OBSCUUR EN VERGETEN #5: THE BRAIN THAT WOULDN'T DIE

In Obscuur En Vergeten vissen we films op waar geen Blu-ray of dvd van bestaan. Of mocht dat toch zo zijn, titels die alleen maar te vinden zijn tegen woekerprijzen. Een simpele klik op de computer om ze te zien en in het geval van The Brain That Wouldn’t Die wordt het spel zelfs volledig legaal gespeeld, want deze titel is publiek domein (en waar dus geen auteursrechten op rusten).

The Brain That Wouldn’t Die is zo’n titel waarvan de doorsnee filmliefhebber wel al eens de trailer van heeft gezien (en die nadien nooit meer zal vergeten), maar waar de meeste mensen toch geen moeite voor doen om hem de volle 70 minuten uit te zien. Om spijkers met koppen te slaan, je bespaart je 69 minuten van je leven als je het niet doet. De gimmick zelf is pure fun, en zelfs goed uitgewerkt, maar daar draait de film wel volledig rond.

Het verhaal is in feite te zot voor woorden. Dr. Bill Cortner (Jason Evers, die we later nog eens zouden terugzien in bijrolletjes in bijvoorbeeld de John Wayne-classic The Green Berets en Escape From The Planet Of The Apes) heeft ontdekt hoe hij doden opnieuw tot leven kan wekken via transplantaties. Op een dag rijdt hij samen met zijn verloofde Jan Compton naar zijn landhuis. Een dame die vertolkt wordt door Virginia Leith, en ooit een ex-lief van Marlon Brando was, maar in de filmwereld werd deze film haar grootste succes. Cortner rijdt als een gek en in één van de bochten loopt het verkeerd af en rammen ze een omheining. Cortner komt er met de schrik van af, maar zijn verloofde wordt onthoofd. Cortner slaagt erin om het hoofd uit het autowrak te halen en rent ermee naar het kelderlaboratorium van zijn landhuis. Samen met zijn kreupele assistent Kurt (Anthony La Penna, een acteur die nadien vaak voor zijn stem zou gevraagd worden, en dat voor dubversies van niet-Amerikaanse films) slaagt hij erin om het hoofd weer tot leven te wekken in een met vloeistof gevuld bakje. Eens ze terug tot haar bewustzijn komt, smeekt ze haar geliefde om een einde te zetten aan het experiment. Maar de gekke geleerde heeft andere plannen, hij besluit om een moord te plegen zodat zijn geliefde opnieuw weer een lichaam zou hebben.

Het afgehakte hoofd dat door allerlei buisjes en kabels in leven gehouden wordt is een iconisch beeld uit de geschiedenis van de B-film, maar zoals gezegd is dat het enige waar de film mee opvalt. Er lopen nog wel wat monsters rond in het laboratorium (één voor één experimentele mislukkingen van de dokter), maar het zijn niet meer dan wat mannen in een slecht ontworpen kostuum. Sommige scènes zoals het bezoek aan een nachtclub duren veel te lang en zijn ook zeer eentonig gefilmd. Zoals vaak in dat soort films het geval is, wordt hier ook de (ontgoochelende) climax tot het einde van de film gespaard en is de rest niet meer dan overbodige vulling. Nietszeggende dialogen, slechte acteursprestaties en voor je het weet zit je op je uurwerk staren of haal je je smartphone uit de zak.

The Brain That Wouldn’t Die werd ook her en der uitgebracht als The Head That Wouldn’t Die en werd pas drie jaar na het maken ervan de bioscoop ingestuurd, en dan nog wel als een double feature met Invasion Of The Star Creatures waardoor de film in heel wat lijstjes gecatalogiseerd staat als sciencefiction, maar dat is hij niet. Wel past hij perfect in het rijtje thuis van goedkope B-films die vertoond werden in drive-in’s en waarbij het de bezoekers geen moer kon schelen wat er op het witte doek geprojecteerd werd.

Joseph Green was de man die het allemaal heeft bedacht (weliswaar samen met Rex Carlton en die ook het script schreef voor de sci-fi classic Unearthly Stranger) en ook regisseerde. De film werd unaniem afgemaakt door de critici, net als zijn andere (en enige) film The Perils of P.K. uit de '80’s en die gaat over een Las Vegas-stripteuse die in Hollywood wil doorbreken. We geven het ook maar mee...

Ondanks de vernietigende woorden van het filmjournaille en het feit dat de film an sich niet al te denderend oogt, werd de film later cult en verscheen er in 2009 zelfs een heuse musicalversie, en er was in New York ook een heuse toneelopvoering in 3D. Of de film zo veel eer verdient is weliswaar discutabel...