In onze reeks Obscuur En Vergeten hebben we het deze keer over een relatief onbekende film die het alleen wat deed in de videotheken, en dan vooral de Amerikaanse. De premisse? Een spannende revenge-film waarbij de pineut zijn vijanden de dood injaagt met een gigantische truck waar ook nog eens een drilboor aan bevestigd is.

De combinatie van horror en trucks heeft altijd goed gewerkt. Het bekendste voorbeeld stamt natuurlijk uit 1971 (en dan hebben we het natuurlijk over Spielbergs Duel), maar er was in Australië ook Roadgames en in Nieuw-Zeeland had je zelfs Battletruck, Stephen King had zijn vrachtwagenplezier in Maximum Overdrive en meer recent (in 2001) was er ook nog het iewat vergeten Joyride. Ooit al gehoord van Rolling Vengeance uit 1987, die op de videomarkt ook gepromoot werd als Monster Truck? Indien neen, beslist even checken, want hoewel de film niet alleen ongeloofwaardig, maar ook vrij onnozel is, blijft het toch zo’n '80's pulp-titel om te koesteren.

De bedenker van deze film is de Canadees Steven Hilliard Stern, een man met meer dan 60 IMDB-credits als regisseur. Alleen zijn het bijna één voor één televisiefilms geworden. Hoewel Rolling Vengeance voor het witte doek bestemd was, mag je er zeker van zijn dat deze film zo goed als rechtstreeks voer was voor de videotheek. Ideaal om te verkopen, zeker met een lekkere affiche erbij en dat deed het dan ook in de meeste landen. 

Hoewel de film vrolijk begint met de jonge Joey (Don Michael Paul, een acteur die in foute films zat zoals het Cannon-vehikel Alien From LA en Robot Wars) die besloten heeft om net als zijn vader Big Joe Rosso (Lawrence Dane die in talloze horrorfilms te zien was) de kost te gaan verdienen als vrachtwagenchauffeur. De vrede wordt verstoord door de vijf zonen van de lokale barhouder Tiny Doyle (een schitterende karakterrol van Ned Beatty) die de straten van het stadje terroriseren door er steeds maar stomdronken met hun pick-up truck rond te rijden. Waar de politie zit in dit verhaal weet alleen maar onze vriend Joost, want blijkbaar mogen de vijf zich alles permitteren zonder dat er ook maar een ordehandhaver in zicht is. Flessen bier tegen het raam van een rijdende auto gooien of gezellig bumper tegen bumper aan hoge snelheid voorbij razen. Alles kan, tot op het moment dat het fout afloopt en Joeys moeder en zijn twee jonge zusjes door een ongeluk, en uiteraard door de schuld van deze zatlappen, omkomen. De stomdronken wegpiraten komen er vanaf met een boete van 300 dollar, maar Joey zweert wraak te nemen. Wie niet sterk is moet dan maar slim zijn en het wapen waarmee Joey zijn belagers te lijf gaat is een monsterachtige vrachtwagen, of toch iets wat daar op lijkt.

Ook al is de film niet vies van horrorclichés, is het er toch één die lekker weg kijkt en dat komt in de eerste plaats door de acteerprestaties die in de positieve zin over the top zijn, en dus ontzettend genietbaar zijn. Stel je vooral geen vragen bij de geloofwaardigheid van het verhaal of over het feit dat je dit al eens eerder hebt gezien, dit is gewoon tof '80's-popcornvoer dat je anderhalf uur zoet houdt.