Voor onze Obscuur En Vergeten-film halen we er eentje uit 1de kelder van 1984: Alphabet City. De jeugdbladen van toen hadden best wel goede hoop voor deze film die uitgebreid aangekondigd werd met artikels en bijbehorende foto's waarbij we een macho-achtige Vincent Spano aan een knalwitte Pontiac Trans Am 25th Anniversary Daytona 500 Edition (leve Wikipedia!) leunend zagen poseren. Het liep eventjes anders uit, want de film van Amos Poe werd tot de verbazing van velen één grote flop.

De reden van verwondering is niet zozeer de film, maar wel de hoofdrolspeler Vincent Spano die reeds als tiener op de planken van Broadway stond en met hits als Over The Edge, Baby, It's You en vooral Rumble Fish toen een populair tieneridool was. Een goed uitziende kerel met een macho-achtige look, kortom het soort filmster waar de meisjes uit de '80's doorgaans voor vielen maar we gaan ervan uit dat weinig van hen deze Alphabet City hebben gezien. Niet dat het een film is voor tieners, want dit misdaaddrama is vuil en vies. Een film voor de videoclipgeneratie, en dat is er aan te zien want na de flop die Alphabet City was, legde regisseur Amos Poe zich toe op het maken van videoclips en blikte hij naast clips van Anthrax en Run D.M.C., ook het controversiële Obsession van Animotion in. Veel muziek dus in deze grimmige neo noir-film, ook al was Amos Poe allesbehalve tevreden met de score. Nog voor men de opdracht aan Poe gaf, werd gevraagd aan Nile Rodgers om een soundtrack te schrijven, en Poe heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij een hekel had aan de funky score die te pas en te onpas wordt gebruikt in de film. Het maakt de film ook tamelijk gedateerd, maar dat kan je natuurlijk over veel '80's-films zeggen. Een zeer donkere film die is opgenomen in 20 nachten en het grauwste toont van Alphabet City, een wijk in de East Village van Manhattan die zijn naam te danken heeft aan de Avenues A, B, C en D. Tussen het vuilnis en de ratten leeft Johnny (Vincent Spano) die voor de Newyorkse Italiaans-Amerikaanse maffia werkt. Hij moet een oogje in het zeil houden op de drugstransacties en hij is verantwoordelijk voor het innen van beschermingsgeld. De jonge kerel geniet van zijn status als koning van Alphabet City, maar alles verandert wanneer hij de opdracht krijgt om samen met zijn vriend Lippy (Michael Winslow) een appartement in de fik te steken waar zijn moeder en zus wonen.
Vincent Spano is best te pruimen, maar de rest van de cast is een ramp. Vooral Michael Winslow, gekend als The Man Of 10,000 Sound Effects en die iedereen kent als Larvell Jones uit de zeven Police Academy-films, is ronduit irriterend.

Het verhaal (als je het dat al kan noemen) hangt met haken en ogen aan elkaar. Spano rijdt rond in zijn witte sportauto, af en toe wordt er iemand in elkaar getimmerd, in het begin van de film probeert hij zijn zusje ervan te overtuigen dat ze maar beter geen straathoer wordt (voor de rest zien we Jami Gertz die deze rol vertolkt niet meer terug) en rond de 47e minuut worden we eraan herinnerd dat Johnny ook nog getrouwd is, en zjin vrouw gespeeld wordt door Kate Vernon uit Pretty In Pink. Het is een film die het vooral moet hebben van sfeer en de fotografie wordt verzorgd door DOP'er Oliver Wood die vooral bekend werd voor zijn werk van Miami Vice (en dat zie je!) en op het einde toe voor zijn expliciet geweld. De film is zeker genietbaar, maar uiteindelijk is het ook wat onnozel om Roger Ebert te citeren, niet dat we dat veel willen doen. De film is fysiek alleen maar te verkrijgen op een Amerikaanse Blu-ray (regiogebonden) die werd uitgebracht door het nieuwe Fun City Editions en met alle kosten die daarbij horen zit je toch al gauw aan 40 euro. Of dat de moeite is moet je zelf maar uitmaken.