Linda Blair werd in één klap wereldberoemd door de huiveringwekkende film The Exorcist. Een nieuw kindsterretje was geboren, dachten velen. Lang duurde haar roem echter niet. Tengevolge van slechte carrièrekeuzes, teleurstellende films en een negatieve pers raakte ze verzeild in het B-filmcircuit. Op haar palmares prijken toch enkele cultfilms waaronder Exorcist II, Chained Heat, Summer Of Fear en Airport 1975. Tijdens Weekend of Horrors in Duitsland hadden we een gesprek met Linda, die zich de laatste jaren ontfermt over verwaarloosde honden, waarvoor haar acteercarrière (voorlopig) moet wijken.

 

 

DVD Info: Klopt het dat je eerst dierenarts wilde worden?
Linda Blair: Inderdaad. Ik was een klein meisje dat opgroeide in New York City en deed aanvankelijk modelopdrachten, reclamespots en fotoshoots voor advertenties in kranten en magazines. Later was ik ook te zien in twee films en een soapserie. Mijn droom was echter om dierenarts te worden. Mijn vader adviseerde mij om het geld dat ik verdiende met mijn opdrachten te sparen om later naar het college te gaan voor mijn studies. Op 12-jarige leeftijd zei ik tegen mijn moeder dat ik het modellen- en filmwereldje beu was en terug naar school wilde. Zij vond het prima.

Hoe raakte je dan betrokken bij The Exorcist?
Kort daarna kwam het boek The Exorcist wereldwijd uit. In een mum van tijd werd het een bestseller en iedereen sprak erover. Mij interesseerde het niet, want het was een boek voor volwassenen. Plots kregen we een telefoon van mijn manager met de vraag of ik op interview wilde gaan voor de verfilming van het boek. Ik maakte er kennis met de castingverantwoordelijken en las enkele dialogen voor. Blijkbaar overtuigde ik hen, want achteraf had ik een ontmoeting met regisseur William Friedkin. Hij sprak ook met mijn moeder en vroeg ons om het boek toch maar eens te lezen zodat we voldoende voorbereid waren. Eén keer per week sprak hij met mij gedurende een uur om aan te voelen hoe ik mentaal in elkaar zat. Hij stelde me vragen over school, dieren en het dagelijkse leven. Friedkin vond me een zeer stabiel iemand en was enorm onder de indruk. Misschien wel logisch, want in die periode was ik zeer actief: ik volgde piano- en turnles, ging naar school, deed aan paardrijden en ging vaak zeilen. In onze gesprekken had ik wel bewust verzwegen dat ik aanvankelijk van plan was om te werken voor Walt Disney. Omdat de opnames plaatsvonden in Californië, viel de afstand echter niet te overbruggen en moest ik die droom opgeven. Disneyfilms bevatten immers dieren en ik wilde dolgraag die kans grijpen. Door die teleurstelling wilde ik stoppen met acteren. Na diverse interviews met de regisseur, volgde nog een make-uptest die men ook geslaagd vond, zodat ik aangenomen werd om de hoofdrol te spelen in The Exorcist.   

Kan je iets vertellen over de opnames?
Die duurden anderhalf jaar. We filmden in een kleine, zeer koude kamer onder het vriespunt, zodat men onze adem zou kunnen zien in sommige scènes. In die periode bestonden er nog geen computereffecten zoals we die nu kennen, zodat alles veel primitiever verliep. Tijdens het maken van The Exorcist heb ik veel, zoniet alles geleerd over de technische aspecten die nodig zijn voor het draaien van een film. Omdat ik schoolplichtig was, kwam er speciaal een leraar naar de set om mij iedere dag twee uur les te geven.

De film werd een waanzinnig succes. Hoe ging je daarmee om?
Toen de film uitkwam, was er een enorme persbelangstelling. Zowel in Engeland, Japan als Australië moest ik telkens 250 journalisten te woord staan. Zij waren er immers van overtuigd dat er iets mis met me was. Ze vroegen telkenmale of ik in een psychiatrische instelling zat of medische hulp nodig had. Er stonden verhalen in de media die compleet verzonnen en absurd waren. En dat raakte me enorm.

Wat vind je zelf van de film?
The Exorcist is een religieuze film die voorbijraast als een wervelwind. Hij wordt door schrijver William Peter Blatty trouwens niet aangezien als een monsterfilm. De dialogen in de film zijn zeer intens en het is een verhaal over vertrouwen en geloof. Ik beschouw het als een zeer intelligente film met een prachtige fotografie en ongelooflijke camerabewegingen. Alle acteurs gaven zich voor 1000% op vraag van de regisseur.

Naar verluidt was William Friedkin een echte tiran op de set. Wat is daarvan waar?
Hij is een perfectionist, een waar genie. Ja, veel verhalen zijn waar, maar ik denk niet dat er tegenwoordig nog veel regisseurs zoals hij actief zijn. Men zou dergelijke werkwijze in de huidige tijd trouwens ook niet meer aanvaarden. The Exorcist werd opgenomen op een zeer kleine, afgesloten set. Bezoekers waren niet welkom. Friedkin had overal controle op. Mocht hij deze film niet geregisseerd hebben, dan zou de film wellicht een flop geworden zijn. Hij werkte met iedere acteurs op een verschillende manier en hij leerde me alles in detail wat ik hoefde te weten over acteren en het maken van een film. Ook wat betreft de speciale effecten. Op papier leken die vrijwel onmogelijk realiseerbaar te zijn, maar hij slaagde erin. Ook al ging hij heftig tekeer, toch moest hij opletten met mij, want ik was minderjarig. Hij deed bijgevolg niks fout met me (lacht), maar hij was inderdaad vaak lastig op de set.

Je was ook te zien in het vervolg Exorcist II: The Heretic naast legende Richard Burton. Hoe verliep die samenwerking?
Alles verliep aanvankelijk vlot, maar na een tijdje begon iedereen een hekel aan elkaar te krijgen. Er waren heel wat interne conflicten omtrent de film en Richard Burton verloor het vertrouwen. Hij drong eropaan om het scenario aan te passen, wat dan ook resulteerde in vijf versies. Richard begon in die periode ook fel te drinken, zodat hij onvoorbereid naar de set kwam en via borden zijn tekst moest aflezen. Op die manier was het voor de tegenspelers niet leuk, want er was zelden of nooit oogcontact of interactie met hem. Op zekere dag filmden we in het Museum of National History in New York en daar vond men nergens plaats om borden te plaatsen voor Richard. Er zat voor hem dus niks anders op dan ook zijn tekst in te studeren. Van het ene moment op het andere kwam Richard tot leven, omdat we effectief samen aan het acteren waren. We hadden oogcontact en er ontstond een vorm van magie op de set. Sindsdien klikte het enorm tussen ons en beschouw ik hem als één van de grootste acteurs uit zijn generatie. Het eindresultaat was niet wat we voor ogen hadden en waar we aanvankelijk voor getekend hadden. 

Voorts had je nog rollen in Airport 1975, Born Innocent, Victory At Entebbe, Night Patro”, Chained Heat, Summer Of Fear en Repossessed. Kan je daarover in het kort iets vertellen?
In Airport 1975 kon ik samenwerken met een waanzinnige cast. Het was een waar genoegen om de affiche te mogen delen met topacteurs als Charlton Heston, George Kennedy en Gloria Swanson, om er maar enkele op te noemen.

Born Innocent betekende min of meer de start van de tv-films in Amerika. Ik speelde een tiener die mishandeld werd door haar vader en op de vlucht ging. Die film deed heel wat stof opwaaien wegens het delicate onderwerp.

Victory At Entebbe was een groots opgezette tv-productie dat in sommige landen zelfs in de bioscoop te zien was. Ik ontfermde me tijdens de opnames over acteur Helmut Berger, die toen een moeilijke periode doormaakte. Er ontstond een hechte vriendschap tussen ons.

Night Patrol werd geschreven door de komiek Murray Langston en er zaten heel wat collega-komieken in de film. Murray zag me als een komische actrice, zodat we later nog samenwerkten. Ik hou van komedies, maar anderen zagen me eerder als een serieuze actrice voor drama, actiefilms en horrorprenten.

Chained Heat werd geregisseerd door de Duitser Paul Nicholas. Ik stemde toe voor een totaal andere film. Had ik geweten dat ik tijdens de opnames zomaar kon stoppen met de productie, dan had ik dat zeker gedaan. Ik heb niks over de regisseur te zeggen, alleen dat hij op een zeer beledigende manier omging met de vrouwen tijdens de opnames. Zonder in detail te willen treden, zag ik immers heel wat minder leuke dingen gebeuren op de set. Toen de dvd onlangs uitgebracht werd in een aangepaste montage vond ik hem stukken beter dan destijds. De opnames daarentegen waren verschrikkelijk voor me en ik denk er liever niet meer aan terug.

Ik had reeds gehoord van The Hills Have Eyes, maar had de film niet gezien, toen ik toestemde om Summer Of Fear te doen. Wes Craven is een zeer grappige man om mee samen te werken. Hij ziet eruit als een schoolleraar. (lacht)

Het was een waar genoegen om met Leslie Nielsen de affiche te mogen delen van Repossessed. We hebben heel wat afgelachen op de set en ik vond het een groot komiek. Eén van mijn beste herinneringen.

Wat is je favoriete film uit je carrière?
Dat is ongetwijfeld Sweet Hostage naast acteur Martin Sheen. Een ongelooflijk iemand om mee samen te werken. Ik was toen zestien jaar oud. In die film word ik gekidnapt door Martin. Sweet Hostage is ondertussen verkrijgbaar op dvd in Amerika.

Heb je nog toekomstplannen?
Ik ben altijd een grote dierenvriend geweest, meer bepaald een hondenliefhebber en heb daarom een fonds opgericht voor verwaarloosde dieren, nl. The Linda Blair Worldheart Foundation. Je kan meer info terugvinden op de website www.lindablairworldheart.org. Voorts heb ik nog interessante scenario’s liggen die ik zelf heb geschreven en waarvoor er interesse bestaat om die te verfilmen. Sommige zijn thrillers, andere zijn komedies. We zien wel wat de toekomst brengt.

Tekst: Bart Carteur
Foto: Linda Blair

(Met toestemming van de auteur gepubliceerd op DVD Info. Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur.)