Voor onze Obscuur En Vergeten-film gaan we het deze keer niet zoeken in het horrorsegment, maar wel in de misdaadafdeling met dank aan de Gremlins Strike Back-podcast voor de inspiratie. Murder By Contract is een film die je niet meteen op dvd vindt, tenzij je 100 euro wil betalen voor de Columbia Pictures Film Noir Classics I-box. Wat er zo speciaal is aan deze film? Wel, een zekere mijnheer Scorsese is fan. Meer zelfs, voor hem is het één van de films die hem sterk heeft beïnvloedt. En als je naar Mean Streets kijkt, dan snappen we de link wel.

De man achter Murder By Contract is Irving Lerne. De bekendste film waar zijn naam op prijkt is die van Martin Scorsese's New York, New York uit 1977 met Robert De Niro en Liza Minelli. Naast regisseur was Lerne immers ook een editor en Scorsese had zo veel respect voor de man dat hij hem als editor wilde. Helaas stierf Lerner nog voor hij dit kon afmaken, maar Scorsese droeg achteraf wel de film aan hem op. Net zoals zo vele andere Amerikaanse regisseurs zette ook Lerner zijn eerste stappen in de filmwereld door het maken van documentaires. Als medewerker bij de Encyclopedia of Social Sciences maakte hij in de jaren '30 documentaires voor de antropologie-afdeling en kwam hij later tijdens de Tweede Wereldoorlog bij het Office of War Information terecht. Je merkt trouwens in Murder By Contract zeer goed dat Lerner een verleden heeft als documentairemaker. De overstap van documentaire naar film maakte hij in 1949 als producer van het misdaaddrama 'C'-Man met John Carradine, een acteur die tot de vaste kliek van John Ford behoorde. Als regisseur werd Man Crazy in 1953 zijn debuut, Murder By Contract was zijn derde.

Lerner wilde duidelijk meer dan het schetsen van een misdaadverhaal. Hier was ook een serieuze brok sociale kritiek in aanwezig. Het is wellicht daarom dat deze B-film vaak vergelijkingen krijgt met het werk van Robert Bresson. Het best van allemaal merk je de maatschappijkritiek in de dialogen, en dan vooral in het gedeelte waarin huurmoordenaar Claude (Vince Edwards) uitlegt waarom hij voor deze job koos en hoe oneerlijk het wel is dat hij de elektrische stoel riskeert voor één moord terwijl een piloot als een held onthaald wordt als hij een heel dorp plat bombardeert.

Net zoals iedere man heeft ook Claude zijn dromen, en bij hem is dat het kopen van een huis. De kerel is echter nuchter genoeg om te beseffen dat hij zijn hele leven lang zal moeten zwoegen om 28.000 dollar bij elkaar te rapen en daarom kiest hij voor de gemakkelijkste oplossing en dat is huurmoordenaar worden. Ieder zijn job, niet waar?

Claude komt voor deze klusjes bij een zekere meneer Brink terecht. De opdrachtgever zien we nooit, maar wel weten we dat de man uiterst tevreden is over de diensten van zijn werknemer. Claude is anders dan de andere huurmoordenaars want nooit wil hij zijn slachtoffers afmaken met een pistool, maar kiest hij er bijvoorbeeld voor om iemand met een vlijmscherp mes de keel over te snijden in een kapperszaak. Na een paar geslaagde opdrachten krijgt hij evenwel een taak van een ander allooi. Hij moet in Los Angeles een vrouw vermoorden die getuige wil zijn bij een maffiaproces. Om ervoor te zorgen dat alles volgens het boekje verloopt moet Brink de aanwezigheid dulden van George (Herschel Bernardi) en Marc (Phillip Pine) die al vanaf de eerste dag hun buik vol hebben van de vreemde Claude. In plaats van zich grondig voor te bereiden op de moord, heeft de huurmoordenaar alleen maar oog voor sightseeing in het zonnige Californië.

Het script was geschreven door de compleet onbekende Ben Simcoe die een paar jaar later nog eens zijn naam op de film credits zou zien verschijnen via het oorlogsdrama Bomb In The High Street, maar meer opmerkelijker was dat Ben Maddow eraan meeschreef. Dat was niet de eerste de beste, want acht jaar geleden was die genomineerd voor een Academy Award voor zijn invloedrijke scenario van The Asphalt Jungle. Uiteindelijk werd de naam van Maddow niet genoemd op de credits van Murder By Contract. Iets wat hem eerder al was overkomen met zowel de feministische western Johnny Guitar als de Marlon Brando-classic The Wild One.

Murder By Contract heeft ook een zeer grappig kantje, dat net niet op het randje van de slapstick balanceert en dat terwijl het doel toch het ombrengen is van een brave jazzpianiste. Maar volgens onze Claude moeten we ons zelfs dat niet aantrekken. Een leven is een leven, het enige wat de zaak bemoeilijkt is dat vrouwen steeds maar heen en weer lopen en dus veel moeilijker te doden zijn. De film loopt als een trein, het enige wat soms aardig op de zenuwen kan werken is de score van Perry Botkin die veel te veel herhaald wordt en gewoon gestolen is van The Third Man van Anton Karas. Voor de rest heeft Scorsese gelijk. Nu ja, Scorsese heeft altijd gelijk...