In het midden van de jaren '60 had het bioscooppubliek de buik vol van de klassieke westerns. Een legende als John Wayne was nog wel te zien in goedlopende blockbusters zoals The Sons Of Katie Elder van Henry Hathaway of El Dorado van Howard Hawks, maar er was duidelijk nieuw bloed nodig en vooral wilden de filmfans hun western op een meer smerige manier op het witte doek zien. In de VS had je in de sixties al de vrij brutale aanpak van Sam Peckinpah, maar de meest effectieve adrenalinestoot kwam toch uit Italië en werd geleverd door Sergio Leone.

Leone kreeg het filmvirus van thuis uit toegediend. Na een job als assistent-regisseur van Ben-Hur, maakte hij in eigen land een paar films die weliswaar maar weinig voorstelden maar met A Fistful Of Dollars uit 1964 had hij zijn eerste schot in de roos, en wat voor één! Het werd de eerste van drie films met Clint Eastwood die door de ene werd aangeduid als de Dollar-trilogie  en door de andere als de Man With No Name-trilogie omdat het hoofdpersonage van Eastwood geen naam heeft, maar aangesproken wordt met een bijnaam zoals bijv. Blondie in The Good, The Bad And The Ugly.

Het succes van A Fistful Of Dollars was enorm, vooral dan in Europa, want voor de Amerikanen was dit soort western minderwaardige troep. Leones stijl werd gekenmerkt door extreme close-up's, lange shots, weinig verhaal, veel bloed en uiteraard de iconische muziek van Ennio Morricone. Na For A Few Dollars More volgde in 1966 The Good, The Bad And The Ugly en daarmee was de term spaghettiwestern een feit. 

Zoals de titel doet vermoeden zijn er in dit epos drie hoofdpersonages aan zet. De goede wordt vertolkt door Clint Eastwood, de slechterik van dienst is Lee Van Cleef en de lelijkerd wordt door Eli Wallach gespeeld. Naast het genie van Leone, de doeltreffende score van Morricone is het vooral de overweldigende breedbeeldcinematografie van Tonino Delli Colli die ervoor zorgde dat The Good, The Bad And The Ugly een monumentaal cinematografisch meesterwerk werd. De meeste opnames vonden plaats in Spanje en we zijn in het gezelschap van drie revolverhelden die op zoek zijn naar een schat die verborgen ligt op een begraafplaats die in het Zuidelijke deel van Amerika ligt en dat te midden van de chaos van de Amerikaanse Burgeroorlog.

Een van de grootste obstakels bij het draaien van deze film was de taal. In de eerste tien minuten was dat eenvoudig op te lossen omdat er simpelweg geen dialoog was, maar voor de rest spraken alleen maar de drie hoofdrolspelers Engels, terwijl de rest voornamelijk Italiaans en Spaans spraken, waardoor hun dialogen nadien in het Engels werden nagesynchroniseerd. Niet dat dit een probleem was voor de Italianen, want bij Italiaanse films werd het geluid sowieso zelden of nooit live opgenomen. En dan was er natuurlijk Sergio Leone zelf die nauwelijks Engels sprak.

Hoewel het personage van Clint Eastwood later iconisch zou worden, was de acteur zelf niet al te blij met de film en hij vond dat het enige uitgewerkte personage dat van de lelijkerd Tuco was. Maar er was meer aan de hand, want het boterde niet meer echt tussen Sergio Leone en Clint Eastwood, die het perfectionisme en de hoge eisen van de regisseur grondig beu was. Leone zou naar verluidt nog geprobeerd hebben om Eastwood in Once Upon A Time In The West te strikken, maar na The Good, The Bad And The Ugly was het afgelopen met de samenwerking. Eastwood deed behoorlijk moeilijk. Niet alleen had hij een gloeiende hekel aan de sigaren die hij constant moest roken, maar ook had hij behoorlijk last van sterallures. Zo kwam hij steeds te laat op de set en wilde hij op een bepaald ogenblik alleen maar verder werken mits het krijgen van een bonus van 250.000 dollar en een nieuwe Ferrari. Later zou Sergio Leone vertellen dat het grootste probleem van Clint Eastwood gewoon het feit was dat hij niet langer meer alleen de hoofdrol had, maar dat hij in deze film de aandacht moest delen met drie.

Hoewel de film nu door Jan en alleman gezien wordt als een rasechte klassieker, kreeg de film destijds in de Verenigde Staten gemengde tot ronduit negatieve commentaren van filmrecensenten. Op zich was dat niet meer dan normaal want de Amerikaanse critici stonden a priori sowieso negatief tegenover de spaghettiwestern. Alleen Roger Ebert was zo eerlijk om later toe te geven dat hij de film afbrak omdat een spaghettiwestern bij de "filmkenners" nu eenmaal op de laagste ladder stond. Het zoveelste bewijs dat critici het niet altijd bij het rechte eind hebben, want hoewel deze film mijlenver verwijderd was van het traditionele westernconcept, opende het nieuwe, en bij momenten zelfs meer interessante, wegen dan voorheen.