Claudia Cardinale: Vrouwen zijn veel sterker dan mannen"

Onlangs kwam de westernklassieker The Professionals uit op dvd. Eén van de hoofdrollen werd vertolkt door de Italiaanse schone Claudia Cardinale, die in de jaren '60 en '70 ook furore maakte met glansrollen in Once Upon A Time In The West, 8 ½, Cartouche, The Pink Panther en Escape To Athena. De laatste jaren is ze vooral te zien in Italiaanse en Franse films, die bij ons minder bekend zijn. Wij hadden destijds een persoonlijke ontmoeting met deze diva van weleer tijdens het Filmfestival van Deauville en hadden het over haar succesvolle carrière.



DVD Info: Had je destijds een speciale methode om je voor te bereiden op je verschillende filmrollen?
Claudia Cardinale: Nee. Ik heb het voorrecht gehad om te kunnen werken met de grootste regisseurs ter wereld: Italiaanse, Franse, Amerikaanse, Russische en Engelse. Van die mensen heb ik enorm veel geleerd, zodat een bepaalde methode helemaal niet nodig was. Daarnaast heb ik ook veel van de wereld gezien, want we draaiden werkelijk overal; zelfs tot in Australië toe.

Wat was belangrijk voor jou bij het kiezen van een rol?
Vooral de regisseur. Ik heb nooit een regisseur gebeld om te smeken voor een rol, het was altijd hijzelf die me contacteerde. Ik verkies het om gekozen te worden en ik moet zeggen dat ik heel wat geluk heb gehad, want dit gebeurde vrij vaak (lacht). Het script is eveneens belangrijk. Meestal wist ik na enkele pagina's al of ik geïnteresseerd zou zijn of niet.

Heb je nog leuke herinneringen overgehouden aan Once Upon A Time In The West?
We namen de film op in Spanje en het was werkelijk de eerste western waarin een vrouw een hoofdrol kreeg. De werkwijze van Sergio Leone was werkelijk fenomenaal; hij had oog voor ieder detail. Hij was trouwens de enige regisseur die de muziek opnam, alvorens hij met het filmen begon. Ik herinner me nog goed dat ik op bezoek was bij hem om te luisteren naar de filmmuziek op piano. Dit was gewoonweg fantastisch. Die werkwijze vond ik als actrice zeer belangrijk, omdat het concentratie gaf. Automatisch kon ik me het personage en de scène ook beter inbeelden.

Hoe verliep de samenwerking met Charles Bronson?
Charles had een wonderbaarlijk sterke gelaatsuitdrukking met speciale blauwe ogen. Hij was heel introvert, gevoelloos en was een man van weinig woorden. Soms had je de indruk dat hij in een soort coma was. Het was dan aan Henry Fonda en mezelf om gesprekken te beginnen. Anderzijds was hij zeer professioneel en boezemde hij heel wat vertrouwen in. Cinema is iets zeer apart. Het heeft iets magisch; weet je.

Naar verluidt had je ook een bijzondere ontmoeting met Marlon Brando. Wat is daarvan waar?
(lacht) Wil je het verhaal horen? Goed! Tijdens mijn schoolperiode in Tunesië; want ik werd geboren in Afrika, was On The Waterfront één van de belangrijkste films. Mijn vader was zeer streng en liet niet toe dat we naar de bioscoop gingen. Toch vroeg ik iedere dag van de week of we op zaterdag naar de film mochten gaan. Hij weigerde steevast; tot hij het zodanig beu was, en ons toch liet gaan. Marlon Brando was voor mij de acteur die alles veranderde op het gebied van acteren. De manier waarop hij acteerde met zijn lichaam, handen en ogen was compleet anders dan bij de overige acteurs. Toen ik in een studio in Hollywood bezig was aan mijn eerste Amerikaanse productie, werd ik plots aan de telefoon gevraagd. Ze vertelden me dat Marlon Brando aan de lijn hing en me wou spreken. Ik nam de hoorn op en begon meteen luidkeels te roepen, omdat ik dacht dat het om één of andere grap ging van een vriend van me. Tot ik de stem hoorde... het was wél degelijk Marlon Brando! Hij vroeg me of hij me kon ontmoeten. Natuurlijk wou ik dat; en vroeg of hij dit misschien meteen al wou (lacht). We maakten een afspraak in een plaatselijk hotel en daar stond hij vlak voor mij. Ik dacht dat ik ieder moment zou flauwvallen van de emoties, maar gelukkig gebeurde dit niet. Hij moest er wel om lachen, toen ik hem dit vertelde, maar hij had er alle begrip voor. Het komt immers niet alle dagen voor dat je een idool in levende lijve kan spreken. We hebben die dag veel gelachen en gepraat. Het was een bijzondere ontmoeting.

Je was de enige vrouw op de set van The Professionals. Hoe was het om te werken met macho kerels als Lee Marvin, Burt Lancaster en Robert Ryan?
Fantastisch. Ze waren allen enorm verbaasd toen ik zelf mijn stunts uitvoerde. Een stand-in is helemaal niks voor mij. Toen ik middenin explosies mijn ding deed, gaven ze commentaar: "Het is een beetje verwonderlijk, maar je lijkt totaal niet op een vrouw, maar eerder op een man!" Wel, reageerde ik: "Vrouwen zijn ook veel sterker dan mannen." (lacht)

Indertijd heb je wellicht aanbiedingen gekregen om naakt of topless te poseren in één of ander blootblad, maar voor zover ik weet, ben je daarop nooit ingegaan. Dit in tegenstelling tot andere diva's.
Jaren geleden was ik een sekssymbool, maar ik hield er niet van om mezelf te tonen zonder kleren aan. Ik wou mijn lichaam niet verkopen. Naakt poseren vind ik immers niet erotisch. Voor mij moet het steeds een mysterie blijven wat er schuil gaat achter de kleding. Je mag wel wat sexy gekleed zijn, maar voor de rest laat ik liever de verbeelding zijn werk doen.

Je maakte films met je vroegere echtgenoot Pasquale Squitieri. Hoe was het om als man en vrouw aan een film te werken?
Het was een uitdaging, maar eigenlijk verliep het zeer gemakkelijk. We hebben veel samengewerkt; ik vermoed een keer of tien. Het was wél speciaal, want als actrice probeerde je het maximum uit je vertolking te halen, omdat je wist dat hij keek en anderzijds wist hij ook dat ik naar hem keek (lacht). Het was tof om samen te werken.

Besprak je dan thuis bepaalde dingen over die films?
Nee, nooit. Hij was de regisseur. Nooit sprak ik met hem over het script zonder dat de overige acteurs er bij waren. Dit gebeurde altijd op de set. Ik wou niet dat ik bevooroordeeld werd.

Is er momenteel een regisseur waar je naar opkijkt?
Roman Polanski is bijvoorbeeld iemand waarvoor ik bewondering heb. Het is een vakman, die ik al jarenlang ken. Ik hield van The Pianist. Daarnaast heb ik ook interesse in de onafhankelijke film.