OBSCUUR EN VERGETEN #3: CUT AND RUN

Cut And Run (de originele Italiaanse titel luidt Inferno In Diretta) is een film die zijn twee adjectieven (obscuur en vergeten) alle eer aandoet. Hoewel de film anno 2019 gedurende anderhalf uur een geweldige exploitation-ervaring oplevert, was de film toen hij uitkwam (in 1985 was dat) op alle vlakken een catastrofe. De film werd destijds regelrecht naar de vhs-markt verbannen, hoewel dat bij aanvang toch niet de bedoeling was. Men had namelijk Wes Craven (The Hills Have Eyes, The Last House On The Left en de Scream-trilogie) als regisseur in gedachten en voor de cast stond Tim McIntire, Dirk Benedict van The A-Team en Christopher Mitchum op het verlanglijstje. Maar het draaide anders uit, want op Michael Berryman na (huhum, die met zijn raar hoofd van The Hills Have Eyes) was de rest van de cast compleet onbekend. De hoofdrolspeelster Lisa Blount vertolkte wel een klein rolletje in An Officer And A Gentleman en Willie Aames was in de jaren 70 wel een tienerster in The Swiss Family Robinson, maar daar trek je geen volk mee naar de cinema. Een film die gedoemd was om te mislukken, en dat ook deed. Hoewel hij daar perfect dienst kon voor doen werd de titel op de videomarkt geen echte hit en vandaag kun je hem alleen maar in de VS vinden. Op dvd via Anchor Bay en op blu-ray bij Code Red. Beide releases zijn regio-gebonden, maar mits wat zoekwerk op het net, kom je hem wel tegen if you know what we mean!

De regie werd in de handen gestopt van Ruggero Deodato, en hiermee weten de snoepers van het betere cultwerk dat dit de maker is van Cannibal Holocaust. Een film die voor velen gelijk staat aan wansmaak met een grote w. Vanaf het prille begin heb je als kijker gewoon het idee dat Cut And Run een schaamteloze kopie daarvan is. Want ligt het nu aan te weinig inspiratie (de man maakte massa’s films met heerlijke titels als Jungle Holocaust of Waves Of Lust) of speelde hij gewoon op veilig, we weten het niet. Feit is dat de eerste beelden die je ziet wilde bosjesmannen zijn die hun slachtoffers met pijlen doorboren en het vrouwelijke schoon voor andere doeleinden gebruiken. En daarna heb je een cityview van het rustige Miami. Inderdaad, exact hetzelfde als...

Het verhaal is, net zoals dat bij al dit soort films het geval is, op zijn zachtst uitgedrukt lullig. Een tv-journaliste sluipt samen met een camera het huis van een drugdealer in Miami en wat ze zien lijkt wel een scène uit Scarface te komen waarin Tony Montana de Cubanen een lesje leerde. De twee willen naar het bron van het kwaad: een cocaïnekamp in Zuid-Amerika. Ze krijgen meteen het fiat en het geld van hun baas, want het toeval wil dat de zoon van het tv-kanaal is ontvoerd door één of andere wreedaardige stam. Het is ook geen film die je moet zien wegens de acteerprestaties, want (dit had je verwacht) er is geen mens in de cast die daar kaas van heeft gegeten van enig acteerwerk. Hoewel je je ook kan afvragen hoe je als een begenadigd acteur doorheen een script als Cut And Run dient te worstelen. Voor (en nu doen we eventjes vies) Michael Berryman die geboren werd met hypohidrotische ectodermale dysplasie, wat een zeldzame aandoening is die wordt gekenmerkt door de afwezigheid van zweetklieren, haar en vingernagels, volstond het om zijn gelaat en een bijl te laten zien. Eén die wel kon acteren, behalve in deze film dan, was de 70’s-ster Karen Black die bekend werd door Easy Rider, Five Easy Pieces met Jack Nicholson en The Great Gatsby. Nadeel (of misschien een voordeel) is dat de dame amper in beeld komt.

We zijn hard, waarschijnlijk zelfs te hard, want ondanks de tekortkomingen (en dat zijn er heel wat) is het een plezier om deze film te zien en verschijnen de end credits sneller dan je doorhebt. Dit maar om te zeggen dat we ons vaak door een film moeten worstelen, en dan nog wel doorheen opgehemelde titels. Cut And Run is exploitation-fun. Meer niet, maar meer moest ook niet!