvorák’s Blazers Serenade de Mozart renaissance van de 19e eeuw.

De ‘Philharmische Bläser’ is een blazersensemble dat bestaat uit leden van de Berliner Philharmoniker. Zij kwamen voor deze opname bij elkaar in de grote eetzaal van Sanssouci in Potsdam.

Sanssouci, Potsdam 1990
Philharmonische Bläser (leden van de Berliner Philharmoniker)
Videoregie: Klaus Lindemann

Menu talen: Engels, Duits, Frans en Spaans
Beeld: 4:3 NTSC – Geluid: PCM Stereo
58 minuten