The Killing Kind is een vrij ongekende titel, ofschoon hij toch geliefd is bij heel wat cinefielen. Ook toen de film in 1973 uitkwam, bleef hij onder de radar, en dat kwam omdat deze misfdaadfilm nauwelijks de zalen haalde. Volgens regisseur Curtis Harrington had dat allemaal te maken met een slechte distributiedeal waardoor The Killing Kind slechts in een paar steden in de Verenigde Staten werd vertoond, ook al was er voldoende interesse voor meer.

Al bij al vreemd want al bij al ging het toch om een film van Curtis Harrington, een filmmaker die beschouwd wordt als één van de grondleggers van de new queer cinema. Een man die door en door gepassioneerd was door film en zijn carrière begon als filmcriticus en in 1948 een boek schreef over Josef von Sternberg. Na wat experimentele avant-garde titels was Night Tide uit 1961 met Dennis Hopper zijn eerste grote film. De man werkte vaak samen met Kenneth Anger en later mocht hij van Roger Corman zowel Voyage To The Prehistoric Planet als Queen Of Blood draaien. Naast Whoever Slew Auntie Roo? met Shelley Winters en What's The Matter With Helen? met Debbie Reynolds en de cultclassic Killer Bees had je ook nog deze titel, en het eindigde godbetert met een paar afleveringen uit de soapreeks Dynasty.

De film begint zoals zo vele cultfilms uit het begin van de jaren '70 met een brutale groepsverkrachting. Tegen zijn wil in wordt de timide Terry (John Savage) gedwongen om hier aan deel te nemen, en het levert hem twee jaar gevangenis op omdat het slachtoffer Tina Moore (Susan Bernard) tijdens het proces loog over het feit dat Terry dit helemaal niet wilde. Na zijn vrijlating komt Terry bij zijn moeder Thelma (Ann Sothern) terecht, die een soort van pension runt dat zich vooral richt op oudere dames. De kijker krijgt meteen in de gaten dat moeder en zoon bijzonder intiem zijn met elkaar (ook dat ging zo in de jaren '70), maar Terry zit vol wraak en woede, en dus duurt het niet lang vooraleer hij zijn eerste moord op zijn geweten heeft.

De film werd één van de eerste rollen van John Savage, ook al gebeurde dit per louter toeval, want in feite had men iemand anders op het oog, maar toen die op het allerlaatste moment afhaakte, kreeg Savage deze kans en dat net op de dag voordat men zou gaan filmen. Savage is een geloofwaardige hoofdrolspeler, maar toch merk je dat men veel te weinig met hem doet. Harrington probeert net iets te veel van de norm af te wijken (bijvoorbeeld de onnodige en veel te veel geforceerde herhalingen van een paar shots), waardoor de aandacht wat verloren gaat en het een beetje ridicuul wordt. Ann Sothern speelt wel goed, maar ook haar personage is net iets te karikaturaal om te overtuigen.

Het was pas met de komst van de videomarkt dat The Killing Kind alsnog werd opgemerkt door de filmfans, ook al verscheen hij op de Britse markt met de titel The Psychopath. Een film die best genietbaar is, al was het maar voor de fantastische sleazy '70's-sfeer maar wel ben je hem daags nadien weer vergeten. Maar wel een leuke titel voor onze Obscuur En Vergeten dachten we.