DVD Info: Jack, je bent regisseur. Voor mij zijn het maar drie woorden, maar het vraagt wellicht veel moed vooraleer men die stap zet. Was het een moeilijke beslissing en waarom doe je het?
Jack Helgren: Wel, Varsity Blood is een project dat ik een hele tijd geleden heb geschreven en waarvan ik niet dacht het te zullen regisseren, want ik ben voornamelijk scenarist en producer. Maar toen het script in de loop der jaren hier en daar in overweging werd genomen, bleken verschillende filmmakers er verschillende opinies op na te houden omtrent de mogelijke verfilming. Ik was het niet altijd eens met de wijzigingen die ze in het script wilden aanbrengen en toen ik de kans kreeg om de film zelf te regisseren heb ik niet getwijfeld.

Je bent een zgn. onafhankelijk regisseur. Is dat een voordeel? Het is vreemd om te lezen dat alle regisseur het daarover eens zijn, maar als ze de kans krijgen om voor een grote studio te werken, aarzelen ze nooit. Hoe zie jij dat?
Op het einde van de rit gaat het altijd om geld. Bij een studio ben je overgeleverd aan studiobazen die je een beetje controle geven (tenzij je een nicheregisseur bent zoals Christopher Nolan of een veteraan en blockbusterleverancier zoals Cameron of Spielberg), en dus houden de meeste regisseurs niet van het studiosysteem. Maar dat is wel de plek waar het geld zit. Indiefilms leveren weinig geld op tegenwoordig, met een budgetloze anomalie zoals Paranormal Activity als enige uitzondering misschien. Ik zit ergens tussenin. Wij maken graag films die kwaliteit uitstralen tegen een lage kostprijs en hopen dat we ons geld terugverdienen Maar met de piraterij en het online streamen is het tegenwoordig moeilijk voor een indiefilm om winstgevend te zijn, dus moeten we bezuinigen waar mogelijk. Gelukkig werken we met een fantastisch team dat het ermee eens is dat we het allemaal doen omdat we ervan houden en niet omdat het geld opbrengt.

Je treedt vaak op als producer en scenarist, maar Varsity Blood is je debuut. Ben je er tevreden over?
Toen ik deze film ging regisseren had ik de visualisering ervan al in mijn hoofd. Maar eens je achter de camera staat, afhangt van locaties, het weer, een hongerige crew en geconfronteerd wordt met een aantal tegenslagen (ikzelf had een flinke griep tijdens de opnames van Varsity Blood), realiseer je je dat het eindproduct nooit zo indrukwekkend kan zijn als de film die door je hoofd spookt. Maar ik ben niet teleurgesteld over deze film. De verdelers hielden ervan en de die-hardslasherfans leken zich te amuseren toen ze de film te zien kregen. Toen ik hem met vrienden bekeek, hebben we allemaal gelachen, gedronken, popcorn gegeten en een leuke tijd gehad. Varsity Blood is niet het soort film dat je al te serieus moet nemen. Als je een jarentachtigachtige slasher verwacht met geintjes uit de oude school, zal je niet ontgoocheld zijn.

Hoe waren de reacties en trek je je de kritiek aan, want voor ernstige critici is het horrorgenre niet meer dan een grap?
De tijd zal het ons leren, want in de United States zijn er niet zo veel recensies verschenen op de grote horrorsites. Ik geloof dat ik me meer zou moeten bekommeren om wat de critici denken. Een aantal recensies over mijn laatste horrorproductie Bloody Homecoming kwamen hard aan omdat ik het gevoel had dat sommige critici voorbij de bedoelingen van de film keken. Maar ik besef dat iedereen uiteindelijk de film op zijn manier bekijkt en daar kan je moeilijk wat aan doen. Als een film uitgebracht is, moet je hem laten gaan! Dit kan ik erover zeggen: Bloody Homecoming kreeg prachtige beoordelingen van Bloody-Disgusting.com en van Arrow in the Head, volgens mij de beste horrorsites, en dat beschouwde ik als een grote eer en ik hoop en bid dat ze van Varsity Blood op dezelfde manier zullen houden!

Ik heb heel erg van de film genoten, vooral omdat hij op een eerbetoon van een genrefan leek aan de klassieke slasherfilms. Heb ik het goed voor?
Absoluut. Ik heb een collectie van meer dan 400 horrorfilms op vhs en de meeste daarvan zijn slasherfilms uit de jaren 70 en 80. Ik heb ook een boel superzeldzame slasherfilms zoals Mirage, de uncutversie van Psycho Cop 2 en Sorority Girls And The Creature From Hell. Ik ben opgegroeid met die films op USA Up All Night, een nachtelijke B-filmserie op kabelzender USA Network toen ik een tiener was en waardoor ik verliefd werd op het B-filmgenre. Maar slasherfilms waren altijd de top en ik begon ze te verzamelen toen ik 14 was. Dat doe ik tegenwoordig niet meer omdat ik ze bijna allemaal heb en omdat er tegenwoordig jammer genoeg nog maar weinig worden gemaakt omdat ze op weinig bijval kunnen rekenen.

Het is altijd moeilijk om clichés te vermijden in slasherfilms. Wat moet er wél en absoluut niét in jouw films zitten?
Sommige elementen zijn onmisbaar in een slasherfilm. Je hebt een geïsoleerde setting nodig (Home School Homecoming, Halloween/Football heb ik bijv. in de mijne gebruikt), een koele moordenaar, tienerkarakters waarom je geeft en die op je steun kunnen rekenen (maar die je maar graag zou willen haten en over de kling jagen!), en vooral leuke moordscènes, waarvan sommige mét achtervolgingen. Wat je niet wilt in je slasherfilms zijn karaktergroepen die je koud laten – een slasher waarin je iedereen haat is helemaal niet leuk – of martelporno zoals in de meeste van die films tegenwoordig. Ik haat het martelscènesubgenre gewoon! Anderzijds zijn offscreendoden ook te vermijden. Een slasherfilm heeft schermdoden nodig. Ze moeten fantastisch en over-de-top zijn, maar geen martelslachtoffers.

Welke slasherfilm is de beste ooit en wat denk je over de vloed van remakes?
Ik ben geen fan van remakes, maar er zijn er wel een paar waarvan ik kan genieten: My Bloody Valentine, Sorority Row, House Of Wax (niet echt een remake), en ik heb zelfs een gevoelig plekje voor de Black Christmas-remake (als je die niet vergelijkt met het origineel). Black Christmas vind ik overigens de allerbeste slasherfilm ooit omdat het met die film allemaal is begonnen. Friday The 13th 1 & 2, Halloween, Prom Night, House On Sorority Row, Hell Night, Slumber Party Massacre, Scream 1 & 2 en I Know What You Did Last Summer zijn trouwens ook allemaal films waaraan ik heel erg gehecht ben en die ik telkens opnieuw kan bekijken.

Voor deze film kon je rekenen op horrorlegende Debbie Rochon. Hoe kwam je met haar in contact en ik veronderstel dat je trots bent op die samenwerking?
Debbie is een lieverd en prettig om mee samen te werken Ze moet zelfs niet geregisseerd worden. Ze doet gewoon haar ding en ze is fantastisch! Ik hou van haar sinds ze de rol van cheer coach in Head Cheerleader Dead Cheerleader voor haar rekening nam en toen ik Varsity Blood schreef, had ik haar de hele tijd voor ogen voor het moederkarakter. Toen ik haar het scenario toestuurde zei ze van de rol te houden en die te willen doen. Een droom werd werkelijkheid!

Moet ik daaruit besluiten dat je nu een horrorregisseur bent of wil je nog andere dingen doen? Wat is eigenlijk je volgende stap?
Ik moet toegeven dat ik mezelf niet in de horrorwereld zie gedijen. Dat betekent niet dat ik geen andere plannen meer heb, maar de laatste tijd ben ik veel meer met komedies, romantische producties en zgn. vakantiefilms bezig. Dat is ver verwijderd van het horrorgenre, doch wat al deze genres gemeen hebben is dat ze gemaakt worden om te entertainen, en mocht ik dus de kans krijgen om een nieuwe horrorfilm te draaien, dan zal ik die graag schrijven. Ik ben sinds kort bezig met een vrouwenthriller. Het is helemaal geen slasher, maar hij heeft wel een vergelijkbare premisse, waardoor je zou kunnen denken dat het om een slasher gaat. Ik geloof dat slasherfans die toch leuk zullen vinden.

Je woont in Duitsland tegenwoordig. Dat is heel ver weg van Tinseltown, niet?
Ja!, ik woon tegenwoordig in Berlijn, maar ik ben hier alleen omdat m’n vriend hier momenteel werkt. Mijn manager zit in Tinseltown en mijn meubels verzamelen er stof in een opslagruimte. Ik kom er zo vaak als ik kan.

Hoe belangrijk zijn films in jouw leven?
Het zit zo: familie/vriend, vrienden, mijn hond, eten, slapen, mijn laptop en dan films. In die volgorde. Je ziet het: ze staan in mijn top 10.

Welke film is je favoriet aller tijden en waarom?
Mijn favoriete film aller tijden is Hocus Pocus. Wil je echt weten waarom? Als je ‘m bekijkt, zal het je duidelijk worden (lacht).

En met wie zou je probleemloos gedurende 8 uur in een lift mogen worden opgesloten en wat zou je dan doen?
Ik wens het niemand toe om met mij gedurende acht uur in een lift opgesloten te zitten, tenzij hij of zij hardhorig zou zijn. Ik praat véééééél te veel en ik zou die mensen gek maken. Wellicht eindigde ik dan zoals de ster in mijn eigen horrorfilm, want ik vrees dat ik het er niet levend vanaf zou brengen.