HET EINDE VAN MAD MEN

Op 7 april 2013 zendt AMC de zesde en allerlaatste serie van Mad Men uit. Sinds twee jaar is er discussie met de makers over het budget van de productie en uiteindelijk is de knoop dan toch doorgehakt: serie zes bevat nog zeven afleveringen waardoor Matthew Weiner en z’n ploeg in schoonheid kunnen eindigen. Het is jammer, want Mad Men behoort ontegensprekelijk tot het beste wat er ooit in dit genre op televisie is uitgezonden. Doch niemand of niets ontsnapt nog aan de harde wetten van vraag en aanbod en bovendien is prestige duidelijk niet het eerste waar de bonzen van AMC aan denken als ze hun bankrekening checken, in tegenstelling trouwens tot wat over Amerikaanse kabelzenders beweerd wordt, nl. dat ze kwaliteit hoog in het vaandel voeren. In de praktijk zijn het de kijkcijfers die bepalen hoelang een serie meegaat, bij AMC, maar ook bij bijv. HBO, en dus mag het een wonder heten dat Mad Men zes seizoenen is meegegaan, want een kijkcijferkanon is de serie nooit geweest.

Daarvoor is Mad Men te weinig spectaculair: geen geweld, geen echte actiescènes, te weinig seks die de aandacht trekt, scènes die zich zo goed als voortdurend in een bureaucomplex uit de jaren zestig afspelen met de reclamebusiness als de hoofdbezigheid van personages die gepresenteerd worden als iconische figuren die boven het normale leven uitstijgen, want waar kom je in normale omstandigheden tegelijk een Don Draper en een Joan Harris tegen? Of een Peggy Olson die zich als een slaaf laat commanderen omdat ze een grenzeloze bewondering voor je koestert? Het kan alleen in Mad Men en als kijker accepteer je het allemaal met een vanzelfsprekendheid waarvan jezelf naderhand opkijkt. Dat wil zeggen: als je genoeg interesse hebt voor de niet altijd spectaculaire, maar altijd intrigerende verhaallijnen en je kan genieten van het zestigerjarendecor en de bijhorende levensstijl. Want vooral die twee laatste aspecten worden in Mad Men voor tweehonderd procent uitgespeeld waardoor nostalgie en nieuwsgierigheid een band smeden tussen oudere én jongere kijkers met een passie voor een verleden dat voor de enen een legitiem deel van hun leven is en voor de anderen een legendarisch tijdperk dat ze door omstandigheden gemist hebben.

Na 72 afleveringen is het straks afgelopen met de amoureuze perikelen van Don Draper, de gedoemde slippertjes van Pete Campbell, het wiegende kontje en de indrukwekkende borstwering van Joan Harris, de frustraties van Peggy Olson over haar werk en haar vriendjes, de koele afstandelijkheid van Betty Draper en de sterretjes in de ogen van dochter Sally als ze aan haar jeugdvriendje Glen denkt. Wie te jong was weet niet hoe het er toen aan toe ging en wie het meegemaakt heeft is het wellicht allemaal vergeten, maar er was een tijd dat er heel veel en tot in bed gerookt werd, dat sterke drank op kantoor de gewoonste zaak van de wereld was en dat de term seksuele intimidatie nog moest worden uitgevonden. En uiteraard bestonden er geen mobiele telefoons of computers en televisietoestellen leken op radio’s met een klein schermpje in grijs en wit, zij het dat de Amerikanen al in het begin van de jaren zestig afstandbediening hadden.

Mad Men krijgt voorlopig geen opvolger die die naam waardig is, tenzij misschien de Britse serie The Hour waarvan ondertussen twee seizoenen op de markt zijn en die zich in de jaren vijftig in Londen afspeelt waar de BBC van start gaat met het allereerste actualiteitenprogramma op televisie. De personages zijn minder groots en het production design kan niet tippen aan wat Dan Bishop in Mad Men tevoorschijn tovert, want de jaren vijftig in Engeland zijn veel meer een verlengstuk van de eerder saaie jaren veertig, doch The Hour is meer gelaagd dan Mad Men met minder nadruk op de personages en meer ruimte voor interessante en zelfs spannende nevenverhalen. Maar de Britse serie lijkt gestrand na twee seizoenen, want de BBC heeft bedenkster Abi Morgan (The Iron Lady, 2012) geen groen licht gegeven voor een vervolg, naar verluidt omdat seizoen twee de verwachtingen niet inloste en 1.3 miljoen kijkers minder trok dan seizoen 1 dat bijna de kaap van 3 miljoen kijkers rondde.

Bedenker Matthew Weiner verklapte eerder dit seizoen op Salon.com dat hij van Mad Men graag nog twee seizoenen had gemaakt omdat er nog voldoende verhaalstof in de personages zit. Met een personage zoals Don Draper kan je wellicht nog veel langer bezig blijven, terwijl een figuur zoals Peggy Olson nog maar nauwelijks aangeboord is en veel potentieel heeft. Maar tegelijk zit er heel wat sleet op Bertram Cooper en Roger Sterling, de stichters van het reclamebureau, die sinds de make-over in seizoen vijf allebei flink van hun pluimen verloren hebben, terwijl de overspelige verhaallijnen omtrent Pete Campbell een beetje voorspelbaar zijn en er met Joan Harris ook niet veel meer aan te vangen is. Weiner kan ze moeilijk opnieuw bij Roger Sterling in bed stoppen. Er is dus nog potentieel, maar er zijn ook een aantal figuren die zo goed als helemaal uitgemolken zijn en dus is het wellicht een goede zaak dat Weiner nu met een gebundeld seizoen richting eindmeet spurt. Zo gaat dat met goede series. En eigenlijk met alle series.