Obscuur En Vergeten. Een nieuw segment op DVDInfo waarin we films belichten die om de één of andere reden (nog) niet zijn uitgebracht op dvd of blu-ray. Vergeten films zeg maar, die de laatste jaren vaak opgepikt worden door labels als Arrow, 101 Films, 88 Films, Eureka!, Shameless of in mindere mate BFI. Films waarvoor je in de diepe kelders dient te graven, releases die her en der misschien ooit wel op video zijn verschenen, maar waar je nu een hoge collector’s prijs dient voor te betalen wil je ze in je bezit hebben. Het hoeven niet per se films te zijn die passen in het wansmaak-kader, het kunnen ook cinefiele parels zijn die (vaak om redenen van distributierechten) aan het oog van de filmliefhebber zijn onttrokken, zoals bijvoorbeeld onze eerste titel: The Antwerp Killer. 

Een film die, de naam zegt het, in Vlaanderen is gedraaid door ene Luc Veldeman. “Verloren tijd, een ongelooflijk monument van technische knoeierij en verhalende onkunde” schreven ze bij de VPRO. En toch hoe slecht ook, heeft de film onlangs al weer een nieuwe adem gevonden. Eerst was er Jan Verheyen die de film in één van zijn voorstellingen van de Nacht Van De Wansmaak stak, nadien kreeg de film een nieuwe boost door de populaire podcast Gremlins Strike Back en nu is er alweer belangstelling voor het onding via de Vlaamse documentaire Forgotten Scares waarbij Steve De Roover je anderhalf uur wegwijs maakt doorheen de Vlaamse horror. Een aanrader trouwens. 

De film stamt uit 1983 en het is alweer diezelfde Jan Verheyen die samen met Marc Punt The Antwerp Killer een kans bood door hem op het Filmfestival van Knokke in première te brengen. De twee organisatoren hadden nog geen seconde gezien van de film, maar Veldeman was wel een man (hij was toen 18!) die de kunsten van een gewiekste verkoper aardig onder de knie had, want alle ogen van de Vlaamse media waren op The Antwerp Killer gericht, zoals bijv. via een special in Première van Jo Röpcke dat destijds een goed bekeken programma was. In Knokke kregen de organisatoren aardig schrik toen ze zagen dat op de première Veldeman slechts twee filmspoelen bij zich had, want dat betekende simpelweg dat het om een film van hooguit 50 minuten ging. De prent werd vertoond en het kwaad geschiedde, na de voorstelling was iedereen ervan overtuigd dat hij of zij de slechtste film ooit had gezien. Noem het The Room van de Lage Landen…

Het verhaal gaat dat de vader van Veldeman zich zo diep schaamde dat hij nadien alle Vlaamse videotheken afdweilde, daar de banden opkocht om ze daarna te vernietigen. Meer zelfs, toen Verheyen de film jaren later op zijn Wansmaak-nacht vertoonde, kwam nadien de vader de (enige overgebleven) spoel opeisen. Wie The Antwerp Killer wil zien moet het dus met deze belabberde YouTube-versie stellen en naar verluidt was de technische kwaliteit (het gebrek aan belichting of het volledig ontbreken van kadrering) toen ook al aanwezig. 

Ongewild werd Eric Feremans de spilfiguur van deze film. Zo kreeg hij holderdebolder de hoofdrol van de politie-inspecteur (op zijn plat Antwerps) en was hij ook de componist. Feremans was één van de vele DIY-artiesten die met zelfgemaakte modulaire synths (bij hem was dat de EEF) analoge elektronica maakten. Veldeman zag Feremans live aan het werk en vroeg hem om de soundtrack voor zijn filmdebuut te schrijven. Veldeman bleef echter Veldeman, en hoewel je bij de openingcredits Feremans vermeld ziet staan als componist, gebruikte de regisseur schaamteloos (en zonder credits!) de score van John Carpenter uit Halloween. Ook opmerkelijk, in de caféscènes wordt steeds maar de muziek van de Cocteau Twins uit Garlands gebruikt, en ook in dit geval is iedere spoor van vermelding ver te zoeken. In 2015 verscheen de originele soundtrack van Feremans op vinyl via Finder Keepers Records. 

Een film met de meest vreemde sprongen. Zo komt er in het midden van de film op het bureau van de politie-inspecteur een kind terecht dat haar ouders niet meer vindt. Waar dat meisje vandaan komt? Van nergens, de hoofdrolspeler had gewoon die dag geen babysit voor zijn adoptiedochter gevonden en dus werd ze simpelweg in het script gedropt. Het aantal fouten opsommen zou ons te ver drijven, maar let vooral op de scène waarin de man met het klapbord wordt getoond (ergens rond de 40e minuut), een neonlicht van Pepsi dat verschillende keren in beeld komt terwijl (ahum) Coca-Cola één van de sponsors is of ellenlange shots van de Antwerpse skyline die eeuwig lijken te duren. 

Achteraf wilde niemand iets met deze film te maken hebben. Ook Michel Follet niet die een psychiater speelt en in latere interviews met geen woord over deze film wilde reppen. En wat is de rol van regisseur Patrick Le Bon die met Zaman de beste (en meest onderschatte) Vlaamse politiefilm ooit draaide? Le Bon wordt in de begingeneriek (de eindgeneriek is overigens gewoon een copy-paste) bedankt. Maar waarom? We zien op het politiekantoor mappen van Zaman rondfladderen en er is ook de discotheekscène die krak dezelfde is van Zaman inclusief het discohitje Pirates à Bâbord van het Waalse trio Tonic. Bij Le Bon duurt de song één minuut, maar Veldeman laat het nummer tot de allerlaatste seconde uitbollen en toont op een stuntelige manier de neonreclames van de disco.

God mag trouwens weten wat de rol van de discotheekscène is en dat kun je in feite over alles zeggen. De moordenaar komt na welgeteld één minuut in beeld en daar blijft het bij. Wat zijn zijn motieven? Wordt hij gevat? We komen het allemaal niet te weten, wel zien we een hilarische ondervraging door een politie-inspecteur en een heroïnedeal op de Antwerpse kaai die uit de hand loopt. Alleen heeft het niets te maken met het verhaal van de seriemoordenaar. Ook zijn er zeer veel flashbacks. Veldeman slaagt er zelfs in om in een film van vijftig minuten de laatste tien te vullen met flashbacks (lees: beelden die je 24 minuten eerder zag). 

Na de filmvoorstelling in Knokke, hij kreeg er van de journalisten de award van de Gouden Drol, verklaarde Veldeman dat je The Antwerp Killer dient te bekijken als een gigantische thriller die geëvolueerd is naar een experimentele klucht. Klinkt goed, want ons betreft mag deze cultklassieker op dvd verschijnen. En liefst niet binnen 40 jaar...