HET VERHAAL ACHTER A NIGHTMARE ON ELM STREET

Als je het over iconische slashers hebt, dan kan je dat niet doen zonder het te hebben over de baanbrekende titels Halloween en Friday The 13th. Een derde (ondertussen al lang uitgemolken) franchise is die van A Nightmare On Elm Street, waarvan de eerste in 1984 verscheen.

Wes Craven liet ons niet alleen voor de eerste keer kennis maken met de knotsgekke maar levensgevaarlijke Freddy Krueger (Robert Englund), maar ook met Johnny Depp die hiermee zijn filmdebuut neerzette. Van de rest van de cast onthouden we vooral John Saxon, ook al werd het één van zijn meest ingehouden rollen. Het was een film die een enorme grote invloed had op New Line Cinema en daarmee één van zijn eerste successen in Hollywood boekte, wat hun de bijnaam gaf van “the house that Freddy built”. Nadien kreeg de wereld nog zes sequels en een televisieserie in de maag gestompt. Er volgde zelfs een bizarre cross-over met Friday The 13th en in 2010 pompte Michael Bay zijn geld in een remake die vandaag niemand zich nog blijkt te herinneren.

Het bizarre verhaal speelt zich af in 1981 wanneer Tina Gray (Amanda Wyss) schreeuwend wakker wordt van een angstaanjagende nachtmerrie. In haar droom heeft ze een akelige man gezien die een handschoen draagt waarop messen gemonteerd zijn, maar het vreemde is dat, hoewel het een droom is, toch de nachtjapon van het tienermeisje aan flarden is gescheurd. Wat nog meer abnormaal is, is dat Tina's beste vriendin Nancy Thompson (Heather Langenkamp) en haar vriend Glen Lantz (Johnny Depp) diezelfde nacht een gelijkaardige nachtmerrie hadden. Wanneer Tina's moeder de stad uitgaat, krijgt ze het bezoek van haar vriendje Rod Lane (Nick Corri). Alle onheil begint opnieuw wanneer Tina in slaap valt en wederom droomt van Freddy. Deze keer loopt het minder goed af, want Tina wordt op een gruwelijke wijze vermoord, waardoor Rod moet vluchten omdat iedereen denkt dat hij de dader is. De jongeman wordt opgespoord door Nancy's vader, de politieman Don Thompson (John Saxon) die geen snars gelooft van de droom. Alleen Tina’s moeder (Ronee Blakley), die gescheiden leeft en hopeloos aan de drank zit, blijkt de waanzinnige verhalen van haar dochter serieus te nemen.

Craven wilde met Freddy Krueger iets anders dan Leatherface, Michael Myers of Jason, en toen de special effects-man Jim Doyle met de fameuze handschoen op de proppen kwam, wist de regisseur, die eerst een sikkel als wapen in gedachten had, dat dit de definitieve keuze ging worden. Het lijkt anno 2022 zo vanzelfsprekend, maar Craven kon toen geen enkele studio overtuigen. Paramount Pictures haalde er de neus voor op omdat het concept te veel leek op dat van het in 1984 geflopte Dreamscape, terwijl de Universal Studios ook de kelk aan zich lieten voorbijgaan. Craven, die na het floppen van Swamp Thing uit 1982 de schuldenberg alleen maar zag stijgen, kon enkel bij Walt Disney terecht, maar die stonden er wel op dat hij zijn film toegankelijk zou maken voor kinderen, wat Craven weigerde. Het pas opgerichte New Line Cinema, dat tot dan alleen maar films distribueerde, zag de productie wel zitten, maar al na twee weken werd het bericht de wereld ingestuurd dat men de crew niet kon betalen, waardoor de studio op zoek moest gaan naar geld, en dat voornamelijk vond in Engeland en bij een steenrijke zakenman uit Joegoslavië die zijn vriendin een rolletje in een film beloofd had.

Het concept van A Nightmare On Elm Street is volledig gebaseerd op dat van de droom, en wat later zou herhaald worden in het veel mindere (en nu compleet gedateerde) Shocker. De film heeft wel zijn angstaanjagende momenten, maar heeft zeker niet de impact die Halloween heeft, en dat komt grotendeels omdat Freddie er wel iconisch uitziet, maar ook een karikaturale moordenaar is met soms te clowneske gestes. Voor de rest wijkt Craven weinig af van de gewoonlijke slasher, al mag je er onmiddellijk aan toevoegen dat dit grotendeels komt doordat A Nightmare On Elm Street een grondlegger in het genre is, ook al is het mainstreamhorror waar de doorsnee griezelfan niet vanuit zijn stoel zal vallen.

Als het van Wes Craven afhing, dan had A Nightmare On Elm Street nooit een franchise mogen worden. Voor hem was het een alleenstaande film, en hij stak zijn afkeer voor de sequel A Nightmare on Elm Street 2: Freddy’s Revenge, die een jaar na de eerste uitkwam, niet onder stoelen of banken. Craven vond het script ondermaats, en hij was helemaal niet tevreden met hoe de makers omgingen met het nieuwe imago van Freddy Krueger, dat mijlenver afstond van het origineel. Ook Robert Englund, die in het begin van de film te zien is zonder zijn iconische make-up, verklaarde achteraf dat deze cheesy sequel zijn minst geliefde was uit de franchise. Het was zelfs zo dat New Line Cinema weigerde om in te gaan op zijn vraag voor een hogere gage. Voor de filmmaatschappij was het veel goedkoper om een stuntman in te huren, maar gelukkig herzag New Line haar beslissing. De maatschappij had deze film echt nodig om te overleven, en dat wist ook de baas Robert Shaye. De regie kwam in de handen terecht van Jack Sholder, die eerder in de horrorwereld naam had gemaakt met Alone In The Dark, en later zou hij ook de tweede Wishmaster en The Hidden doen. Het werd de eerste (en enige) Nightmare-film waarin het slachtoffer van Freddy een man is. Aanvankelijk wou men Michael J. Fox, maar die had zijn agenda vol met Back To The Future en Teen Wolf. De rol ging naar Mark Patton, die het tijdens de auditiesbizar genoeg won van Brad Pitt en Christian Slater. A Nightmare on Elm Street 2: Freddy's Revenge is leuk, maar soms heeft het meer weg van een uit de hand gelopen eightieskomedie. De studio besefte dat men voor de andere delen meer naar de horror moest teruggrijpen en in 1987 verscheen A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors met een scenario van Wes Craven. Een jaar later kwam A Nightmare on Elm Street 4: The Dream Master, wat een rechtstreeks vervolg was op het derde deel en bijna geregisseerd werd door Dick Maas, maar die had het te druk met Amsterdamned. Nog een jaar later verscheen A Nightmare On Elm Street 5: The Dream Child, maar de koe was al lang uitgemolken: de film werd de minst succesvolle tot nu toe en ging steeds meer in de richting van straight-to-video. In 1991 werd de franchise dan ook (voor eventjes) on hold gezet met Freddy's Dead: The Final Nightmare, volgens velen de slechtste van de hoop.